Εχει µέλλον η Παιδεία µας;

Εχει µέλλον η Παιδεία µας; Το ΒΗΜΑ, Νέες Εποχές, 31/12/2011

Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ         
31 Δεκεμβρίου 2011

          Στο ερώτηµα αν έχει µέλλον η Παιδεία µας µέσα στην οικονοµική κρίση που µαστίζει τη χώρα µας η απάντηση είναι απλή µαζί και τραγική: Αν δεν έχει µέλλον η Παιδεία µας, δεν έχει µέλλον και η χώρα µας. Finis Graeciae! Σπεύδω να πάρω θέση: Η Παιδεία µας έχει µέλλον υπό προϋποθέσεις· όχι χωρίς παιδευτικό όραµα και χωρίς πανεθνική προσπάθεια· όχι µε ηµίµετρα ή σπασµωδικά µέτρα· όχι µε βολέµατα και εφησυχασµό· όχι µε τεχνικές εφαρµογής εις βάρος τής ουσίας· όχι χωρίς διακοµµατική συναίνεση σε κοινούς στόχους και χωρίς µακροπρόθεσµες πολιτικές.

          Πάντως, ουδέν κακόν αµιγές καλού. Η οικονοµική κρίση µπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτο πανικό ή να γίνει ο δρόµος για µια γενικότερη αυτοσυνειδησία. Αν αφυπνισθούµε και αποδιώξουµε ό,τι µάς βύθισε στη σηµερινή κατάντια, τότε µπορεί αυτή η χώρα να ξαναβρεί τον δρόµο της µέσα από µια συντονισµένη εθνική προσπάθεια, όπου βασικό ρόλο θα παίξει η Παιδεία. Γιατί, αν λ.χ. τη διαφθορά την αποτελεί µόνο η φοροδιαφυγή, τότε αντιµετωπίζεται µε κάποια διοικητικά µέτρα. Αν, όµως, τη διαφθορά την αποτελεί µια διευρυµένη ηθική χαλάρωση έως φθορά, τότε αυτή αντιµετωπίζεται µόνο από µια εµπνευσµένη και εµπνέουσα Παιδεία ουσίας, αρχών, αξιών και πραγµατικής γνώσης.

          Η θέση την οποία υποστηρίζω είναι ότι στην πατρίδα µας – και όχι µόνον – έχουµε κατά καιρούς µεταρρυθµιστικές προσπάθειες στην Παιδεία µας που βασίζονται όχι στην ουσία τής Παιδείας αλλά στις τεχνικές εφαρµογής (ό,τι οι ξένοι αποκαλούν «technicalities»). Εξηγούµαι: Χρήσιµο είναι να προσδιορίσουµε την έκταση τής ύλης ή τον αριθµό των εξεταζοµένων µαθηµάτων. Χρήσιµο είναι να χρησιµοποιήσουµε τους διαδραστικούς πίνακες και την ψηφιακή τεχνολογία. Χρήσιµο είναι να επαναδιοργανώσουµε τη διοίκηση τής Εκπαίδευσης. Χρήσιµο είναι να εισαγάγουµε τις ερευνητικές εργασίες των µαθητών στο σχολείο. Χρήσιµο είναι να έχουµε µεγάλες σχολικές µονάδες µε όλες τις ειδικότητες των µαθηµάτων. Χρήσιµο είναι να µαθαίνουµε περισσότερες ξένες γλώσσες. Χρήσιµα είναι αδιαµφισβητήτως και πολλά άλλα από αυτά που έγιναν και γίνονται. Αλλά όλα µαζί αυτά και καθένα χωριστά δεν συνιστούν την ουσία τής Παιδείας. ∆εν καλύπτουν τους σκοπούς που πρέπει να επιδιώξει µια βαθύτερη, γνήσια και αποτελεσµατική Παιδεία.

          Ποια θα ήταν, λοιπόν, µια Παιδεία ουσίας µε θεµελιώδεις παιδευτικούς σκοπούς; Φρονώ ότι θα ήταν µια Παιδεία που µορφώνει πολίτες υπεύθυνους, πολίτες σκεπτόµενους, πολίτες κοινωνικά ευαίσθητους, πολίτες καλλιεργηµένους, πολίτες µε αρχές, αξίες και ιδανικά, πολίτες µε ικανότητες, µε γνώσεις και αυτογνωσία. Ο,τι σχεδιάζεται και επιτελείται από το Νηπιαγωγείο µέχρι και την τρίτη Λυκείου θα πρέπει να υπηρετεί µια τέτοια µορφή Παιδείας. Αναφερόµαστε προφανώς στη Γενική Παιδεία, που πρέπει να προσφέρεται δωρεάν σε όλα τα ελληνόπουλα από τα πέντε χρόνια τους µέχρι τα δεκαοκτώ. Χωρίς ενδιάµεσες διαφοροποιήσεις, πέρα από µια ευρύτερη επιλογή µαθηµάτων που θα έδιναν διέξοδο στα ειδικά ενδιαφέροντα των µαθητών. ∆ιαφορετικοί, βεβαίως, είναι οι σκοποί τής τριτοβάθµιας εκπαίδευσης που συνδέεται εξ ορισµού µε εξειδικευµένες γνώσεις και επαγγελµατικές βλέψεις.

          Μιλώντας για µια Παιδεία ουσίας αναφέροµαι σε µια ποιοτική Παιδεία, που θα διασφαλίζει, κατά προτεραιότητα, την κατάκτηση τής µητρικής γλώσσας και την εξοικείωση µε τη µαθηµατική σκέψη. Περαιτέρω, µια Παιδεία που θα εξασφαλίζει την κατοχή των «εθνικών µαθηµάτων» (ιστορίας, λογοτεχνίας, γεωγραφίας, θρησκευτικών) και την ουσιαστική οικείωση µε τις φυσικές επιστήµες (φυσική, χηµεία, βιολογία). Μια Παιδεία που θα οδηγεί εξ απαλών ονύχων στον κόσµο τού πολιτισµού (µουσικής, εικαστικών, θεάτρου, δηµιουργικής γραφής) και στην άσκηση τού σώµατος (φυσική αγωγή, αθλητισµός) σε όλα τα χρόνια των σπουδών. Η κατοχή µιας ξένης γλώσσας µέσα στη σχολική εκπαίδευση και η καλή γνώση και χρήση τής ψηφιακής τεχνολογίας πρέπει να συµπληρώνουν τα βασικά.

          Ωστόσο, κυρίαρχα στοιχεία τής Παιδείας, διάχυτα σε όλα τα πεδία και τα επίπεδα τής εκπαίδευσης, πρέπει να είναι οι αρχές, οι αξίες και τα ιδανικά, ό,τι ανεβάζει τον άνθρωπο, ό,τι στηρίζει µια κοινωνία, ό,τι συνέχει έναν λαό. Οχι ως θεωρίες, ρητορισµοί και φανφάρες, αλλά ως στοιχεία που πηγάζουν µέσα από την ιστορία και την παράδοση τού τόπου, ως ιδέες, αρχές και πρότυπα ζωής που µπορούν να συγκινήσουν και να εµπνεύσουν. Αυτή η διάσταση τής Παιδείας ατόνησε (ή υπονοµεύτηκε;) µε το σκεπτικό ότι δήθεν αποτελεί χρηστοµάθεια ή ηθικολογία ή ξεπερασµένες συντηρητικές ιδέες εν ονόµατι ενός αβαθούς προοδευτισµού και σειράς ιδεολογηµάτων που κλόνισαν τελικά τα θεµέλια τής Παιδείας. Ετσι ένας ολόκληρος κόσµος νέων παιδιών βρέθηκαν χωρίς εσωτερικά στηρίγµατα και σηµεία αναφοράς, σε µια σύγχυση και αβεβαιότητα που τους γεννά πικρίες, επιθετικότητα και τους εκτρέπει στην αναζήτηση ξένων προτύπων που επιδεινώνουν την κατάσταση.

          Μια άλλη ανίατη µέχρι σήµερα ασθένεια τής εκπαίδευσής µας που υπονοµεύει κάθε έννοια ουσιαστικής Παιδείας είναι ο όγκος των πληροφοριών µε τις οποίες φορτώνουµε τους µαθητές, πληροφορίες που σπάνια περνούν το κατώφλι τής πραγµατικής γνώσης και που ξεχνιούνται (διάβαζε «αποβάλλονται» από τη µνήµη) αφήνοντας ελάχιστα ίχνη. Ο έρωτας τής λυτρωτικής γνώσης που ρίχνει φως γύρω µας, η αγάπη για το σχολείο ως ιερό χώρο αφύπνισης τού νου, η εκτίµηση στον δάσκαλο ως πηγή τής γνώσης, το δέσιµο µε το βιβλίο ως µετάβαση στον κόσµο τής γνώσης, όλα αυτά αποτελούν άπιαστο όνειρο, εις βάρος κάθε έννοιας αληθινής Παιδείας. Για ποια Παιδεία µπορούµε να µιλούµε αν δεν επανακτήσουµε την αγάπη τού µαθητή για τη µάθηση και το σχολείο; Και πώς θα γίνει αυτό χωρίς τον µαθητή να µετέχει ενεργώς στην αναζήτηση τής γνώσης, στη µαγεία τής ανακάλυψης τού κόσµου τής φύσης και τής νόησης, σε ό,τι γεννά δηµιουργικό «έρωτα Παιδείας».

          Η πρόκληση, λοιπόν, που µπορεί να βγει µέσα από τα δεινά τής κρίσης ως πνευµατική κάθαρση είναι µια νέα Παιδεία τής ουσίας από ένα εκπαιδευτικό σύστηµα που θα µάς «ξεβολέψει» αρχικά όλους – δασκάλους, µαθητές, γονείς, πανεπιστήµια, πολιτεία – µε ριζικές αλλαγές οι οποίες θα µετατρέψουν την απόκτηση Παιδείας από αγγαρεία σε απόλαυση, από µια χρηστική αντίληψη τής Παιδείας ως απλής πύλης εισόδου στα πανεπιστήµια (µε καθαγιασµό τής φροντιστηριακής στήριξης) σε µια πηγή αυτογνωσίας, καλλιέργειας και ανθρωπιάς.

          Τελικά, όσες αλλαγές κι αν επιχειρήσεις στην εκπαίδευση επιπολής και επιµέρους, δεν θα επιτύχεις ποτέ τον κύριο και µοναδικό στόχο: µια πραγµατική µόρφωση τής προσωπικότητας των νέων ανθρώπων, µια αληθινή καλλιέργεια, µια Παιδεία ουσίας, µια Παιδεία ποιοτικής ζωής, η οποία είναι δυνατόν να επιτευχθεί µε τους όρους που ανέφερα. Μια τέτοια Παιδεία µπορεί να λειτουργήσει ως µοχλός αφύπνισης, ως πηγή διαφωτισµού και ως µόνιµη ασφαλιστική δικλίδα για την αποφυγή στο µέλλον κάθε κρίσης, και τής οικονοµικής.

  http://www.babiniotis.gr/

Η ελληνικότητα της γλώσσας του Σεφέρη

  Ο Γιώργος Σεφέρης (δεξιά) με τον αμερικανό ποιητή, σημαντικό εκπρόσωπο του αγγλοσαξωνικού μοντερνισμού, Εζρα Πάουντ, σε φωτογραφία της δεκαετίας του ‘60

του ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 

Η ελληνικότητα της γλώσσας του Σεφέρη

Μια ογκώδης µελέτη για το πολιτισµικό στίγµα του ελληνοκεντρισµού και για τη µεταµόρφωση της παράδοσης στο έργο του νοµπελίστα ποιητή

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  15/01/2012, 05:45

 
Η συζήτηση για το εγχείρηµα του Σεφέρη να εγκαταστήσει στο κέντρο της ποιητικής του τη διακαή υπεράσπιση της ελληνικότητας είναι µακρά, αλλά όχι υπερήλικη. Προηγήθηκε µια άλλη συζήτηση, που πλευροκόπησε τον Σεφέρη και γενικότερα τη Γενιά του ‘30 από την ακριβώς αντίθετη σκοπιά. Αν οι κριτικοί της Γενιάς του ‘30 µετά το 1974 συγκέντρωσαν τα πυρά τους στο ελληνοκεντρικό πολιτισµικό της στίγµα, οι προκάτοχοί τους, που υπήρξαν σύγχρονοι του Σεφέρη, του Ελύτη και του Θεοτοκά ή του Τερζάκη, ερµήνευσαν τη γενιά µε όρους πολιτικοκοινωνικού φαινοµένου και την κατηγόρησαν για µεγαλοαστισµό και πολιτικό παχυδερµισµό, συνταιριασµένο µε µια δουλική πρόσδεση στο µοντερνιστικό άρµα της Εσπερίας η οποία ερχόταν σε θανάσιµη αντίθεση µε τα εθνικολαϊκά ή τα κοµµουνιστικά ιδανικά τους.

Με την ογκώδη µελέτη του Ο µοντερνισµός και οι «∆οκιµές» του Σεφέρη, η οποία αποτελεί σίγουρα προϊόν µεγάλου ερευνητικού µόχθου, ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος πιάνει από την αρχή τη συζήτηση για το πολιτισµικό στίγµα του ελληνοκεντρισµού. Συνδέοντας ευθέως τη σεφερική σύλληψη της ελληνικότητας µε τη θεωρία του µεσοπολεµικού αγγλοσαξονικού µοντερνισµού, ο Γιαννουλόπουλος θέλει να αποδείξει ότι ενώ ο Ελιοτ και ο Πάουντ συνδύασαν την ποιητική τους υπέρβαση (κατάργηση της χρονικής και της νοηµατικής ακολουθίας, ακαριαία δράση της λέξης και της εικόνας, άµεση επαφή της γλώσσας µε το αντικείµενό της, υψηλή έκρηξη της φόρµας, αυτοσυνείδηση της τέχνης) µε µια ανακαινιστική προσφυγή στην παράδοση, αντιπαραβάλλοντας το αρχέτυπο και τον µύθο στην αποσπασµατικότητα και στην παρακµή του παρόντος, ο Σεφέρης µετακινήθηκε από την ποίηση στη γλώσσα και στην ελληνικότητα, για να µεταµορφώσει την παράδοση σε κληροδότηµα και αρραγή συνέχεια του έθνους.

Μολονότι χρωµατίζει το σχήµα του µε πολλές ενδιάµεσες πινελιές, ο Γιαννουλόπουλος καταλήγει να µιλήσει για χάσµα ανάµεσα στον Σεφέρη και στους αγγλοσάξονες µοντερνιστές: εκείνος αναλαµβάνει εθνική υπηρεσία ενώ οι πηγές του προασπίζονται µια παράδοση που υπάρχει χάρη στην ικανότητά της να ενσωµατώνει την καινοτοµία.

Ισχυρή βεβαιότητα

∆εν ξέρω αν µπορώ να ασπαστώ ως το τέλος των συλλογισµών της µια τόσο ισχυρή βεβαιότητα. ∆εν οδηγείται και ο Ελιοτ από ένα σηµείο και µετά σε µια φυλετική αντίληψη της λογοτεχνικής παράδοσης, που τείνει να µετατραπεί και στη δική του σκέψη σε κληροδότηµα, µε τον Σεφέρη να λέει ότι η παράδοση είναι καινοτόµος επειδή δεν έχει πεθάνει; ∆εν οµνύει και ο Πάουντ σε ένα καθοδηγητικό λογοτεχνικό παρελθόν, έστω κι αν το θεµελιώνει σε ένα σύνολο αυστηρά ατοµικών µονάδων; Και αν ο Σεφέρης αφαιρεί από την ελληνικότητα την ιστορική της διάσταση, επινοώντας ένα αδιαφοροποίητο όλο, δεν πιστεύει και ο αγγλοσαξονικός µοντερνισµός πως ο χρόνος δεν είναι σε τελευταία ανάλυση σε θέση να επιφέρει τη δραστική µεταβολή των πραγµάτων; Και ακόµα, µήπως η ελλη νικότητα του Σεφέρη δεν είναι µια αναπαραγωγή της αδιαίρετης ιστορικής τριάδας του Παπαρρηγόπουλου, αλλά µια µυθική και αρχετυπική µεταφορά που µας κατευθύνει και πάλι στην κοιτίδα του αγγλοσαξονικού µοντερνισµού; Και ύστερα, πόσο ενιαία είναι πράγµατι η παράδοση του Σεφέρη όταν από το corpus της έχει κρατηθεί µόνο η δηµώδης γραµµή της; Επίσης, τι νόηµα έχει να υποψιαζόµαστε τον δηµοτι-κισµό του Σεφέρη για χτυπήµατα κάτω από τη µέση όταν στα χρόνια του η έκβαση του γλωσσικού ζητήµατος δεν έχει κριθεί οριστικά;

Κατά τα άλλα, το βιβλίο του Γιαννουλόπουλου µοιάζει δυσανάλογα αναπτυγµένο: µια γενική εισαγωγή στον αγγλοσαξονικό µοντερνισµό, από την οποία µπορεί να αντλήσει κανείς πλήθος επιχειρήµατα για να αναιρέσει τις θέσεις περί Σεφέρη της τελευταίας ενότητας, που µάλλον συνθλίβεται από τον όγκο των όσων έχουν προηγηθεί. Επιπροσθέτως, ο Γιαννουλόπουλος επιµένει ότι οι ∆οκιµές, στις οποίες στηρίζεται αποκλειστικά ο ίδιος, θα πρέπει κάποτε να συνεξεταστούν µε την ποίηση του Σεφέρη. Σύµφωνοι, αλλά πολλά από τα θέµατα της ανά χείρας µελέτης είναι δύσκολο να απαντηθούν δίχως µια κάποια αίσθηση και του ποιητικού του λόγου.

∆εν είναι ο παρίας της ∆ύσης

Για το ότι ο Σεφέρης διασκεύασε τον αγγλοσαξονικό μοντερνισμό σύμφωνα με τις ανάγκες του ελληνικού Μεσοπολέμου δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία.

Αυτό όμως δεν τον απομακρύνει από τους μοντερνιστές ούτε τον καθιστά παρία της uni0394ύσης, που αντιγράφει τα διεθνή του πρότυπα για να λύσει τα τοπικά του προβλήματα. Το σεφερικό μοντέλο συνιστά ένα μοντέλο διπλής κοπής: προς τα έξω επιζητεί την προβολή ενός πολιτισμού με αναγνωρίσιμα και περιεκτικά χαρακτηριστικά, ενώ προς τα μέσα επιδιώκει έναν εγκλιματισμό της ελληνικής ταυτότητας στα δυτικά ζητούμενα της εποχής της. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον να συμβεί χωρίς ιδεολογικές επιπτώσεις, η σοβαρότερη από τις οποίες είναι, όπως το δείχνει ο Γιαννουλόπουλος, η ιδέα του Σεφέρη για το προαιώνιο της ελληνικής γλώσσας.

Την ίδια ωστόσο ώρα, για να μείνω σ’ ένα μόνο παράδειγμα, ο σεφερικός «Ελπήνορας» δεν είναι, όπως κι αν τον ζυγίσουμε, μια φλογερή εθνική διακήρυξη, αλλά ένας θρήνος για μία υπεριστορική, πέραν φυλετικών ορίων, ελληνική τραγωδία.
http://www.tovima.g

ευχές για το νέο έτος 2012

Χριστουγεννιάτικες ευχές!!

εύχομαι ολόψυχα σ΄όλους 

τα φετινά Χριστούγεννα και η γέννηση του Θεανθρώπου να εκπέμψουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας, αγάπης και  ανθρωπιάς!

Η γέννηση του Χριστού ας είναι το προμήνυμα για μια χρονιά διαφορετική, όμορφη, με λιγότερα προβλήματα και περισσότερες φωτεινές εικόνες!

Βέρα Δακανάλη

Τα Χριστούγεννα στον ελληνικό παραδοσιακό πολιτισμό

Το 378 για πρώτη φορά γιορτάστηκαν στην Κωνσταντινούπολη ως αυτοτελής γιορτή

 

Παραμονές Χριστουνέννων τα παιδιά γύριζαν στα σπίτια και έψελναν τα κάλαντα. Στην εικόνα «Ο μικρός σαλπιγκτής» του Γεωργίου Ιακωβίδη.

Το Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων αντικατέστησε πιθανότατα αρχαιοελληνικές ή ρωμαϊκές γιορτές, όπως τα Σατουρνάλια, τα Κρόνια κ.ά., συνδεδεμένες με τις χειμερινές τροπές του ήλιου (το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 22 Δεκεμβρίου).

Περιλαμβάνει τις ημέρες από την παραμονή των Χριστουγέννων (24 Δεκεμβρίου) έως την παραμονή των Θεοφανείων (5 Ιανουαρίου). Έτσι, είναι φυσικό, οι χριστιανικές γιορτές, όπως είναι η Γέννηση του Χριστού, η εορτή του Αγίου Βασιλείου, η Περιτομή και η Βάπτιση να έχουν συνδεθεί με ειδωλολατρικές συνήθειες που αποσκοπούσαν στον εξευμενισμό των δαιμονικών όντων και στην ευετηρία (καλοχρονιά).

Κύριο χαρακτηριστικό των ημερών αυτών είναι οι αγερμοί (κάλαντα) από μικρούς και μεγάλους, οι μεταμφιέσεις, οι προληπτικές ενέργειες για το καλό της χρονιάς κ.ά.

Τα χοιροσφάγια

Μια χαρακτηριστική εκδήλωση των Χριστουγέννων είναι τα χοιροσφάγια, με θυσιαστικό χαρακτήρα, απήχηση αρχαίων εξιλαστήριων και καθαρτήριων θυσιών που συνοδεύονται από μαγικές και δεισιδαιμονικές πράξεις, όπως τα μαντέματα. Οι Ρωμαίοι στην εορτή των Βρουμαλίων στο τέλος του έτους θυσίαζαν χοίρους στον Κρόνο και τη Δήμητρα. Ο χοίρος είναι πιθανότατα μία ενσάρκωση του βλαστικού και γονιμικού δαίμονα, είτε επειδή καταστρέφει τη βλάστηση είτε και εξαιτίας της πολυτοκίας του.

Στον παραδοσιακό πολιτισμό η λατρεία είναι ενσωματωμένη στην αγροτική οικονομία. Η εκτροφή του χοίρου εξασφαλίζει στην οικογένεια κρέας και λίπος για ολόκληρη τη χρονιά. Δεν ήταν δύσκολο να διατηρούν από ένα χοίρο σε κάθε σπίτι καθώς ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία και είχαν να τον ταϊσουν σιτηρά, τυρόγαλο, βελανίδια και αποφάγια αντί να τα πετάνε.

Για τη σφαγή ακολουθούνταν ιδιαίτερη εθιμοτυπία καθώς γινόταν με ειδικό μαυρομάνικο μαχαίρι και θύτης ήταν ο αρχηγός της οικογένειας. Από το αίμα του ζώου έγραφαν ένα σταυρό στο μέτωπο των μικρών παιδιών για τον πονοκέφαλο.

Κάρφωναν το ρύγχος του χοίρου στον τοίχο ή πάνω από την πόρτα για να διώχνει τους καλικαντζάρους. Από τη σπλήνα και το συκώτι του μάντευαν το μέλλον της οικογένειας.

Έπειτα μαζεύονταν στα σπίτια και δοκίμαζαν τους χοιρινούς μεζέδες και παρασκεύαζαν τα λουκάνικα, τα απάκια και τα σύγλινα. Ιδιαίτερα φιλανθρωπικό χαρακτήρα αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο είχε η συνήθεια να στέλνουν «τα σκουτελικά για ψυχικό» δηλαδή καλάθια με δώρα, κυρίως φαγώσιμα.

Τα Χριστούγεννα και τα έθιμά τους

Η γιορτή των γενεθλίων του Χριστού θεσπίστηκε στις 25 Δεκεμβρίου από τους Χριστιανούς και ο εορτασμός της επεκτάθηκε σταδιακά σε όλο το ρωμαϊκό κράτος, ανατολικό και δυτικό. Στόχος τους ήταν να παραμερίσουν τον περσικό θεό Μίθρα, θεό του ήλιου και του φωτός. Η μέρα των γενεθλίων του «το Γενέθλιον του αήττητου Ήλιου» γιορταζόταν στις 25 του Δεκέμβρη. Η γιορτή αυτή συνδυαζόταν με τα Σατουρνάλια, παλιά αγροτική γιορτή που έγινε μία από τις σπουδαιότερες γιορτές των Ρωμαίων και γιορταζόταν από τις 17 έως τις 23 Δεκεμβρίου.

Ο σύνδεσμος του Χριστού με τον ήλιο φανερώνεται και στην υμνογραφία των Χριστουγέννων: «Ανέτειλας, Χριστέ, εκ Παρθένου, νοητέ Ήλιε της Δικαιοσύνης». Η γέννηση του Χριστού γιορταζόταν αρχικά στις 6 Ιανουαρίου, μαζί με τη βάπτιση. Το 378 για πρώτη φορά γιορτάστηκαν στην Κωνσταντινούπολη τα Χριστούγεννα ως αυτοτελής γιορτή.

Προάγγελος των Χριστουγέννων είναι οι ομάδες των παιδιών που τραγουδούν τα κάλαντα. αρχίζοντας με την εξιστόρηση της γέννησης του Χριστού, συνεχίζουν με παινέματα για το σπίτι και τους σπιτικούς και τελειώνουν ζητώντας πλούσιο φιλοδώρημα.

Στο Ζαγόρι της Ηπείρου για παράδειγμα, ξημερώνοντας Χριστούγεννα, κάνουν τα «σπάργανα», τηγανίτες με πολλά καρύδια επάνω που συνηθίζουν να προσφέρουν σε όσους επισκέπτονται λεχώνα. Το Δωδεκαημέρου που μεσολαβεί ανάμεσα στη γέννηση και τη βάπτιση του Χριστού είναι μια ιδιαίτερη χρονική περίοδος. Αν για τα μικρά αβάπτιστα παιδιά και τις λεχώνες παίρνονται ιδιαίτερες προφυλάξεις για να τα προστατεύσουν καθώς είναι ευάλωτα στις επιβουλές και συνάμα επικίνδυνα, ο χρόνος που μεσολαβεί ως τη βάπτιση του Χριστού είναι χρόνος αταξίας που αφορά ολόκληρη την παραδοσιακή κοινωνία.

Τα Χριστούγεννα αποτελούν οικογενειακή γιορτή, που συγκεντρώνει τα μέλη της οικογένειας γύρω από το κοινό τραπέζι, όπου θα κόψουν το χριστόψωμο, στολισμένο με καρύδια και σχέδια από ζυμάρι. Στη Μακεδονία και αλλού τα Χριστούγεννα μαγείρευαν ντολμαδάκια (σαρμάδες) με λάχανο και κρέας χοιρινό, συνοδευμένο με σέλινο, πράσο ή σπανάκι, ενώ σε άλλες περιοχές έσφαζαν κότα και έφτιαχναν σούπα. Η γαλοπούλα είναι νεώτερη συνήθεια στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Τα κάλαντα των Χριστουγέννων

Τα κάλαντα είναι τραγούδια που λέγονται από ομάδες παιδιών ή ενηλίκων στους δρόμους ή τα σπίτια με φιλοδώρημα. Πήραν το όνομά τους από τη γιορτή των Καλενδών του ρωμαϊκού ημερολογίου.

Την παραμονή των Χριστουγέννων παιδιά ή άντρες γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι κι έλεγαν τα κάλαντα. Στη Χίο το βράδυ της παραμονής ομάδες παιδιών ή άντρες γύριζαν στα σπίτια με τύμπανα και φλογέρες ή με μουσική και έψαλλαν τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

Στην περιοχή Κοζάνης κρατούσαν ένα ξύλο μήκους μισού μέτρου και σχήματος Τ (την τζομπανίκα) για να χτυπούν τις πόρτες και ένα τροβά (υφαντό σακούλι για τα δώρα). Οι νοικοκυρές τους «φιλεύουν» μήλα, σύκα, καρύδια, κάστανα, κουλουράκια (κολιαντίνες), αβγά, χρήματα κ.ά.

Στην Ήπειρο τραγουδούσαν:

Κόλιαντα , μπάμπω, κόλιαντα,

Και μένα κολιαντίνα

Κι αν δεν μου δώσεις

Κι αν δεν μου δώσης κόλιαντα,,

Δώσ' μας την θυγατέρα σ'.

-Τι την θέλεις, τη δική μου θυγατέρα

-Να την φιλώ να την τσιμπώ

να με ζεσταίνει το βράδυ

Φέρτε μας τα κόλιαντα,

Τι μας πήρ' η μέρα.

Η μέρα μερουλίζει

Το πουλί τσουρίζει.

Η γάτα νιαουρίζει,

Ο Χριστός γεννιέται,

Γεννιέται και βαφτίζεται

Στους ουρανούς απάνω.

Οι άγγελοι χαίρουνται

Και τα δαιμόνια σκάνουν (=σκάνε)

Σκαίνουν και πλαντάζουν

Τα σίδερα δαγκάνουν

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο φαίνεται ότι εμφανίστηκε στη νεώτερη Ελλάδα την εποχή του Όθωνα. Βέβαια μόνο ύστερα από τον τελευταίο πόλεμο εκλαϊκεύτηκε και αγαπήθηκε ως χριστουγεννιάτικο στολίδι. Είναι γερμανικό και σκανδιναβικό έθιμο και από εκείνους τους λαούς το έμαθαν και οι άλλοι. Η χρήση πράσινων κλαδιών αειθαλών δένδρων υπήρχε και στις αρχαίες γιορτές των «δεντροφοριών» και στις ρωμαϊκές και βυζαντινές καλένδες. Το δέντρο με τα αναβλαστικά σχήματα και το πράσινο χρώμα ήταν πάντα ένα σύμβολο ζωής. Όσον αφορά το στολισμένο καραβάκι τα παιδιά των νησιών και των παραθαλασσίων περιοχών τραγουδούσαν τα κάλαντα κρατώντας φωτισμένα καράβια σαν φαναράκια. Στην Ηπειρωτική και Ορεινή Ελλάδα κρατούσαν επίσης φανάρι, μια εκκλησία, ένα ομοίωμα της αγιας-Σοφιάς.

Οι καλικάντζαροι

Οι καλικάντζαροι έρχονταν την παραμονή των Χριστουγέννων και έφευγαν τα Θεοφάνεια. Έχουν διάφορες ονομασίες: Λυκοκαντζαραίοι, σκαρικατζέρια, καρκατζέλια, πλανήταροι (Κύπρος), Κάηδες (Σύμη), καλλισπούδηδες, χρυσαφεντάδοι (Πόντος), κωλοβελόνηδες, παρωρίτες ή παραωρίτες (πριν από το λάλημα του πετεινού), παγανά. Με παρεμφερή ονόματα υπάρχουν οι καλικάντζαροι και στους βαλκανικούς λαούς. Και στους άλλους χριστιανικούς λαούς εμφανίζονται δοξασίες για δαιμονικά όντα κατά το Δωδεκαήμερο: Λυκάνθρωποι, Στρίγγλες, Μάγισσες, Νόρνες.

Συμβολίζουν το σκοτάδι και ζουν όλο το χρόνο στα έγκατα της γης, προσπαθώντας να κόψουν το δέντρο που βαστάει τη γη. Όταν είναι πολύ κοντά να το πετύχουν, την παραμονή των Χριστουγέννων ανεβαίνουν στη γη δημιουργώντας προβλήματα στους ανθρώπους. Η πίστη για τους καλικαντζάρους ως δαιμονικών όντων που ζουν κάτω από τη γη στηρίζεται στην κοσμοθεωρία περί ακινησίας της γης. Μένουν ανάμεσα στους ανθρώπους δώδεκα ημέρες ως την παραμονή των Φώτων αφήνοντας στην ησυχία του το δέντρο της Ζωής να αναβλαστήσει.

Ο λαός τους φαντάζεται μαύρους και άσχημους, κουτσούς, ψηλούς με μάτια κόκκινα, πόδια τραγίσια και σώμα τριχωτό. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τους εξουδετερώσουν με διάφορους τρόπους και κυριότερα με τη φωτιά, η οποία καίει συνεχώς στο τζάκι όλο το Δωδεκαήμερο. Διάλεγαν ένα κούτσουρο («δωδεκαμερίτης», «χριστόξυλο») και μάλιστα από αγκαθωτό δέντρο. Με τη στάχτη του ράντιζαν το σπίτι ξημερώματα παραμονής Θεοφανείων τρέποντας σε φυγή τα δαιμόνια.

Σύμφωνα με μια παράδοση: «Οι Λυκοκαντζαραίοι έρχονται από τη γης αποκάτου. Ούλο το χρόνο πελεκάν με τα τσεκούρια να κόψουν το δέντρο που βαστάει τη γης. Κόβουν κόβουν όσο που μενέσκει λιγάκι ακόμα ως μια κλωνά άκοπο, και λεν «χάισε να πάμε, και θα πέση μοναχό του».

Και στα νησιά φτάνουν οι καλικάντζαροι. Με το καράβι τους. Κάνουν ζημιές: Χύνουν το νερό, τ' αλεύρι, κατουρούν τη στάχτη. Γι αυτό και βάζουν στη φωτιά ρείκια, αλάτι, που κάνουν κρότο, ή ρίχνουν κανένα πετσί να βρωμάει».

Ο λαός πιστεύει ότι Καλικάντζαροι γίνονται όσοι γεννιούνται το Δωδεκαήμερο, γιατί έχουν συλληφθεί την ίδια μέρα με το Χριστό. Θέλουν να κάνουν κακό στους ανθρώπους. Είναι άσκημοι, κουτσοί, εριστικοί, ανόητοι γιατί δεν βοηθά ο ένας τον άλλον και για το λόγο αυτό είναι αναποτελεσματικοί στο να κάνουν κακό. Όσους περπατούσαν τη νύχτα έξω τους ανάγκαζαν να χορέψουν μαζί τους (είναι χαρακτηριστικό το παραμύθι με τη Μάρω που γύριζε από το μύλο τη νύχτα).

Οι μυλωνάδες που εργάζονταν στο μύλο, ο οποίος ήταν συνήθως χτισμένος σε μέρος μακριά από τον καθαγιασμένο χώρο του οικισμού δίπλα σε ποτάμι, είχαν πάρε δώσε με καλικαντζάρους. Τα Φώτα όλα τα πονηρά πνεύματα φεύγουν με τον αγιασμό..

Το «Χριστόξυλο»

Κλαδιά δέντρων, ανάλογα με την περίσταση, χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια της χρονιάς για στολισμό, επίτευξη γονιμότητας, αποτροπή επιβλαβών ζωυφίων, προστασία από τη βασκανία και γενικά για ευεργετική επίδραση σε ανθρώπους, ζώα και κτήματα.

Έτσι η ελιά σύμβολο μακροβιότητας, γονιμότητας και ευτυχίας εξαιτίας του αειθαλλούς της φυλλώματος και του εξαιρετικά θρεπτικού και υγιεινού καρπού της, χρησιμοποιήθηκε και εξακολουθεί να έχει την μεγαλύτερη χρήση στα χαρακτηριστικά περάσματα του ανθρώπινου κύκλου της ζωής (από τη γέννηση ως το θάνατο), αλλά και στον κύκλο του χρόνου (από τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, την Πρωτομαγιά). Αλλά και το πουρνάρι (δρυς, δέντρο), η καρυδιά, η κρανιά, η μηλιά κ.ά. χρησιμοποιούνται εθιμικά για τον αποχρωματισμένο τελετουργικά στολισμό των σπιτιών κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Στη Χίο το βράδυ της παραμονής ομάδες παιδιών ή άντρες γύριζαν στα σπίτια με τύμπανα και φλογέρες ή με μουσική και έψαλλαν τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

* Η κυρία Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη είναι διευθύντρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών.

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=436157

Χριστουγεννιάτικα έθιμα στην Ευρώπη

Αγγλία
Η Αγγλική κλασσική  διακόσμηση περιλαμβάνει φωτεινά κόκκινα Αλεξανδριανά γύρω από το τζάκι, καθώς και κλαδιά «γκι» που κρέμονται από την οροφή που σύμφωνα με τη παράδοση όποιος στέκεται κάτω απ΄ αυτό πρέπει να ανταλλάσσει φιλιά με αγαπημένα πρόσωπα.
Για τους Άγγλους δεν νοείται εορταστικό χριστουγεννιάτικο τραπέζι χωρίς γαλοπούλα, κρεατόπιτα και χριστουγεννιάτικη πουτίγκα για καλή τύχη.
Αυστρία
Στην Αυστρία όπως και στις άλλες χώρες η περίοδος των εορτών ξεκινάει την τελευταία Κυριακή του Νοεμβρίου ή την πρώτη του Δεκεμβρίου. Στα παραδοσιακά στεφάνια που κατασκευάζονται  τις ημέρες αυτές τοποθετούνται κεριά. Κάθε Κυριακή που ακολουθεί ανάβουν και ένα ακόμη κερί μέχρι και την 24 Δεκεμβρίου. Τα δώρα στα παιδιά τα μοιράζει ο Άγιος Νικόλαος με βοηθό του τον Krampus στις 6 Δεκεμβρίου. Το χριστουγεννιάτικο τραγούδι «Silent Night, Holy Night» το οποίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, στην Ελληνική «Άγια Νύχτα», τραγουδήθηκε για πρώτη φορά στην Αυστρία στις αρχές του 19ου αιώνα.
Η εορταστική περίοδος τελειώνει επίσημα στις 2 Φεβρουαρίου, αν και οι Αυστριακοί θεωρούν τα Θεοφάνια στις 6 Ιανουαρίου. Τα παιδιά ντυμένα σαν τους τρεις Μάγους γυρίζουν τα σπίτια και τραγουδούν τα κάλαντα, εύχονται ένα ειρηνικό και ευλογημένο νέο έτος, ενώ τα χρήματα που συγκεντρώνουν τα προσφέρουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Τα στεφάνια κατασκευάζονται κάθε χρόνο σε πολλές παραλλαγές. Ποικίλουν από κλασσικά στρογγυλά με σκουροπράσινα κλαδιά πεύκου, κουκουνάρια και κόκκινους φιόγκους μέχρι τα πιο μοντέρνα με πολύχρωμα αλεξανδριανά. Αμέσως μετά το κόψιμο των κλαδιών τα περνούν πάνω από φλόγα κεριού για να διατηρηθούν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Βέλγιο
Το Βέλγιο μπαίνει στο πνεύμα των Χριστουγέννων από νωρίς με την ημέρα του Sinterklaas και με τον πολύτιμο βοηθό του Zwarte Piet που μοιράζει τα δώρα από σπίτι σε σπίτι. Τα παιδιά κρεμάνε τις κάλτσες των δώρων στο τζάκι και αφήνουν σανό και ζάχαρη για το άλογο του Sinterklaas.
Ο Sinterklaas δεν είναι ο Santa Claus.
Στο Βέλγιο τα Χριστούγεννα εορτάζονται και με πλήθος παραστάσεων που αποδίδονται καλλιτεχνικά σκηνές από τη Θεία Γέννηση καθώς και λιτανείες και ακόμη υπαίθριες αγορές.
πηγή: tro-ma-ktiko.blogspot.com

Στο σαλόνι της Πηνελόπης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  11/01/2009, 13:34

Ο Αντώνης Μπενάκης (αριστερά) και ο Αλέξανδρος Μπενάκης με τις αδελφές τους Πηνελόπη Δέλτα (καθιστή) και Αλεξάνδρα Χωρέμη,πριν από την αναχώρησή τους για το βαλκανικό μέτωπο

Εδώ και καιρό το αρχοντικό του 19ου αιώνα κοντά στην οδό Τατοΐου της Κηφισιάς όπου έζησε η ιδεολόγος, αγωνίστρια και συγγραφέας Πηνελόπη Δέλτα από το 1916 ως τον τραγικό (και συμβολικό) θάνατό της το 1941 στεγάζει το Τμήμα Ιστορικών Αρχείων του Μουσείου Μπενάκη. Η έκθεση «Αναδρομή στην Κηφισιά» που παρουσιάζει αυτή την εποχή και την οποία επιμελήθηκε η διευθύντρια του Τμήματος κυρία Βαλεντίνη Τσελίκα είναι από μόνη της εξαίσια με τον τρόπο που ξαναζωντανεύει το παρελθόν αυτού του προαστίου μέσα από παλιές φωτογραφίες, χειρόγραφα, περιηγητικά βιβλία και χάρτες, συνθέτοντας έτσι τον ιστορικό καμβά όπου έζησαν και έδρασαν σημαντικές προσωπικότητες του 19ου και του 20ού αιώνα.

Ποιος επισκέπτης όμως μπορεί να αντισταθεί σε μια αναδρομή στη ζωή της θρυλικής Ελληνίδας όταν γνωρίζει ότι σε έναν από αυτούς τους διαδρόμους περπάτησε μαζί της ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο αδελφός της, ο Αντώνης Μπενάκης, και πολλοί άλλοι; Η έκθεση αυτή στο σαλόνι της οικοδέσποινας μας προσκαλεί επιτακτικά σε μια «επίσκεψη» στο δικό της συναρπαστικό παρελθόν, που ταυτίζεται με τη νεότερη ιστορία μας.

Προσωπικά βιώματα
Η κόρη του βαθύπλουτου μεγαλεμπόρου βάμβακος στην Αλεξάνδρεια Εμμανουήλ Μπενάκη από μικρή κυκλοφορούσε πάντα με το λάβδανο στην τσέπη. Για να ξεφύγει από την επιρροή των γονιών της αποφάσισε να παντρευτεί το 1895 τον αρκετά μεγαλύτερό της νομομαθή Στέφανο Δέλτα, ο οποίος μοιράστηκε μαζί της το πάθος για τη διαπαιδαγώγηση των ελληνόπουλων (αντικατοπτρίζεται στο Ταμείο Υποτροφιών του Κολλεγίου, που ήταν δικό τους δημιούργημα).

Για την επίσκεψή μας στο παρελθόν αυτού του σαλονιού μιλήσαμε με τον δισεγγονό της Πηνελόπης Δέλτα, αρχιτέκτονα, πρόεδρο του Ελληνοαμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (Κολλέγιο Αθηνών- Κολλέγιο Ψυχικού) και του Φυτοπαθολογικού Ινστιτούτου. Εμπλούτισε με ζωντανές αναμνήσεις και παιδικά του ακούσματα ό,τι έχει ως τώρα καταγραφεί σε βιβλία. Ο Αλέξανδρος Σαμαράς, αδελφός του υπουργού Αντώνη Σαμαρά, είναι γιος της Λένας Ζάννα-Σαμαρά, εγγονής του Στέφανου και της Πηνελόπης Δέλτα από την κόρη τους, τη Βιργινία (η οποία παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Ζάννα, μετέπειτα υπουργό επί Βενιζέλου). Είναι ανιψιός του αείμνηστου Παύλου Ζάννα (αδελφού της Λένας Ζάννα, εισήγαγε το έργο του Προυστ στην Ελλάδα με μεταφράσεις), ο οποίος επιμελήθηκε το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου της Πηνελόπης Δέλτα. Το έργο αυτό συνεχίζει ο γιος του Αλέκος Ζάννας, ξάδελφος του Αλεξάνδρου.

Ανάμεσα στους καλεσμένους της Πηνελόπης Δέλτα είναι και οι συγγε νείς, οι μεγάλες οικογένειες Μπενάκη, Χωρέμη, Σαλβάγου και Καραθεοδωρή.Η καθεμιά με τον τρόπο της προσέφερε τα μέγιστα στην ελληνική κοινωνία. Είναι ο Αντώνης Μπενάκης που δίνει την ψυχή του στο Μουσείο Μπενάκη, είναι ο θείος του Στεφάνου Δέλτα, ο κορυφαίος μαθηματικός Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή (και όχι Καραθεοδωρής), με τον οποίο διαβουλευόταν διά αλληλογραφίας ακόμη και ο Αϊνστάιν. Είναι και άλλοι πολλοί... Το Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο, κοντά στο σπίτι της Πηνελόπης, που σήμερα οργανώνει όλη τη φυτοπροστασία της χώρας, δημιουργήθηκε από τον Εμμανουήλ Μπενάκη (ήταν και υπουργός Γεωργίας επί Βενιζέλου), τον Στέφανο Δέλτα (που είχε υπηρετήσει και ως διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας) και τον Αντώνη Μπενάκη. Πρωτότυπα έγγραφα σχετικά με την υλοποίησή του παρουσιάζονται στην τωρινή έκθεση. Πολιτικοί και διανοούμενοι
Από τον Αλέξανδρο Μυλωνά (πατέρα του υπουργού Παιδείας επί Ανδρέα Παπανδρέου Γιώργου) ως τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Μαύρο Καβαλάρη Νικόλαο Πλαστήρα, πολλοί πολιτικοί μπήκαν στο σαλόνι της περίφημης οικοδέσποινας. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πολλές φορές ερχόταν απρόσκλητος. Εδώ ήπιε το τελευταίο του ποτό προτού γίνει η τρίτη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του το 1933. «Πώς είχαν μάθει ότι θα είναι στο σπίτι των Δέλτα;Γιατί το πρωί είχε πάει η μαγείρισσα να πάρει ψάρι γιατί άρεσε στον πρόεδρο» προσθέτει ο Αλέξανδρος Σαμαράς. Η περιγραφή του γεγονότος από την Πηνελόπη Δέλτα αποτελεί πολιτικό τεκμήριο.

Από τις συναντήσεις της με τους κεντρικούς πρωταγωνιστές της πολιτικής έχουμε το προνόμιο των ιστορικών πηγών από πρώτο χέρι αφού η Δέλτα κατέγραφε τις μαρτυρίες τους. «Από τον θρυλικό Νικόλαο Πλαστήρα,για τον οποίο ένιωθε μεγάλο θαυμασμό,συγκεντρώνει στοιχεία για την εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919.Του ζητάει ένα δώρο “για να σώσει την εποποιία από τη λησμοσύνη” και το λαμβάνει: είναι ένα χειρόγραφο 120 σελίδων». Συνέλεξε ακόμη τις προσωπικές διηγήσεις των μακεδονομάχων Νεόκοσμου Γρηγοριάδη, Ιάνκου Δραγούμη και Κωνσταντίνου Μανέτα.

Από την αλληλογραφία της με τους δημοτικιστές έχουμε την πολυτέλεια μιας εισαγωγής στη σκέψη των ανδρών που έπλασαν τη σύγχρονη γλώσσα μας: Γιάννης Ψυχάρης, Αλέξανδρος Πάλλης, Αργύρης Εφταλιώτης, Μανόλης Τριανταφυλλίδης, Αλέξανδρος Δελμούζος, Βλαστός, Κωστής Παλαμάς, Στρατής Μυριβήλης κ.ά. Μέσα σε αυτό το σαλόνι έγραψε πολλά από τα σημαντικά παιδικά της βιβλία («Μάγκας», «Τρελαντώνης», «Στα μυστικά του Βάλτου»). Ηταν επαναστάτρια μέχρι τέλους, σε αντίθεση με τη θεοφοβούμενη μητέρα της. Βρίσκουμε σε γράμμα του Μητροπολίτη Τραπεζούντας και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου την εξής προτροπή: «Καλόν είναι να ακολουθήσετε την παράδοσιν της Εκκλησίας,αλλιώς θα χαρακτηρισθήτε αιρετική και θα σας αφορίσουν!».

Ολη αυτή η πνευματική και πολιτική δραστηριότητα όμως διακόπτεται στις 27 Απριλίου 1941, την ημέρα που οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Αθήνα. Η Πηνελόπη Δέλτα δεν αντέχει αυτή τη συμφορά, καταπίνει δηλητήριο και εκπνέει πέντε ημέρες αργότερα. Στην κηδεία, στον κήπο της, ιερουργεί ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Σύμφωνα με την τελευταία της θέληση, επάνω στον τάφο της αναγράφεται μονάχα η λέξη «Σιωπή».

Το μοναδικό ήθος

Φωτογραφία από την έκθεση «Αναδρομή στην Κηφισιά»

Η Μιράντα Οικονόμου,μετέπειτα σύζυγος του καθηγητή και υπουργού Γιάγκου Πεσμαζόγλου,παιδική φίλη της Λένας Ζάννα-Σαμαρά,πήγαινε στο σπίτι των Δέλτα από 14 ετών και έχει μεταφέρει στον Αλέξανδρο Σαμαρά τις εξής εντυπώσεις: «Ηταν πάντα ντυμένη στα μαύρα (σ.σ.: από το 1908,όταν διέκοψε τον δεσμό της με τον Ιωνα Δραγούμη), με δαντέλα στο φόρεμα,πολύ περιποιημένη, λεπτή και ευθυτενής. Το έβλεπες ακόμη και όταν ήταν πλέον παράλυτη. Η πειθαρχία της έβγαινε στον τρόπο που ντυνόταν αλλά και στο βλέμμα,στην κίνηση,στον τρόπο που μιλούσε στα παιδιά». Δεν είναι τυχαίο που έγραψε τόσα βιβλία, τα οποία αποτελούν σήμερα κώδικες συμβουλών για την ελληνίδα μάνα (π.χ., Στοχασμοί περί της ανατροφής των παιδιών ).

«Στο κτήμα στην Κηφισιά- το θυμάμαι καλά,εμείς το γνωρίζαμε ως ΣοΒιρΑλι από τις τρεις κόρες των Δέλτα-την Πηνελόπη Δέλτα τη φρόντιζε μια μικρή κοπέλα ονόματι Μαριάνθηπου είχε παντρευτεί τον αγελαδά στα κτήματα.Οταν πήρε το δηλητήριο,η Μαριάνθη και η μητέρα μου ή η γιαγιά ήταν κοντά της.Οταν ρώτησαν την άρρωστη πώς αισθάνεται,εκείνη απάντησε στα αγγλικά “Ηow hard it is to die”,για να μην καταλάβει και τρομάξει η μικρή κοπέλα του σπιτιού.Νομίζω ότι αυτό δείχνει μιαν άλλης κλίμακας εσωτερική ευγένεια» παρατηρεί ο Αλέξανδρος Σαμαράς.

Τι έχει αφηγηθεί η Βιργινία Ζάννα,η κόρη της Πηνελόπης Δέλτα, στον εγγονό της Αλέξανδρο Σαμαρά για τη ζωή τους στην Κηφισιά; Μας μετέφερε ακριβώς τα λόγια της γιαγιάς του: «Οταν το βράδυ μάς διάβαζε το “Για την πατρίδα”και έφτανε η διήγηση στο σημείο όπου ο ήρωας,ο νεαρός αξιωματικός Αλέξιος,φυλακισμένος από τους Βούλγαρους,έπρεπε να σκοτωθεί,εμείς οι κόρες της,κλαίγοντας όλες μαζί,την παρακαλούσαμε να τον σώσει.Και τότε ξέρεις τι μας απαντούσε η μητέρα μας;“Πρέπει,για την πατρίδα,πρέπει να πεθάνει,και όταν πρέπει,πάει τελείωσε, πρέπει να πεθάνει”».
 http://www.tovima.gr

Παράδοση και μοντερνισμός στη νεοελληνική ποίηση

Vera dakanali παράδοση και μοντερνισμός στη νεοελληνική ποίηση

View more presentations from Vera Dakanali

Βραβεύσεις μικρών «λογοτεχνών» στο υπουργείο Παιδείας

Μια «ελπίδα που ξεπηδάει σ΄ αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάει η χώρα» είναι οι νεαροί μαθητές που βραβεύτηκαν σήμερα στο υπουργείο Παιδείας για να έργα τους στο πρόγραμμα «Παπαδιαμάντης - Ελύτης - Γκάτσος - Τσίρκας: εκατό χρόνια μετά!!!» που άρχισε τον Φεβρουάριο του 2011.

Αυτό δήλωσε η υπουργός Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου κατά τη βράβευση των μαθητών που δημιούργησαν αφίσες, θεατρικά δρώμενα, βίντεο, κλπ. εμπνευσμένα από την ζωή των τεσσάρων μεγάλων Ελλήνων λογοτεχνών. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης βραβεύθηκαν τα έργα παιδιών από 12 σχολεία της χώρας που διακρίθηκαν στο πρόγραμμα.

 http://www.kala-nea.gr/archives/category/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82

Η L'Oreal και η Unesco επιβραβεύουν 3 κυρίες της Επιστήμης!

Την 1η Δεκεμβρίου 2011 στη Γεννάδειο Σχολή, παρουσία εκπροσώπων της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, η L'ORÉAL Hellas και η Ελληνική Εθνική Επιτροπή για την UΝESCO ανακοίνωσαν τις δικαιούχους των «Ελληνικών Βραβείων 2011 L'ORÉAL-UNESCO Για τις Γυναίκες στην Επιστήμη», κάτι που γίνεται από το 2006 σε ετήσια βάση και οδηγεί κάθε φορά σε 3 ερευνήτριες ηλικίας μέχρι 38 ετών στους κλάδους των Βιοεπιστημών και των Φυσικών Επιστημών. Photo: Philippe Cornu Διευθυνων Συμβουλος L’Oreal Hellas, Μάγδα Κροκίδα, Άλκιστις Μπονάνου, Φωτεινή Λάμαρη Σκοπός των Βραβείων είναι να τιμήσουν την συνεισφορά και την αφοσίωση των Ελληνίδων ερευνητριών στην Επιστημονική Έρευνα. Δίνοντας αξία στις καινοτομίες που προσφέρουν στην καθημερινότητά μας, τα Βραβεία συμβάλλουν στη δημιουργία γυναικείων προτύπων, ανοίγοντας το δρόμο σε μια ολόκληρη γενιά νέων κοριτσιών. Συνοδεύονται και με μια οικονομική ενίσχυση αξίας 10.000 ευρώ το καθένα που σκοπό έχει να ενθαρρύνει τις νέες γυναίκες στη συνέχιση της ερευνητικής τους σταδιοδρομίας στην Ελλάδα. Φέτος προστέθηκαν στις 14 υπάρχουσες 3 ακόμα Ελληνίδες ερευνήτριες:

- Η Δρ. Μαγδαληνή Κροκίδα, Χημικός Μηχανικός, Επίκουρη Καθηγήτρια στο Εργαστήριο Σχεδιασμού και ανάλυσης Διεργασιών της Σχολής Χημικών Μηχανικών στο Ε.Μ.Π. Η έρευνα της αφορά την Μηχανική τροφίμων και την ανάπτυξη νέων λειτουργικών τροφίμων με βελτιωμένες θερμοφυσικές ιδιότητες. Επίσης ασχολείται με τον σχεδιασμό και την ανάλυση φυσικών διεργασιών και ιδιαίτερα διεργασιών τροφίμων.

- Η Δρ. Φωτεινή Λάμαρη, Χημικός, Επίκουρη Καθηγήτρια στο Εργαστήριο Φαρμακογνωσίας & Χημείας Φυσικών Προϊόντων του Τμήματος Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών. Η ερευνά της εστιάζεται στην ανάλυση της δομής και των βιολογικών ιδιοτήτων φυσικών προϊόντων με απώτερο στόχο την ταυτοποίηση καινοτόμων βιοδραστικών ενώσεων με ενδεχόμενη φαρμακευτική εφαρμογή.

- Η Δρ. Άλκηστις Μπονάνου, Φυσικός-Αστρονόμος, Ερευνήτρια Δ' στο Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. Στόχος της έρευνάς της είναι η κατανόηση της εξέλιξης των αστέρων μεγάλης μάζας και η ακριβής μέτρηση των αποστάσεων κοντινών γαλαξιών. Η Επιτροπή Κρίσης με τους 5 διακεκριμένους καθηγητές Πανεπιστημίου και τον Πρόεδρο της Επιτροπής Κρίσης - Ομότιμο Καθηγητή Βιομηχανικής Χημείας κο Νίκο Χατζηχρηστίδη - επέλεξε τις 3 δικαιούχους έχοντας πολύ αυστηρά κριτήρια αξιολόγησης και σύμφωνα με τα πρότυπα του Διεθνούς προγράμματος.

Πηγή OTENET Portal

Επιστήμη γένους θηλυκού

Ο ουρανός και τα αστέρια είναι για τους περισσότερους ένα ρομαντικό θέαμα. Για άλλους ήταν το παιδικό όνειρο: να μπορέσουν να ταξιδέψουν στο Διάστημα. Για εκείνη, όμως, ο μαγικός κόσμος του έναστρου ουρανού είναι το πεδίο της έρευνάς της. Με σπουδές στη Φυσική και την Αστρονομία στις ΗΠΑ και διδακτορικό στην Αστρονομία από το Χάρβαρντ, η δρ Αλκηστις Μπονάνου μετράει επαγγελματικά... τα άστρα. Μάλιστα, από το 2009 εργάζεται ως ερευνήτρια δ' στο Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. «Ξεκίνησα να γοητεύομαι από το Σύμπαν σε μικρή ηλικία, 6-7 ετών, αργότερα πήρα ένα μικρό τηλεσκόπιο και παρατηρούσα το φεγγάρι», λέει στα «ΝΕΑ» η νεαρή επιστήμονας. Η έρευνά της εστιάζει στην κατανόηση της εξέλιξης των αστέρων μεγάλης μάζας και στην ακριβή μέτρηση των αποστάσεων κοντινών γαλαξιών. «Παρατηρώ την εξέλιξη των μεγάλων αστέρων, με μάζα ακόμη και 150 φορές τη μάζα του Ηλιου». Μάλιστα, η ίδια κατέχει κι ένα ρεκόρ: κατά τη διάρκεια του διδακτορικού της κατάφερε να κάνει την πιο ακριβή μέτρηση απόστασης για αστέρια 82 και 83 φορές τη μάζα του Ηλιου!

Η δρ Μπονάνου είναι μία από τις τρεις ελληνίδες ερευνήτριες οι οποίες βραβεύθηκαν χθες σε ειδική εκδήλωση για τα Ελληνικά Βραβεία L'OREAL - UNESCO. Από το 2006, χρονιά όπου ξεκίνησε στη χώρα μας ο θεσμός, η Επιτροπή Κρίσης, στην οποία μετέχουν έξι διακεκριμένοι καθηγητές πανεπιστημίου, με πρόεδρο τον ομότιμο καθηγητή Βιομηχανικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νίκο Χατζηχρηστίδη, βράβευσε συνολικά 17 ελληνίδες επιστήμονες.

Με... τετραπλό ρόλο. Είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Εργαστήριο Σχεδιασμού και Ανάλυσης Διεργασιών της Σχολής Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ, το ερευνητικό της έργο έχει να κάνει με την ανάπτυξη λειτουργικών τροφίμων που σχετίζονται με την υγεία του καταναλωτή, είναι σύζυγος και μητέρα ενός 5χρονου κοριτσιού.

Για τη δρα Μαγδαληνή Κροκίδα το να πετύχει μια ισορροπία ανάμεσα στους τέσσερις αυτούς ρόλους δεν είναι εύκολο. «Τα χαρακτηριστικά ενός καλού ερευνητή; Θα πρέπει να είναι ανήσυχο πνεύμα, να είναι επίμονος και να μην απογοητεύεται με την πρώτη δυσκολία. Αυτά τα χρόνια της ακαδημαϊκής και ερευνητικής μου πορείας κέρδισα όχι μόνο πνευματική ανέλιξη και ηθική ικανοποίηση, αλλά κι έναν σύμμαχο που δεν είναι άλλος από τη γνώση», εξηγεί.

Με οδηγό την παράδοση. Τα τελευταία οκτώ χρόνια μελετά φυτά και ζώα, ψάχνοντας να βρει αν κάποιες από τις ιδιότητές τους έχουν ενδεχόμενη φαρμακευτική εφαρμογή. Η δρ Φωτεινή Λάμαρη είναι χημικός, επίκουρη καθηγήτρια στο Εργαστήριο Φαρμακογνωσίας και Χημείας Φυσικών Προϊόντων του Τμήματος Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών. «Πρόκειται για έναν ερευνητικό τομέα που έχει την παράδοση ως οδηγό, καθώς από την αρχαιότητα έως σήμερα ομάδες ανθρώπων για να αντιμετωπίσουν διάφορες ασθένειες ανέτρεχαν στο πλούσιο οικοσύστημα της Ελλάδας. Εστιάζουμε σε νευροεκφυλιστικές νόσους, όπως είναι η Αλτσχάιμερ».

Η ίδια έχει ασχοληθεί αρκετά με τον κρόκο Κοζάνης και τις νευροπροστατευτικές του ιδιότητες. «Δεν σταματάμε την έρευνα σε αυτό, αφού μελετάμε κι άλλα ενδημικά είδη κρόκου, καθώς και το τσάι του βουνού», λέει η δρ Λάμαρη, μητέρα δύο κοριτσιών.

• 
• 
• 

- Η Δρ. Φωτεινή Λάμαρη, Χημικός, Επίκουρη Καθηγήτρια στο Εργαστήριο Φαρμακογνωσίας & Χημείας Φυσικών Προϊόντων του Τμήματος Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών. Η ερευνά της εστιάζεται στην ανάλυση της δομής και των βιολογικών ιδιοτήτων φυσικών προϊόντων με απώτερο στόχο την ταυτοποίηση καινοτόμων βιοδραστικών ενώσεων με ενδεχόμενη φαρμακευτική εφαρμογή. - Η Δρ. Άλκηστις Μπονάνου, Φυσικός-Αστρονόμος, Ερευνήτρια Δ' στο Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. Στόχος της έρευνάς της είναι η κατανόηση της εξέλιξης των αστέρων μεγάλης μάζας και η ακριβής μέτρηση των αποστάσεων κοντινών γαλαξιών. Η Επιτροπή Κρίσης με τους 5 διακεκριμένους καθηγητές Πανεπιστημίου και τον Πρόεδρο της Επιτροπής Κρίσης - Ομότιμο Καθηγητή Βιομηχανικής Χημείας κο Νίκο Χατζηχρηστίδη - επέλεξε τις 3 δικαιούχους έχοντας πολύ αυστηρά κριτήρια αξιολόγησης και σύμφωνα με τα πρότυπα του Διεθνούς προγράμματος. δρόμο σε μια ολόκληρη γενιά νέων κοριτσιών. Συνοδεύονται και με μια οικονομική ενίσχυση αξίας 10.000 ευρώ το καθένα που σκοπό έχει να ενθαρρύνει τις νέες γυναίκες στη συνέχιση της ερευνητικής τους σταδιοδρομίας στην Ελλάδα. Φέτος προστέθηκαν στις 14 υπάρχουσες 3 ακόμα Ελληνίδες ερευνήτριες:

- Η Δρ. Μαγδαληνή Κροκίδα, Χημικός Μηχανικός, Επίκουρη Καθηγήτρια στο Εργαστήριο Σχεδιασμού και ανάλυσης Διεργασιών της Σχολής Χημικών Μηχανικών στο Ε.Μ.Π. Η έρευνα της αφορά την Μηχανική τροφίμων και την ανάπτυξη νέων λειτουργικών τροφίμων με βελτιωμένες θερμοφυσικές ιδιότητες. Επίσης ασχολείται με τον σχεδιασμό και την ανάλυση φυσικών διεργασιών και ιδιαίτερα διεργασιών τροφίμων.

- Η Δρ. Φωτεινή Λάμαρη, Χημικός, Επίκουρη Καθηγήτρια στο Εργαστήριο Φαρμακογνωσίας & Χημείας Φυσικών Προϊόντων του Τμήματος Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών. Η ερευνά της εστιάζεται στην ανάλυση της δομής και των βιολογικών ιδιοτήτων φυσικών προϊόντων με απώτερο στόχο την ταυτοποίηση καινοτόμων βιοδραστικών ενώσεων με ενδεχόμενη φαρμακευτική εφαρμογή.

- Η Δρ. Άλκηστις Μπονάνου, Φυσικός-Αστρονόμος, Ερευνήτρια Δ' στο Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. Στόχος της έρευνάς της είναι η κατανόηση της εξέλιξης των αστέρων μεγάλης μάζας και η ακριβής μέτρηση των αποστάσεων κοντινών γαλαξιών. Η Επιτροπή Κρίσης με τους 5 διακεκριμένους καθηγητές Πανεπιστημίου και τον Πρόεδρο της Επιτροπής Κρίσης - Ομότιμο Καθηγητή Βιομηχανικής Χημείας κο Νίκο Χατζηχρηστίδη - επέλεξε τις 3 δικαιούχους έχοντας πολύ αυστηρά κριτήρια αξιολόγησης και σύμφωνα με τα πρότυπα του Διεθνούς προγράμματος.

τα περυσινά βραβεία - Αναγνώριση για τρεις νέες ελληνίδες ερευνήτριες

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  23/11/2010, 06:45

 

Η κυρία Ελένη Μακαρώνα (αριστερά), η κυρία Χριστίνα Πιπέρη (μέσον) και η κυρία Γεωργία Σαλαντή είναι οι τρεις νεαρές Ελληνίδες που τιμήθηκαν εφέτος με τα βραβεία «L΄Οreal- UΝΕSCΟ Για τις Γυναίκες στην Επιστήμη»

 
Ενα ιδιαίτερα δύσκολο έργο είχε εφέτος η επιτροπή κρίσεως των ελληνικών βραβείων 2010 «L΄Οreal- UΝΕSCΟ Για τις Γυναίκες στην Επιστήμη» που απονεμήθηκαν χθες το μεσημέρι στη Γεννάδειο Σχολή. Για πρώτη φορά εκλήθη να επιλέξει τις τρεις καλύτερες ελληνίδες ερευνήτριες από συνολικά 53 υποψηφιότητες που υποβλήθηκαν- αριθμός-ρεκόρ για τον πενταετή θεσμό των βραβείων, όπως τόνισε ο πρόεδρος της επιτροπής, καθηγητής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ν. Χατζηχρηστίδης.
Τα εφετινά βραβεία, που συνοδεύονται από χρηματικό έπαθλο 10.000 ευρώ προς κάθε μία επιστήμονα, απονεμήθηκαν στις:

* Δρα Ελένη Μακαρώνα, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Μικροηλεκτρονικής του «Δημόκριτου». Με σπουδές Φυσικής στην Αθήνα και διδακτορικό από το Βrown, η κυρία Μακαρώνα ασχολείται με την εφαρμογή της μικρο- και νανοτεχνολογίας για την ανάπτυξη καινοτόμων διατάξεων, όπως είναι οι έξυπνοι αισθητήρες για την έγκαιρη και αξιόπιστη διάγνωση ασθενειών και την ανίχνευση επικίνδυνων ουσιών.

* Δρα Χριστίνα Πιπέρη, επίκουρη καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η κυρία Πιπέρη έχει σπουδάσει Ιατρική Βιοχημεία στο Πανεπιστήμιο του Surrey στη Βρετανία, είναι διδάκτωρ του Τμήματος Παθολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και έχει κάνει μεταδιδακτορική έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Νανσί στη Γαλλία. Ερευνά τη δράση γλυκοζυλιωμένων πρωτεϊνών που εμπλέκονται στην παθογένεια μεταβολικών συνδρόμων και ασθενειών όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης και το σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών.

* Δρα Γεωργία Σαλαντή, λέκτορα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Η κυρία Σαλαντή έχει σπουδάσει Μαθηματικά στην Αθήνα, έκανε μεταπτυχιακό στη Βιοστατιστική και Επιδημιολογία στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών και είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Μονάχου. Η έρευνά της στον (νέο) τομέα της αποδεικτικής ιατρικής αφορά τη δημιουργία στατιστικών μοντέλων που αξιολογούν την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια όλων των θεραπειών που προτείνονται για την ίδια ασθένεια.

Στη χθεσινή τελετή παρέστησαν και μίλησαν η αναπληρωτής υπουργός Παιδείας Φώφη Γεννηματά, οι πρυτάνεις των Πανεπιστημίων Αθηνών Θ. Πελεγρίνης και Ιωαννίνων Τρ. Αλμπάνης, η πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής της UΝΕSCΟ Καίτη Τζιτζικώστα και ο διευθύνων σύμβουλος της L΄Οreal Ηellas Φιλίπ Κορνί. 



http://www.tovima.gr/science/article/?aid=368978