Εμμανουήλ Κριαράς: Τι λέει για τον έρωτα, τη ζωή, τον θάνατο, τον σοσιαλισμό

Με αφορμή το θάνατο του Εμμ. Κριαρά αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη που είχε δώσει πριν ένα χρόνο στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"

«Το ξέρω καλά. Οι περισσότεροι – ειδικά κάποιοι νεόκοποι από τις τηλεοράσεις που έρχονται να με δουν, να μου ζητήσουν "δηλώσεις", δεν είναι γιατί γνωρίζουν και εκτιμούν το έργο και την προσωπικότητά μου. Είναι η ηλικία μου που τους κάνει εντύπωση. Δεν επεπόθησα ξέρετε τόσο μακρύ βίο... Έγινε. Δεν θέλω πια άλλο να ζήσω. Η χαρά μου (η αγαπημένη μου σύζυγος) έφυγε. Ο έρωτας– τον οποίο η ύπαρξή της και μόνο μου ενέπνεε, ο έρωτας για τη ζωή, τη δημιουργία και την εργασία, για τη δημιουργία, δεν υπάρχει πια. Οπότε, σας ευχαριστώ για τις ευχές και τα δώρα αλλά... είναι πλέον περιττά. Και η εποχή μας δεν το θέλει το περιττό..». 

Αυτά ανέφερε, μεταξύ πολλών άλλων, στη συνέντευξή του την Πέμπτη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και στη δημοσιογράφο Βίκυ Χαρισοπούλου, ο Εμμανουήλ Κριαράς, με αφορμή τα 107α γενέθλιά του: Ο διακεκριμένος φιλόλογος και ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1906 (15 Νοεμβρίου σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ίσχυε τότε) στον Πειραιά.

Ο Εμμανουήλ Κριαράς ζει πάντα στο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου της οδού Αγγελάκη, ανάμεσα σε βιβλία, χαρτιά, στυλό, λεξικά, φωτογραφίες (κυρίως της συζύγου του), μερικές παλιές πολυθρόνες, μια κλειστή (πάντα) τηλεόραση, λίγες εφημερίδες – «δεν αγοράζω πια τέσσερις την ημέρα, τις μείωσα... δεν έχουν πια ειδήσεις» λέει μάλλον απογοητευμένος.

Τα γενέθλιά του που τιμώνται πάντα από τους φίλους και συνεργάτες του – ή έστω όσους απ' αυτούς απέμειναν εν ζωή – «θα είναι κάτι λιτό. Απλώς θα μαζευτούμε να φάμε μαζί. Η εποχή δεν επιτρέπει πλέον τα περιττά...».

«Δεν ήλπιζα τόσο μακρά ζωή... Θυμάμαι, ξέρετε, τον κομήτη του Χάλεϊ, την εμφάνιση του Βενιζέλου, παρέστην – μικρό παιδί – σε ένοπλο συλλαλητήριο στην Κρήτη...».

«Δεν θέλω πλέον να ζω. Θέλω να διατηρήσω την αισιοδοξία μου αλλά δεν μου το επιτρέπουν τα "πράγματα" όπως έχουν καταστεί. Και σε κοινωνικό και σε προσωπικό επίπεδο. Κοινωνικά, μ' αυτή την κατάπτωση την οικονομική, αλλά όχι μόνο. Είναι πολιτικό το πρόβλημα και βεβαίως και πρόβλημα παιδείας. Ο Έλληνας έχει τον... ηρωισμό να θαυμάζει το αρχαίους– χωρίς, όμως, να τους γνωρίζει, ούτε να τους καταλαβαίνει. Έτσι, γιατί τον βολεύουν... Παράλληλα, φροντίζει για τον διορισμό του "ανάξιου" συνήθως παιδιού του σε βάρος του άξιου παιδιού του διπλανού, ο οποίος δεν έχει τις ίδιες... γνωριμίες, φροντίζει να δουλεύει όσο το δυνατό λιγότερο, να πάει αργότερα και να φεύγει νωρίτερα από τη δουλειά του, να βάζει στην τσέπη του ό,τι και όσο μπορεί ο καθένας– όχι μόνο οι πολιτικοί- απ' αυτά που δεν του ανήκουν, να μισεί και να υπονομεύει τον "άλλο", να...».

Δηλαδή, «μαζί τα φάγαμε»; 
«Ενέχει μια μεγάλη αλήθεια αυτή η ρήση. Υπό την έννοια της νοοτροπίας που έχει επικρατήσει. Λείπει η εθνική αλληλεγγύη και επικρατεί - ακόμα και σήμερα εν μέσω αυτής της ανθρωποφονικής κρίσης - το ατομικό συμφέρον». Για να διαβάσετε τη συνέχεια του άρθρου πατήστε εδώ

Απόστολος Σαχίνης, «Το μυθιστόρημα της εφηβικής ηλικίας»

[…] Η Eroïca αποτελεί ένα όριο για τη νεοελληνική πεζογραφία· ένα όριο όπου η πεζογραφία προσεγγίζει και πλουτίζει από την ποίηση, χωρίς να χάνεται μέσα στο ρευστό και το απεριόριστο της λυρικής ουσίας της· […]. Ο πεζογράφος που χάραξε το όριο αυτό παρακολουθείται από ιδιότητες της ψυχής, από λυρικά και μορφοπλαστικά χαρίσματα και από δυνατότητες της έκφρασης όχι συνηθισμένες στην πεζογραφία μας. Είναι αυτός και το μυθιστόρημά του η Eroïca που έθεσαν για πρώτη φορά συνειδητά το πρόβλημα και το θέμα της εφηβικής ηλικίας στη νεοελληνική λογοτεχνία· είναι αυτός και το μυθιστόρημά του που αποτέλεσαν το πρότυπο και άσκησαν μια σημαντική επίδραση στους νέους μυθιστοριογράφους μας. […]

Ο Κοσμάς Πολίτης σαν πεζογράφος βρίσκεται στους αντίποδες του ρεαλισμού· έτσι η Eroïca δεν έχει κεντρική υπόθεση και πλοκή και ίσως η αξία και η γοητεία της να οφείλεται περισσότερο στις λεπτομέρειες. Όλα μέσα στο μυθιστόρημα αυτό μετεωρίζονται με χάρη ανάμεσα στην υλική ζωή και την αϋλοσύνη, όλα συμβαίνουν σε μια σφαίρα ιδεατή, όπου εξανεμίστηκαν οι αισθήσεις. […] Η εξέλιξη και η χρονική διαδρομή του μυθιστορήματος δεν καλύπτει παρά το σύντομο διάστημα των δυο μηνών, όμως «πόσα δε γίνηκαν μέσα σε τόσο δα μικρό διάστημα», όπως γράφει και ο ίδιος ο συγγραφέας. Και θέλει να υποδηλώσει: πόσα γίνηκαν μέσα στις ψυχές των νέων ανθρώπων, πόσο προχώρησε η διαμόρφωση και πόσο ολοκληρώθηκε ο πλουτισμός του εσωτερικού τους κόσμου.

 Απόστολος Σαχίνης, «Το μυθιστόρημα της εφηβικής ηλικίας». Η σύγχρονη πεζογραφία μας, Ίκαρος, Αθήνα 1951, 25-26, 28.πηγή

Η αυτοβιογραφία της Άλκης Ζέη

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ Πηγή: www.lifo.gr

Η βιογραφία είναι λογοτεχνικό είδος; Όσο κι αν έχει υπονομευτεί από την ψυχανάλυση, πράγμα που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στην Αγγλία είναι λατρευτό λογοτεχνικό είδος, ενώ στη Γαλλία (όπου η κατοχή της ψυχανάλυσης είναι απόλυτη) θεωρείται απαρχαιωμένο, η αυτοβιογραφία ή απλώς η βιογραφία καλά κρατεί. Συχνά, οι επαγγελματίες αναγνώστες της λογοτεχνίας καγχάζουν σε βάρος της βιογραφικής αφηγήσεως, ενώ οι ίδιοι οι συγγραφείς που εντέλει ενδίδουν στον πειρασμό να μιλήσουν για τον εαυτό τους μάλλον μένουν στα μισά του δρόμου. Το συμβάν, το οιοδήποτε συμβάν που βιώνει ένας άνθρωπος, αποτελεί βίωμα τουλάχιστον δύο προσώπων, οπότε η αφήγηση, αν θέλει να φτουρήσει, αναγκαστικά θα πρέπει να  παραστήσει τον ψυχογνώστη.   Πάντως, πέρα από τις βιογραφίες «μεγάλων ανδρών» που συχνά αναγγέλλονται με μια πινελιά απειλής λόγω των αποκαλύψεων, υπάρχουν και οι άλλες, που δεν απειλούνται από το είδος, διότι γι' αυτές η γραφή είναι απόλαυση, συνοδεύονται μάλιστα από εξάρσεις και δάκρυα, διότι δεν βάζουν απλώς στη θέση τους τα πρόσωπα που γνώρισε ένας άνθρωπος αλλά κυρίως πασχίζουν να αναμοχλεύσουν καταστάσεις και να αναθερμάνουν συναισθήματα που αποτελούν τον πλούτο του αυτοβιογραφούμενου. 

 Προφανώς, η Άλκη Ζέη ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Έχουμε να κάνουμε με ένα κορίτσι ευνοημένο από την κοινωνική του τάξη – κάποιος πρόγονός τους το 1620 βρισκόταν στη Σκωτία, απέκτησε τρία ιστιοφόρα και με ένα από αυτά έπλευσε προς τα Ιεροσόλυμα για να γίνει χατζής. Για να μπούμε, λοιπόν, στο θέμα του βιβλίου, αρκεί η ακόλουθη παράγραφος: «Η κόρη του θείου Ανακρέοντα, η πανέμορφη Ρωξάνη, ίδρυσε στην Αθήνα τη σχολή Εσπεράντο. Σε αυτήν έμαθε τη γλώσσα ο Άγγελος Τσιριμώκος, γιος του Γιάννη Μαρή, που ζει στις Βρυξέλλες και εργάζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά παρακολουθεί μέχρι σήμερα συνέδρια Εσπεράντο όπου κι αν γίνονται».   «Η γιαγιά ήταν από πλούσια οικογένεια εμπόρων, που αγαπούσαν όμως πολύ τα γράμματα. Έτσι, παππούς και γιαγιά μετέβησαν στο Μόναχο, όπου έμειναν δύο χρόνια. Η γιαγιά είχε μια ξαδέλφη στο Μόναχο, που ήτανε υψίφωνος [...]. Γύρισαν στη Σάμο ενώ ήταν έγκυος στην πρώτη της κόρη και μετά γέννησε άλλα δώδεκα παιδιά και δύο φορές δίδυμα. Τα τέσσερα τελευταία παιδιά της γεννήθηκαν στη Σμύρνη, γιατί ο παππούς, που ήταν καθηγητής Αρχαίων Ελληνικών, διορίστηκε καθηγητής και διευθυντής στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης. Από την καταστροφή τον έσωσε ο Τούρκος συνέταιρός του, ο Αμπιντίν Μπέη, κι αυτόν και την περιουσία του, και δεν ξέρω πώς τον φυγάδευσε και βρέθηκε στη Βαγδάτη, όπου έκανε ακόμα πιο μεγάλη περιουσία». Τα παιδικά χρόνια της Ζέη δεν μιλούν μόνο για ένα πανίσχυρο σόι που διέπρεπε με τα μέλη του εντός και εκτός Ελλάδος αλλά και για τα τρυφερά χρόνια μιας συγγραφέως που, γνωστό αυτό, ό,τι έγραψε διαβάστηκε σε πολλές γλώσσες. Έχουμε και λέμε: Το καπλάνι της βιτρίνας – 264η χιλιάδα (αγγλικά, ρωσικά, εσθονικά, νορβηγικά, φινλανδικά, ιαπωνικά, δανέζικα, γερμανικά, γαλλικά, ισπανικά, σουηδικά, ουγγρικά, καταλανικά, πορτογαλικά, αραβικά, ιταλικά, τουρκικά, αλβανικά, σλοβένικα, βουλγάρικα, κορεατικά, βασκικά). Ο θείος Πλάτων – 87η χιλιάδα, Κοντά στις ράγες – 128η χιλιάδα, Αρβυλάκια και γόβες – 30ή χιλιάδα, και η ακολουθία είναι μεγάλη και εξίσου επιτυχής.   Επειδή τα βιβλία της Ζέη έχουν διαβαστεί τόσο σ' εμάς όσο και σε ξένες γλώσσες, η αφηγήτρια δεν μιλάει για τον πλασματικό κόσμο της γραφής, αλλά για τον άμεσο κόσμο της οικογένειας και των τόπων. «Το μεγάλο μου όνειρο», γράφει, «ήτανε να βάλω σουτιέν, αλλά άργησε πολύ να πραγματοποιηθεί» (όπως σε άλλα κείμενα συναντάμε τη σφοδρή επιθυμία του εφήβου να φορέσει μακρύ παντελόνι). Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ζέη δεν μεγαλοποιεί την Τασκένδη και τους τασκενδίτες κομμουνιστές. Αντίθετα, θυμάται ότι μια ηλιόλουστη ημέρα στις 27 Απριλίου, στο ηλιόλουστο Ουζμπεκιστάν, γέννησε την κόρη της, το 1955. Δεύτερη αναφορά στην Τασκένδη: «Πάλι πίσω στην Τασκένδη, έφαγα λίγο από το πλιγούρι με το κόκκινο κρέας κι είπα να μη θυμηθώ πια τίποτα από την πολυτάραχη ζωή μου. Τώρα, πώς βρέθηκα στην Τασκένδη; Το λέω στην Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα. Και για να ησυχάσουν οι πάντες, ο Αχιλλέας δεν ήτανε ποτέ ο άντρας μου, ούτε ο αρραβωνιαστικός μου. Το μυθιστόρημα το θέλησε έτσι. Τώρα, όμως, δεν γράφω μυθιστόρημα. Γράφω από τη ζωή μου όσα θυμάμαι, γιατί δεν έχουν περάσει μόνο δεκατέσσερα χρόνια, μα πολλά, πάρα πολλά». Για τη συνέχεια του άρθρου δείτε εδώ

Δεκαεννέα λογοτέχνες «μιλούν» για την Ευρώπη

Η Ευρώπη του σήμερα και η Ελλάδα της κρίσης, αλλά και οι νέοι της χώρας που ματώνουν από την ανεργία και τσακίζονται τα όνειρά τους, αποτελούν μια μεγάλη δεξαμενή που βράζει.

Λεπτομέρεια από το έργο του Αλέκου Φασιανού «Ο έρως του Διός ταύρου μετά της Ευρώπης» που θα συμπεριληφθεί στην έκδοση

Μέσα σ΄ αυτήν βούτηξαν δεκαεννέα Ελληνες συγγραφείς και ποιητές προκειμένου να γράψουν διηγήματα και ποιήματα, όπως τους ζητήθηκε από την Ελληνογερμανική Αγωγή, στο πλαίσιο σειράς εκδηλώσεών της, με θέμα την Ευρώπη, την κρίση και την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας.

Αυτά αποτελούν και το περιεχόμενο μιας έκδοσης - λευκώματος το οποίο θα παρουσιαστεί σε μεγάλη εκδήλωση (4 Νοεμβρίου, 11.30 π.μ., Παλαιά Βουλή), με θέμα «Η Ευρώπη των νέων» και βασικό ομιλητή τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς.

Οι συγγραφείς αντιμετωπίζουν το θέμα είτε μέσα από ερωτικές και μη ιστορίες Ελλήνων με ξένους, είτε βάζοντας Ελληνες να ταξιδεύουν στη Γηραιά Ηπειρο ή Ευρωπαίους «νεοβάρβαρους» στην Ασία, είτε θίγοντας θέματα όπως ο ελληνικός «επαρχιωτισμός», η μετανάστευση και η Βαβέλ των γλωσσών, τα ενοχικά σύνδρομα των λαών Ελλάδας και Γερμανίας, η «χρυσή» εποχή της φούσκας κ.ά.

Ο ακαδημαϊκός Θανάσης Βαλτινός, μέσα από τη «Γαμήλια πτήση», ζωντανεύει με νόημα μια λαθρανασκαφή στη Σπάρτη, όταν ένας εργάτης ανοίγοντας θεμέλια για ένα παράνομο κουζινάκι πέφτει πάνω σε ελληνιστικό μωσαϊκό που εικονίζει τον Ταύρο-Δία στην «ευφρόσυνη» γαμήλια πτήση με την Ευρώπη. «...Ο εργολάβος βλαστήμησε και πήρε το φτυάρι να ξανασκεπάσει το λάκκο...».

Η Αμάντα Μιχαλοπούλου, μέσα από μια ιστορία «Εξαπάτησης», με πρωταγωνιστές τον Γερμανό Γιόχαν και την Ελληνίδα Ελένη, θέτει επί τάπητος ερωτήματα όπως το αν η ελληνική κοινωνία είναι μια δυτική κοινωνία ή τις διαφορές ανάμεσα στους λαούς των δύο χωρών. Το προφίλ ενός ζευγαριού μεσογειακού τύπου, μιας Ιταλίδας κι ενός Ελληνα, σε μια κεντροευρωπαϊκή χώρα αναζητά μεταξύ άλλων ο Χρήστος Οικονόμου στα «Φαντάσματα του Βερολίνου».

Ο Τίτος Πατρίκιος βασίζεται σε ένα παλαιότερο ποίημά του, αφιερωμένο στον Αουγκούστ Μάκε, τον πιο άτυχο ζωγράφο της παρέας του εξπρεσιονιστικού κινήματος «Γαλάζιος Καβαλάρης» που σκοτώθηκε στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο στα 27 του, και γράφει ένα κείμενο το οποίο διατρέχει τον πολυτάραχο 20ό αιώνα καταλήγοντας: «Προς τα τέλη του 20ού αιώνα η Ευρώπη κατόρθωσε να γκρεμίσει τα τείχη που χώριζαν τις χώρες και τους ανθρώπους, να βρει τον δρόμο του διαλόγου, της συνεννόησης, της αλληλεγγύης. Ας ελπίσουμε πως αυτός ο δρόμος θα συνεχιστεί και δεν θα μπλοκαριστεί μέσα στο τούνελ μιας καινούργιας κρίσης».

Στην έκδοση (επιμέλεια - συντονισμός Κατερίνα Λυμπεροπούλου) συμμετέχουν επίσης οι Χάρης Βλαβιανός, Σοφία Νικολαΐδου, Γιάννης Ξανθούλης, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Ερση Σωτηροπούλου, Σώτη Τριανταφύλλου, Ευγένιος Τριβιζάς, Μισέλ Φάις, Θανάσης Χειμωνάς, Χρήστος Χωμενίδης κ.ά.

Εικονογραφείται από έργα Ελλήνων εικαστικών, με θέμα την Ευρώπη, τα οποία προσέφεραν την περασμένη άνοιξη σε δημοπρασία με σκοπό τη μείωση του εθνικού χρέους. Ηταν μια κίνηση διαπαιδαγωγικού χαρακτήρα από τα σχολεία της Ελληνογερμανικής Αγωγής.

Στην εκδήλωση της 4ης Νοεμβρίου, ο κ. Σουλτς και οι άλλοι ομιλητές (Μαρία Δαμανάκη, επίτροπος στην ΕΕ, Κώστας Ρέμελης, πρύτανης Πανεπιστημίου Θράκης, και Αθανάσιος Κυριαζής, γενικός γραμματέας υπουργείου Παιδείας), θα ακούσουν απευθείας τι πιστεύουν οι νέοι της Ελλάδας για την κρίση, μέσα από τα αποτελέσματα της νέας έρευνας που ολοκλήρωσε η εταιρεία δημοσκοπήσεων V-PRC και θα ανακοινωθούν εκείνη την ημέρα.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΡΟΥΜΠΟΥΛΑ

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22802&subid=2&pubid=6390

«Δεν θα “θελα να έχω ζήσει μιαν άλλη ζωή»

Τα πρώτα 25 χρόνια, που τη διαμόρφωσαν, περιγράφει η αγαπημένη συγγραφέας στο βιβλίο της «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο». Από τότε που έφηβη, με το παρατσούκλι Κοτοκούλι, έγραφε τις ερωτικές επιστολές της υπηρέτριάς τους, μέχρι τον γάμο της με τον Γιώργο Σεβαστίκογλου.                                                                           Της Παρής Σπίνου

«Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου». Με βάση αυτά τα δύο βασικά συστατικά, η Αλκη Ζέη, από τις κυρίαρχες πένες της Μεταπολίτευσης, που μεγάλωσε γενιές παιδιών μαθαίνοντάς τους μέσα από τις ιστορίες της τη σύγχρονη ελληνική Ιστορία, παραδίδει στα 88 της την αυτοβιογραφία της «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» (αύριο στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Μεταίχμιο).

Επίκεντρο τα πρώτα 25 χρόνια, που διαμόρφωσαν τη μετέπειτα πορεία της. Συνοδοιπόροι στα νεανικά βήματά της πολλές προσωπικότητες: η κολλητή φίλη της Ζωρζ Σαρή, η «θείτσα της» Διδώ Σωτηρίου, ο σύντροφος της ζωής της Γιώργος Σεβαστίκογλου, αλλά και ο Κάρολος Κουν, ο Νίκος Γκάτσος, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Μάνος Χατζιδάκις… Μια ολόκληρη εποχή, ο Μεσοπόλεμος και η Κατοχή, ζωντανεύει με τη συναρπαστική, πάντα άμεση, πάντα έντιμη αφήγηση της πολυβραβευμένης συγγραφέως, που διανθίζεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Αναφέρει χαρακτηριστικά η ίδια: «Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Οταν όμως τα πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις, μια και κανείς τους δεν μπορεί πια να σε επιβεβαιώσει ή να σε διαψεύσει. Ευτυχώς που υπάρχει η αδελφή μου και η μνήμη της είναι αλάνθαστη και η ζωή της μπλέκεται με τη δική μου. Μόλις διάβασε αυτά που έγραψα, μου είπε: “Ετσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε”. “Τώρα” της λέω “που ξαναθυμήθηκες την ιστορία μας θα ’θελες να είχαμε ζήσει μια άλλη ζωή;”. “Με τίποτα” μου αποκρίθηκε αυθόρμητα. “Με τίποτα” συμπλήρωσα κι εγώ».

Η Αλκη Ζέη περιγράφει τα ευτυχισμένα παιδικά της χρόνια στην Αθήνα και τη Σάμο, όπου πήγε κοντά στον παππού μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή της τη Λενούλα, λόγω ασθένειας της μητέρας της –από εκείνη την εποχή είναι εμπνευσμένο το πρώτο της βιβλίο «Το καπλάνι της βιτρίνας» (1963).

Η περιπέτεια της γραφής για το Κοτοκούλι, όπως ήταν το παρατσούκλι της, ξεκίνησε στην εφηβεία, με ένα καλά ξυσμένο μολύβι Φάμπερ νούμερο δύο και μια κόλλα αλληλογραφίας, γράφοντας πάνω στο τραπέζι της κουζίνας επιστολές στον αγαπημένο της υπηρέτριάς τους, στη Σάμο. Ανακάτευε δικές της ιδέες με φράσεις από την Πηνελόπη Δέλτα και τον Ντοστογέφσκι προκαλώντας δάκρυα συγκίνησης στις υπηρέτριες της γειτονιάς.

Πάνω στο ίδιο τραπέζι θα γεννηθεί ο Κλούβιος, ο γνωστός ήρωας του κουκλοθέατρου «Μπαρμπα-Μυτούσης», που ανέπτυξε η Ελένη Περάκη. Ποιος θα το πίστευε πως την πρώτη παράσταση θα παρακολουθούσαν ο Εμπειρίκος, ο Ελύτης, ο Πλωρίτης, ο Γκάτσος, με τον οποίο η αδελφή της έζησε έναν νεανικό έρωτα, αλλά και ο Γιώργος Σεβαστίκογλου που έγινε σύζυγος της Αλκης Ζέη. Για τη συνέχεια του άρθρου  δείτε εδώ

πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=118451

Μνήμη και πολλή αγάπη χρειάστηκε για να γράψω την ιστορία της ζωής μου. Στο μυθιστόρημα μπορείς να λες ό,τι φαντάζεσαι, να κινείς τους ήρωές σου όπως θέλεις, να τους βάζεις να λένε ό,τι σκέφτεσαι εσύ. Όταν όμως τα πρόσωπα είναι αληθινά, δεν γίνεται ούτε τοσοδά να λαθέψεις, μια και κανείς τους δεν μπορεί πια να σε επιβεβαιώσει ή να σε διαψεύσει. Ευτυχώς που υπάρχει η αδελφή μου και η μνήμη της είναι αλάνθαστη και η ζωή της μπλέκεται με τη δική μου. Μόλις διάβασε αυτά που έγραψα μου είπε: "Έτσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε". "Τώρα" της λέω, "που ξαναθυμήθηκες την ιστορία μας θα 'θελες να είχαμε ζήσει μια άλλη ζωή;" "Με τίποτα" μου αποκρίθηκε αυθόρμητα. "Με τίποτα" συμπλήρωσα κι εγώ.

πηγή: http://www.biblionet.gr/book/190209/%CE%9C%CE%B5_%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%B2%CE%B9_%CF%86%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81_%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF_%CE%B4%CF%8D%CE%BF

Η διπλή ζωή του Σαλμάν Ρούσντι

Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, το 1989, ο υπέργηρος θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν Αγιατολάχ Χομεϊνί, ανακοίνωσε ότι καταδικάζει σε θάνατο τον Ινδό συγγραφέα, κάτοικο της Μεγάλης Βρετανίας, Σαλμάν Ρούσντι, εξαιτίας «του βλάσφημου και αιρετικού του μυθιστορήματος “Σατανικοί στίχοι”, που στρέφεται ενάντια στο ισλάμ, στον Προφήτη και στο Κοράνι». Καλούσε δε τους απανταχού πιστούς μουσουλμάνους να τον σκοτώσουν όπου κι αν τον βρουν.

Ο Ρούσντι, συγγραφέας μεταξύ άλλων του πολυβραβευμένου βιβλίου «Τα παιδιά του μεσονυκτίου» δεν πήρε στα σοβαρά την κατηγορία-καταδίκη. Θεωρούσε ότι το μυθιστόρημά του δεν ήταν ιδιαίτερα επικριτικό απέναντι στο ισλάμ και η κυκλοφορία του δεν προσέβαλε τους θρησκευόμενους συνανθρώπους του. Είχε προφανώς λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Την άλλη ημέρα το σπίτι του άρχισε να πολιορκείται από δημοσιογράφους και ξένα τηλεοπτικά δίκτυα, ενώ οι διαμαρτυρίες εναντίον του ίδιου, της οικογένειάς του και του εκδοτικού οίκου που κυκλοφορούσε το βιβλίο, έπαιρναν μορφή χιονοστιβάδας. Στο Πακιστάν, την Ινδία και στις αραβικές χώρες οργανώθηκαν συλλαλητήρια με τη συμμετοχή χιλιάδων εξοργισμένων μουσουλμάνων που ζητούσαν την παραδειγματική τιμωρία του συγγραφέα, την έκδοσή του στο Ιράν και την απαγόρευση της κυκλοφορίας όλων των έργων του. Τα συλλαλητήρια εξελίχθηκαν σε μίνι εξεγέρσεις με εκατοντάδες τραυματίες και δεκάδες νεκρούς. Και σα να μην έφτανε αυτό, ταραχές ξέσπασαν και στη Μεγάλη Βρετανία, όπου υπάρχει πάντα μια ανθηρή μουσουλμανική κοινότητα. Παράλληλα οι πρώτες βομβιστικές επιθέσεις σε βιβλιοπωλεία όπου φιλοξενούσαν στα ράφια τους τους «Σατανικούς στίχους», εδραίωσαν την εντύπωση στη βρετανική κυβέρνηση ότι βρισκόταν μπροστά σε μια κλιμακούμενη κρίση που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί με τα συνήθη μέτρα ασφαλείας. Τον ίδιο τον συγγραφέα ανέλαβε μετά από δύο 24ωρα ο λεγόμενος «Ειδικός κλάδος» της Μητροπολιτικής Αστυνομίας. Αμέσως απομονώθηκε σε ένα κρησφύγετο, όπου δεν του επέτρεπαν να δεχθεί κανένα, υπό την προστασία μιας εξαμελούς φρουράς από τους καλύτερους πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών. Εγκλωβισμένος, ουσιαστικά μέσα σε μια αλεξίσφαιρη παγίδα ο Ρούσντι, είδε όλη τη ζωή του να ανατρέπεται μέσα σε λίγες ώρες. Η δεύτερη γυναίκα του γρήγορα τον εγκατέλειψε, η πρώτη απαξίωσε να τον φιλοξενήσει, ο μικρός του γιος δεν μπορούσε να τον συναντήσει, ο εκδοτικός του οίκος δήλωσε πως δεν θα ξανατύπωνε τα βιβλία του, μεγάλα βιβλιοπωλεία δίσταζαν να πουλήσουν τα έργα του, πανεπιστήμια και σχολές σταμάτησαν να τον καλούν για διαλέξεις, περιοδικά κι εφημερίδες φοβόντουσαν να τον φιλοξενήσουν στις σελίδες τους, αεροπορικές εταιρείες δεν δέχονταν να επιβιβαστεί στις πτήσεις του κ.ά. Ο κόσμος, κάτω από τη μουσουλμανική απειλή τον απέρριπτε, τον απομόνωνε, τον διέγραφε από τη μνήμη του. Μοναδικοί του σύμμαχοι δύο τρεις φωτισμένοι λογοτέχνες, ελάχιστοι πολιτικοί και φυσικά η δύναμη της γραφής. Οταν ο Σαλμάν Ρούσντι αναγκάστηκε να αλλάξει και το όνομά του, υιοθετώντας το ψευδώνυμο Τζόζεφ Αντον (από τα μικρά ονόματα του Κόνραντ και του Τσέχωφ) άρχισε να κρατά σημειώσεις για αυτή την παράλογη περιπέτεια που βίωνε, ως μια ελάχιστη πράξη αντίστασης στην ομαδική σχιζοφρένεια, μια πράξη ανάκτησης της χαμένης συγγραφικής του αξιοπρέπειας. Οταν όλα τελείωσαν μετά από μια δεκαετία, ολοκλήρωσε το αυτοβιογραφικό του βιβλίο και του έδωσε ως τίτλο το ψευδώνυμο της παρανομίας του: «Τζόζεφ Αντον».

Οσοι διαβάσουν και τις 560 σελίδες του βιβλίου δεν θα παρακολουθήσουν μόνο το χρονικό μιας άδικης καταδίκης, που απειλούσε την ελευθερία της έκφρασης και τα ανθρώπινα δικαιώματα, έτσι όπως τα ξέρουμε και τα αναγνωρίζουμε στη Δύση, μα και τη σισύφεια προσπάθεια του δημιουργού να σηκώσει το βαρύ φορτίο της μοίρας του και να αντιμετωπίσει τη μισαλλοδοξία, τον φανατισμό και το ψέμα. Σε δεύτερο πλάνο, ζωντανεύουν σκηνές απείρου κάλλους από την ιδιωτική ζωή του συγγραφέα που προσπαθεί να ζήσει σαν φυσιολογικός άνθρωπος, υπό την καθημερινή επιτήρηση μιας ομάδας οπλισμένων πρακτόρων. Απρόοπτα ευτράπελα ή παιγνιώδη, εναλλάσσονται με δραματικά, διαμορφώνοντας ένα απολαυστικό αποτέλεσμα που δικαιώνει την πρόθεση του Ρούσντι-Αντον: Να καταγράψει την καφκική ιστορία του αντιμετωπίζοντας τον εαυτό του ως έναν ακόμη λογοτεχνικό ήρωα, μακρινό συγγενή του πρίγκιπα Μίσκιν και του Ρασκόλνικοφ.

​​Σαλμάν Ρούσντι,«Τζόζεφ Αντον»

(Η βιογραφία ενός ψευδωνύμου)

μετάφραση Χ. Καψάλης, Ελ. Συλογίδου.

Εκδόσεις «Ψυχογιός», σελ. 560, ευρώ 18

πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_09/03/2013_513717

Το νησί...Μάνου Χατζιδάκι

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. 

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. 

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. 

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;», «Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα». 

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία. 

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια. «Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου». «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη. 

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. 

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!». Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. 

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση: «Γνώση, ποιος με βοήθησε»; «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;» 

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: «Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη». 


Μάνος Χατζιδάκις 

Θεραπευτικά τα κλασικά έργα λογοτεχνίας

Όσοι διαβάζουν κλασικά λογοτεχνικά έργα όπως του Σαίξπηρ, καθώς και ποίηση υψηλού επιπέδου, ωφελούν περισσότερο τον εγκέφαλό τους από ό,τι αν διάβαζαν τα διάφορα βιβλία αυτο-βοήθειας, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα. Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Λίβερπουλ παρακολούθησαν την εγκεφαλική δραστηριότητα σε εθελοντές που διάβαζαν έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ποιήματα του Τ.Σ. Έλιοτ κι άλλων γνωστών λογοτεχνών. 

Οι επιστήμονες, σύμφωνα με τη βρετανική «Τέλεγκραφ» διαπίστωσαν ότι όσο πιο απαιτητικά ήσαν τα αναγνώσματα, τόσο πιο έντονη ήταν η ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλο, βοηθώντας έτσι στην αναζωογόνησή του, στην τόνωση της προσοχής των αναγνωστών και στην καλλιέργεια της ικανότητας στοχασμού (μιας μάλλον ξεχασμένης ιδιότητας στη γρήγορη ηλεκτρονική εποχή μας), όπως μετέδωσε το .

Όσο πιο ασυνήθιστες λέξεις, πιο αναπάντεχες φράσεις, προτάσεις με δύσκολη σύνταξη και με βαθιά νοήματα συναντούσαν οι εθελοντές αναγνώστες, τόσο περισσότερο «άναβαν» συγκεκριμένα κέντρα του εγκεφάλου τους, ο οποίος φαινόταν να «ανεβάζει ταχύτητα» για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του βιβλίου.
Ιδίως η ανάγνωση έργων ποίησης (που στην εποχή μας φαίνεται να χάνει έδαφος μεταξύ του αναγνωστικού κοινού), σύμφωνα με τους ερευνητές, τονώνει σημαντικά τη δραστηριότητα στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, το οποίο, μεταξύ άλλων, σχετίζεται με την λεγόμενη «αυτοβιογραφική μνήμη» βοηθώντας έτσι τον αναγνώστη να κάνει αναδρομές στο παρελθόν και να στοχαστεί ξανά για τις δικές του εμπειρίες υπό το φως των όσων διαβάζει. Για να διαβάσετε τη συνέχεια του άρθρου πατήστε εδώ.

Η Google τιμά τον Οδυσσέα Ελύτη-Για τα 101 χρόνια από τη γέννησή του

Αφιερωμένο στον Έλληνα νομπελίστα ποιητή, Οδυσσέα Ελύτη, που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 2 Νοεμβρίου του 1911 είναι το σημερινό «Google Doodle» στην ελληνική σελίδα της δημοφιλούς μηχανής αναζήτησης.

Στην σημερινή παραλλαγή του λογότυπου της Google, την εικόνα κοσμούν μια ελιά, ένα καράβι και ένα τσαμπί σταφύλι, στοιχεία που παραπέμπουν στο γνωστό απόφθεγμα του ποιητή: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».

Ο Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996), φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλη του Παναγιώτη, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του '30, γνωστός για τα ποιητικά του έργα Άξιον Εστί, Ήλιος ο πρώτος, Προσανατολισμοί κ.ά.

Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ενώ συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε πολλές ξένες γλώσσες. Για τη συνέχεια του άρθρου δείτε εδώ

Ιστορικό μυθιστόρημα

Τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυστεί από ιστορικά μυθιστορήματα όπου κάποιοι από τους έλληνες συγγραφείς διεκδικούν δάφνες υψηλής λογοτεχνίας ή κυνηγούν να γίνει το βιβλίο τους ένα αναγνωρίσιμο μπεστ σέλερ. Κυρίως εμπνέονται από την Ανατολή και τα πάθη της. Η καταστροφή του '22, η προσφυγιά, ο μικρασιατικός πολιτισμός γίνονται πεδίο συγγραφικής έμπνευσης. Δυστυχώς, πλην εξαιρέσεων, τα περισσότερα από αυτά τα ιστορικά μυθιστορήματα είναι προσχηματικά. Χρησιμοποιούν το ιστορικό πλαίσιο για να εντάξουν δακρύβρεχτες οικογενειακές και ερωτικές ιστορίες καπηλευόμενοι το αμείωτο ενδιαφέρον των αναγνωστών για τις «χαμένες πατρίδες». Αλλοι επιλέγουν τους αρχαίους ή βυζαντινούς χρόνους για να παρουσιάσουν περιπέτειες που σπανίως είναι ιστορικά έγκυρες και λογοτεχνικά καλές. Δεδομένου ότι οι πηγές μας για εκείνες τις περιόδους είναι λιγότερες ή δύσκολα προσβάσιμες οι συγγραφείς ιστορικών μυθιστορημάτων για τα χρόνια των αρχαίων ή των βυζαντινών συγγράφουν τις πλέον ανούσιες και βαρετές ιστορίες. Μια πρόσφατη τάση είναι οι ιστορίες με εβραίους ή άλλους κυνηγημένους.

Οι συγγραφείς ιστορικών μυθιστορημάτων διακρίνονται σε αυτούς που παραμένουν πιστοί στα ιστορικά δεδομένα, σε αυτούς που συνθέτουν ένα αφήγημα με 50% μυθοπλασία και το υπόλοιπο ιστορικά δεδομένα και σε εκείνους που χειρίζονται την ιστορία ως ένα οποιοδήποτε υλικό χρησιμοποιώντας, ακόμα και «διαστρέφοντας», τα ιστορικά δεδομένα ανάλογα με το πώς τους βολεύει στην αφηγηματική διαδικασία ώστε να προχωρήσουν σε μια σύνθεση χωρίς όρια και προϋποθέσεις. Η ιστορική εγκυρότητα, όπως τη ζητούσε ο Γκέοργκ Λούκατς, με πλήρη πιστότητα στα ιστορικά στοιχεία, στις πηγές, ακόμη και στα κοστούμια, δεν εξασφαλίζει το καλό μυθιστόρημα. Αλλά και η φαντασία από μόνη της, χωρίς λογοτεχνική επάρκεια δεν λέει τίποτα. Μπορεί το ιστορικό μυθιστόρημα να έχει την αρχή του στον 19ο αιώνα και τον Γουόλτερ Σκοτ, αλλά η επάνοδός του στον 20ό αιώνα έγινε με προεξάρχοντα τον Ουμπέρτο Εκο, ο οποίος χρησιμοποίησε στοιχεία της μεσαιωνικής ιστορίας για να γράψει τα μυθιστορήματά του, και αργότερα τον Νταν Μπράουν, που έγραψε θρίλερ χρησιμοποιώντας επιλεκτικά διάφορα ιστορικά στοιχεία. Αυτοί έκαναν το μεγάλο κακό, καθώς έγιναν παγκοσμίως γνωστοί, πούλησαν εκατομμύρια αντίτυπα και δημιούργησαν την εντύπωση ότι το να γράψεις ένα μπεστ σέλερ είναι πολύ εύκολο: ανακατεύεις Ιστορία, φαντασία, έρωτες, ίσως και λίγο θρίλερ. Στην παγίδα τους έπεσαν και πολλοί έλληνες φερέλπιδες συγγραφείς που θέλησαν να τους μιμηθούν, μάλλον άκομψα. Κρίμα γιατί στη χώρα μας είχαμε παλιά καλούς ιστορικούς μυθιστοριογράφους όπως ο Τάσος Αθανασιάδης, ο Αγγελος Βλάχος, ο Ρόδης Ρούφος, ο Ηλίας Βενέζης, ο Αγγελος Τερζάκης, ο Νίκος Θέμελης, αλλά και νεότερους, όπως η Ρέα Γαλανάκη, η Αθηνά Κακούρη κ.ά., από τους οποίους οι σύγχρονοι δεν διδάχθηκαν σχεδόν τίποτα.

πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=

του Γιάννη Μπασκόζου 

Ιστορικό μυθιστόρημα για παιδιά

Από την Ελένη Σαραντίτη

«Οι περισσότεροι διδάσκαλοι απαγορεύουν εις τους μαθητάς των να διαβάζουν μυθιστορήματα και άλλα τοιαύτα βέβηλα έργα...».

Από άρθρο έλληνα παιδαγωγού του 1900                                     

Σαν να μην αρκούσαν οι τόσες εθνικές μας συμφορές και ταλαιπωρίες, σαν να μη δίνονταν μάχες για την καταπολέμηση της αμάθειας, είχαμε και τις αντιλήψεις αυτές που αν κυριαρχούσαν, η ελληνική παιδική λογοτεχνία θα εξοντωνόταν και όχι απλώς -όπως για δεκαετίες συνέβη- θα παραμεριζόταν. Εντούτοις, ήδη από τις αρχές του περασμένου αιώνα το παιδικό βιβλίο άρχισε να κυκλοφορεί και να διαβάζεται (από τα παιδιά των πλούσιων ή διανοούμενων οικογενειών κυρίως) κι έπειτα να διαδίδεται, να δανείζεται, ν' αλλάζει χέρια, να αγαπιέται όπως του πρέπει. Φυσικά αναφερόμαστε στα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα (1874-1941), που ήταν από τις σημαντικότερες γυναικείες φυσιογνωμίες στις κρίσιμες εκείνες πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Πολλά από τα έργα της, τα ιστορικά κυρίως, έχουν κάνει μέχρι σήμερα άνω των σαράντα ανατυπώσεις. Και ας αναφέρουμε μόνο τα μυθιστορήματα «Για την Πατρίδα», «Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου», «Στα μυστικά του Βάλτου».

Ιστορικά μυθιστορήματα που διαβάστηκαν και από νέους έγραψε -με τη γλαφυρότατη πένα- του και ο Σπύρος Μελάς (1882-1966), όπως λ.χ. «Ο Γέρος του Μοριά», «Ματωμένα ράσα», «Ο ναύαρχος Μιαούλης».

Πολυγραφότατος και μεγάλος γνώστης -και λάτρης- της εθνικής μας εξέγερσης ήταν και ο συγγραφέας Τάκης Λάππας (1904- 1995). Τα βιβλία του, μυθιστορηματικές βιογραφίες, με ωραία γλώσσα και πολύν ενθουσιασμό γραμμένα, έφτασαν και στο πιο μακρινό χωριό. Μερικά δε από αυτά ανατυπώνονται ακόμη, όπως «Οι θαλασσομάχοι του Αιγαίου», «Οι ήρωες του '21 στα παιδικά τους χρόνια», «Νικηταράς», «Ρήγας Βελεστινλής», «Ο Κατσαντώνης», «Οδυσσέας Αντρούτσος» κ.ά.

Ιστορικά μυθιστορήματα για παιδιά έγραψε και ο Νίκος Καζαντζάκης, όπως λ.χ. το πολύ γνωστό «Στα παλάτια της Κνωσού» ή το «Μέγας Αλέξανδρος».

Ενα πολύ καλό ιστορικό βιβλίο για παιδιά είναι και το μυθιστόρημα «Μέσα στις φλόγες» της Διδώς Σωτηρίου. Και της Λιλίκας Νάκου (1903-1989) τα διηγήματα όμως, «Η κόλαση των παιδιών». Της Γαλάτειας Σαράντη τα μυθιστορήματα «Στη χαραυγή της λευτεριάς» και «Οι μπαρουτόμυλοι της Δημητσάνας» διαβάστηκαν πολύ και με μεγάλο ενδιαφέρον. Αλλά βλέπουμε ότι συν τω χρόνω τα ιστορικά μυθιστορήματα για παιδιά διαρκώς αρτιώνονται - όπως άλλωστε ολόκληρη η ελληνική παιδική λογοτεχνία, που αποβάλλει τον διδακτισμό, τον φόβο του «τολμηρού», ελευθερώνεται. Οι συγγραφείς διαβάζουν περισσότερο, έρχονται σε επαφή με συναδέλφους τους του εξωτερικού, παρακολουθούν τάσεις και κινήματα, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου βοηθά, το βιβλίο γίνεται προσιτό και σε ασθενέστερες οικονομικά τάξεις, οι γονείς ενημερώνονται και επιλέγουν. Ετσι το εξαιρετικό μυθιστόρημα για παιδιά της Αλκης Ζέη «Ο Μεγάλος περίπατος του Πέτρου» έφτασε στα χέρια χιλιάδων νεαρών αναγνωστών. Αλλά αυτό δεν χρειάζεται συστάσεις. Χρειάζεται συστάσεις όμως ένα άλλο πολύ ωραίο ιστορικό βιβλίο της Ζωής Βαλάση, «Η πριγκίπισσα της Παλμύρας» (Κέδρος), που δεν κυκλοφόρησε ευρέως - όπως θα του άξιζε. Και η Ζωρζ Σαρρή έγραψε ιστορικά μυθιστορήματα, όπως «Οι νικητές», «Οταν ο ήλιος», «Τα γενέθλια». Της Λιλής Μαυροκεφάλου τα δύο συναρπαστικά μυθιστορήματα «Αγης» και «Κλεομένης» (οι δυο σπουδαίοι μεταρρυθμιστές βασιλείς της Σπάρτης) δεν πέρασαν απαρατήρητα, και ας σημειωθεί ότι η Λιλή Μαυροκεφάλου έχει γράψει και άξια λόγου ιστορικά μυθιστορήματα για ενηλίκους, ενώ η Κίρα Σίνου έγραψε, ανάμεσα στα πολλά πεζογραφήματά της για παιδιά, και τα ιστορικά μυθιστορήματα «Οι τελευταίοι βασιλείς της Ατλαντίδας», «Οι ιερές γάτες» και το πολύ ενδιαφέρον «Αννα και Θεοφανώ», που αφορά τις ομώνυμες ξενοπαντρεμένες πριγκίπισσες του Βυζαντίου με την ισχυρή προσωπικότητα· το «Πέτρινο σπίτι» της Ηρώς Παπαμόσχου είναι ένα καλό, γεμάτο αισθήματα μυθιστόρημα, καθώς και το «Τραγούδι για τρεις» της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, που περιέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν ένα μυθιστόρημα αξιανάγνωστο. Αν και όχι ιδιαίτερα γνωστό, το μυθιστόρημα του Μανουήλ Τασούλα «Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα» είναι σοβαρό και προσεγμένο.

Η Ελένη Δικαίου (1952- ) έχει γράψει αρκετά ιστορικά βιβλία· αν και θεωρώ ότι το πιο ολοκληρωμένο, το ευφραδέστερο για τον αναγνώστη είναι «Τα κοριτσάκια με τα ναυτικά», αναφερόμαστε και σε άλλους τίτλους, όπως «Οι θεοί δεν πεθαίνουνε στην Πέλλα», «Ο πόλεμος στην Τροία», «Θησέας, ο ήρωας της Αθήνας», κ.ά.

Βεβαίως υπάρχουν και άλλοι ακόμη συγγραφείς που έγραψαν ιστορικά μυθιστορήματα για παιδιά, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούν να περιληφθούν όλοι εδώ, μια μικρή επιλογή κάνουμε. Αλλωστε τον τελευταίο καιρό τυπώνονται λιγότερα ιστορικά μυθιστορήματα, ενώ περισσεύουν τα βιβλία με σύντομα κειμενάκια για πολύ μικρά παιδιά που ό,τι αρχίζουν να διαβάζουν· από αυτά, άλλα είναι χαριτωμένα και άλλα όχι. Πάντα όμως ο κόπος που καταβάλλεται είναι μικρός· και από μέρους του αναγνώστη, και από μέρους του συγγραφέα...

Τα βιβλία που παρουσιάζουμε παρακάτω είναι ιστορικά μυθιστορήματα της τελευταίας -τα περισσότερα- παραγωγής. Σε μερικά από αυτά έχουμε αναφερθεί και άλλοτε· αξίζει, όμως, να τα θυμηθούμε ξανά· πρόκειται για καλά βιβλία.

**Αννα Γκέρτσου-Σαρρή

Μ' ενάντιους ανέμους

εκδόσεις Κέδρος, σ. 392, ευρώ 16.

Η Αννα Γκέρτσου-Σαρρή με την υπευθυνότητα που τη διακρίνει έγραψε ένα πολύ καλό ιστορικό μυθιστόρημα για νέους, ίσως από τα σημαντικότερα που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια. Με ωραία γλώσσα, θαλασσινή, τραχιά και χυμώδη, γλυκιά όπου πρέπει και θυμωμένη όταν επιβάλλονται ο θυμός ή η διαμαρτυρία, με σκηνές εντυπωσιακές, συγκρούσεις, ταραχές, με ταξίδια επικίνδυνα και ναυτικές επιχειρήσεις, ήρωες και αντιήρωες, δειλούς αλλά και αποφασισμένους, μια Ελλάδα σε αναβρασμό, μια Ελλάδα επαναστατημένη, και μια γυναίκα θεϊκών διαστάσεων: η Δόμνα Βισβίζη. Η σχεδόν άγνωστη και παραμερισμένη ηρωίδα.

Η Δόμνα Βισβίζη (Αίνος Θράκης 1783- Πειραιάς 1850), κόρη εύπορων γαιοκτημόνων, «Καπετάνισσα» στην Επανάσταση του 1821, παντρεμένη από το 1808 με τον φιλικό και αγωνιστή, πλοιοκτήτη Χατζή-Αντώνη Βισβίζη (Αίνος; - Αγία Μαρίνα Φθιώτιδας 1822), μαζί με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της ακολούθησε τον άνδρα της στις επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων. Η Θρακιώτισσα αρχόντισα, όταν ξάφνου πεθαίνει ο σύντροφός της, αναλαμβάνει η ίδια τη διακυβέρνηση του μπρικιού και την ευθύνη της σίτισης και του εξοπλισμού των 140 ανδρών του πληρώματος. Υστερα από περιπολίες, μάχες, μεταφορά πολεμοφοδίων, αβαρίες και με την ευθύνη της διευκόλυνσης διακίνησης των στρατευμάτων με τα πυροβόλα της, ύστερα από χαμούς, νίκες, θριάβους και απώλειες, παραχώρησε το πλοίο της στην ελληνική κυβέρνηση για να το μετατρέψει σε πυρπολικό. Πέθανε μες στη φτώχεια και στη λησμονιά. Και την αγνωμοσύνη.

Αυτής της σπουδαίας γυναίκας την ιστορία αφηγείται η Αννα Γκέρτσου-Σαρρή. Στις σελίδες του μυθιστορήματος η ηρωίδα μιλά εξομολογητικά, λες και αυτοβιογραφείται. Στα 60 της πλέον, πλούσια σε αισθήματα και γνώση, και με την ασύγκριτη αίσθηση ότι έκανε το καθήκον της παρά «Τους ενάντιους ανέμους», με την πίκρα στα λόγια αλλά τη γλύκα στην ψυχή, «...έφτασα να πιστεύω», ομολογεί, «πως δύο είναι τα σημαδιακά πράματα στη ζωή του κάθε ανθρώπου: το σπιτικό του και η πατρίδα όπου γεννήθηκε. Τούτες είναι οι πρώτες βούλες που τον σφραγίζουν. Θα τα πω όλα με τη σειρά που ήρθαν στη ζωή μου». Τι ζωή! Στο μυθιστόρημα θα γνωρίσουμε και άλλες σημαντικές μορφές του Ελληνισμού· τον Καΐρη, τον Ανδρούτσο, τον Εμμανουήλ Παπά, την Ευανθία Καϊρη. Με τον ανεξαργύρωτο Νικηταρά και την άξια γυναίκα του Αγγελίνα η Δόμνα Βισβίζη γειτόνεψε σε γειτονιά του Πειραιά. Παρούσα στη σύλληψη του Νικηταρά. Παρούσα και στην τύφλωσή του. Μια μέρα κάτι ψαράδες πήραν να τραγουδούν: «Πουλάκι πόθεν έρχεσαι, πουλάκι γι' αποκρίσου/ μην είδες και μην άκουσες για την κυρά-Δομνίτσα/ την όμορφη, τη δυνατή, την αρχικαπετάνα...». Εκείνη περνούσε και τ' άκουσε. Δάκρυσε. Θυμήθηκε. Πόσα δεν είχε να θυμηθεί...

Ενα έργο το οποίο ξετυλίγει στιγμές του Αγώνα σημαντικές και μας γνωρίζει μια υπέροχη προσωπικότητα, μια μεγάλη ηρωίδα, που ωστόσο παρέμεινε άτομο σεμνό, ταπεινό, άνθρωπος αληθινός δηλαδή. Η Αννα Γκέρτσου-Σαρρή έκανε σοβαρή δουλειά.

Αν θέλετε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο πατήστε ΕΔΩ

Η Λένα Μαντά στο βιβλιοπωλείο "Λυχνάρι" στις Μοίρες

«Οσο αντέχει η ψυχή» είναι ο τίτλος του νέου επιτυχημένου μυθιστορήματος της Λένας Μαντά των εκδόσεων «Ψυχογιός» που παρουσιάστηκε χθες στο βιβλιοπωλείο"Λυχνάρι" στις Μοίρες. Το βιβλίο προλόγισαν με συντομία οι φιλόλογοι Θεοδοσία Δημητρακάκη και Βέρα Δακανάλη και η Εύα Δημητρακάκη, ενώ το κοινό συμμετείχε ενεργά υποβάλλοντας ερωτήσεις στη συγγραφέα. Η Λένα Μαντά μάς κέρδισε όλους τόσο ως άνθρωπος με το πλατύ χαμόγελο, την αμεσότητα και τον αυθορμητισμό της, όσο και ως συγγραφέας με τις συγγραφικές αρετές της  που εστιάζονται στην καθαρότητα της σκέψης, στην αληθοφάνεια των ηρώων, στην αμεσότητα του λόγου της και στην ευληπτότητα των μηνυμάτων των  μυθιστορημάτων της. 
Στο προσωπικό ιστολόγιο της συγγραφέως Λένας Μαντά  θα διαβάσετε για τις εντυπώσεις της από τις βιβλιοπαρουσιάσεις σε Ελλάδα και Κύπρο και θα δείτε πολύτιμο και ενδιαφέρον φωτογραρικό υλικό! Μπορείτε λοιπόν να περιηγηθείτε εδώ

«Οσο αντέχει η ψυχή»  Ο τίτλος είναι δηλωτικός των προβλημάτων και των δεινών που συνάντησε η κεντρική πρωταγωνίστρια και την καθιστούν ως ένα βαθμό τραγικό πρόσωπο.

Βασική ηρωίδα είναι η Ηρώ που ζει τα παιδικά της χρόνια την εποχή του β΄παγκόσμιου πολέμου και μέσα από δραματικές καταστάσεις, οδυνηρά βιώματα και εμπειρίες καταφέρνει να ξεφύγει από τη διαλυμένη και ανύπαρκτη ουσιαστικά οικογένειά της.

Ζει οριακές καταστάσεις μεταξύ ζωής και θανάτου…

Καταφέρνει να επιβιώσει και να διαγράψει το ζοφερό παρελθόν που την κυνηγά…

Βρίσκει τη γαλήνη και τη ζεστασιά στο σπίτι ενός ιερέα που τη στηρίζει σαν πραγματικό παιδί του και παρέχοντάς της όχι μόνο υλικά αγαθά αλλά και ηθικές αξίες και αρχές που ποτέ δεν έλαβε στο σπίτι της.

Η Ηρώ θα αναγκαστεί να μετοικήσει στην Αθήνα, να αρχίσει μια νέα ζωή χωρίς φίλους και ερείσματα. Η καλοσύνη της και η εργατικότητα που τη διακρίνουν θα τη βοηθήσουν να εργαστεί σ΄ ένα νοσοκομείο.

 Η ζωή της ηρωίδας μας μια μεγάλη περιπέτεια δίχως τέλος…

Το κακό εκπροσωπείται στο έπακρο μέσα στις σελίδες του βιβλίου από τον πατριό της Ηρώς αρχικά και εν συνεχεία από το βίαιο σύζυγό της  και το Μίλτο που της παρέχει μια εφήμερη και ιδιοτελή σχέση. 

Η αγάπη της μάνας που απουσιάζει παντελώς συμπληρώνεται από δυο άλλες γυναίκες. Καταρχάς, από την Χρυσάνθη μια ιδιόρρυθμη και μοναχική ηλικιωμένη γυναίκα που βρίσκει στοργή και αγάπη στη δύση της ζωής της στο πρόσωπο της Ηρώς και από τη μυστηριώδη και αινιγματική Αλεξάνδρα που ως από μηχανής θεός και ως φύλακας άγγελος βοηθά την ηρωίδα μας σ΄όλα τα βήματά της σ΄όλα τα ολισθήματα που διαπράττει από καλοσύνη.

Βιβλιοπωλείο Λυχνάρι 8-6-2012

«Αν μπορώ να βρω λάθη σου ήταν όλα λάθη καλής ψυχής. Ποτέ σου δεν έβλαψες κανέναν, μόνο  που είσαι μαγνήτης στις κακοτυχίες. Ισως γιατί αφήνεσαι και δεν πολεμάς, δε χτυπάς και δίνεις της ευκαιρία σ΄όλους να σε χτυπήσουν. Η ζωή θέλει μάχες, Ηρώ, και σύ παραδίνεσαι αμαχητί» αναφέρει χαρακτηριστικά η Αλεξάνδρα.

Η Ηρώ μέσα από τα δεινά, τα βάσανα και τις αντιξοότητες στην προσωπική της ζωή επιτυγχάνει να κατακτήσει την αυτογνωσία, την αυτοεκτίμηση που τόσο της έλειπε και να ανακαλύψει σταδιακά τις αστείρευτες δυνάμεις που κάθε άνθρωπος διαθέτει μέσα του. Εν τέλει μέσα από την περιπέτεια, τον πόνο και την οδύνη και το θάνατο του ίδιου του παιδιού της θα κάνει την υπέρβαση κερδίζοντας την ευτυχία και τη λύτρωση που δικαιούται.   

       

4 Πανελλήνιος Σχολικός Λογοτεχνικός Διαγωνισμός

πολλά συγχαρητήρια στους μαθητές μας του ΓΕΛ Μοιρών (Α1) Μαρία Δασκαλάκη και Σταύρο Γκαλίνωφ  που κέρδισαν το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης και λογοτεχνίας!!
παιδιά, καλή πρόοδο!! μπράβο σας!!!

πάντα επιτυχίες και διακρίσεις να έχετε στη ζωή σας!!

Αγ। Λαύρας 37 13231 Πετρούπολη τηλ:

2105021932

6944911275

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

ΠρακτικόΑξιολόγηση του 4ου Σχολικού Λογοτεχνικού Διαγωνισμού
Ποίησης, Διηγήματος
μαθητών Γυμνασίων και Λυκείων

Η εκδήλωση απονομής βραβείων και επαίνων θα γίνει στις 22 Απριλίου 2012 στο Πολιτιστικό Κέντρο της Πετρούπολης, Εθνικής Αντίστασης 61, στις 10:30 π.μ.
Οι διακριθέντες που θα παρευρεθούν παρακαλούνται να ενημερώσουν στα τηλέφωνα:
κα Έλενα Σιούτη 6944911275 & κο Δημήτρη Βαρβαρήγο 6973412713

Βραβεία, έπαινοι, συμμετοχές και βιβλία θα δοθούν σε όσους παραστούν στην εκδήλωση.
Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι.

Η Κριτική Επιτροπή αποτελείτο από τους :

1) Δημήτρη Βαρβαρήγο, Συγγραφέα
2) Έλενα Σιούτη, Ποιήτρια
3) Γεωργία Παπαμιχαήλ, ποιήτρια
4) Βενετία Βήχου, ποιήτρια

5) Άννα Γκίνη

Ευχαριστούμε πολύ τα στελέχη της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για την πολύτιμη βοήθεια που μας πρόσφεραν να κοινοποιήσουν στα σχολεία την προκήρυξη του διαγωνισμού.
Συγχαρητήρια στις καθηγήτριες και τους καθηγητές για το σπουδαίο έργο που επιτελούν στην εκπαίδευση και χαρίζουν τη γνώση στα παιδιά, στους αυριανούς σωστούς πολίτες της πατρίδας μας.

Με εκτίμηση,
από την πρόεδρο και τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου του Μορφωτικού Ομίλου.

Σύμφωνα με το άθροισμα της βαθμολογίας των κριτών, αποφάσισε και απέδωσε τα Βραβεία ως εξής:
Βραβεία για την ποίηση

Πρώτα ΒΡΑΒΕΙΑ σε όλες τις κατηγορίεςΑπορίες αθωότητας Σοφία Μιμιλίδου 2ο ΓΕΛ ΕΔΕΣΣΑΣ
Ερωτικός Λόγος Κων/νος Κούρος 3ο ΛΥΚΕΙΟ ΓΛΥΦΑΔΑΣ
Το λουλούδι του Άδη Βασίλειος Αθανασόπουλος ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΑΤΡΩΝ
Να τον προσέχεις Μαρία Δασκαλάκη ΓΕΛ ΜΟΙΡΩΝ
Για εκείνη Σταύρος Στογιαν Γκαλινοφ ΓΕΛ ΜΟΙΡΩΝ
Ο Οδυσσέας Ραφαηλία Ρούντου ΓΕΛ Κ. ΠΟΡΟΪΩΝ
Στη σκιά της ευτυχίας Ισαβέλλα Κακομανώλη 2ο ΠΕΙΡΑΜ.ΛΥΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Να τον προσέχεις Μαρία Δασκαλάκη ΓΕΛ ΜΟΙΡΩΝ
Για εκείνη Γκαλίνοφ Στόγιαν ΓΕΛ ΜΟΙΡΩΝ
Υποτιθέμενη εξουσία Χρυσούλα Καλατζή ΕΠΑΛ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ
Σκέφτηκες ποτέ; Μαρία Βασιλειάδου 4Ο Γ. ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ
Κόσμος άχρωμος Ζωή Βεζύρη 1Ο ΓΥΜ. ΧΟΡΤΙΑΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ
Η εποχή της παρακμής Νικολέτα Κόλλια ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΕΣΠΙΩΝ
Μπλεγμένος στο δίχτυ Νικόλαος Διακόνης 1Ο ΕΠΑΛ ΚΟΡΩΠΙΟΥ
Επτά αστέρια Μιχάλης Κυβρικοσέος 3ο ΕΠΑΛ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ
Ανάβαση Σεραφείμ Κιουλιούρης 2ο ΓΕΛ ΚΑΒΑΛΑΣ
Ελλάς νεφέλη Μαρία Κορδαλή ΓΕΛ ΑΚΡΑΤΑΣ

Δεύτερα ΒΡΑΒΕΙΑ σε όλες τις κατηγορίεςΤο ταξίδι του νερού Γεωργία Σαριγιάννη 1ο ΓΕΛ ΧΟΡΤΙΑΤΗ ΑΣΒΕΣΤΟΧΩΡΙ
Οδυσσέα Εμμανουήλ Αμαριωτάκης ΠΕΙΡΑΜ.ΓΥΜΝ.ΠΑΤΡΩΝ
Με προορισμό το φως Σοφία Ζέρβου 49ο Λ. ΑΘΗΝΩΝ
Το δίλημμα Γιάννης Δημόπουλος ΓΕΛ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗΣ
Για μια σκιά Ελένη Λιόλιου ΠΕΙΡΑΜ.ΛΥΚΕΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Παιχνίδι αναπνοής Λήδα Βλάχου 3Ο ΓΕΛ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
5.5 Μέτρα πάνω απ’ τη γη Αρίστη Αβραμίδου 3Ο ΓΕΛ ΔΡΑΜΑΣ
Σκέψεις Αλεξάνδρα Κριαρίδου 1ο Γ. ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ
Το τραγούδι που σου γράφω στη σιωπή Χριστίνα-Ελένη Ξύγκη ΓΕΛ ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΝ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ
Ασωτίες Κων/νος Πλατανίτης ΓΕΛ ΤΕΓΕΑΣ
Τα δίστιχα της αγάπης Άννα Λουκάϊ ΓΕΛ ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΩΝ
Η καρδιά του Θεού Ειρήνη Καλαφάτη Γ. ΝΕΑΣ ΑΠΟΛΛΩΝΙΑΣ
Αισθήσεις Αδαμαντία Στριμενοπούλου 2ο ΓΕΛ ΚΟΡΙΝΘΟΥ


Τρίτα ΒΡΑΒΕΙΑ σε όλες τις κατηγορίεςΟ νέος έχει απογοητευτεί από την κοινωνία Χρήστος Φακετόπουλος 3ο ΓΕΛ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΎΠΟΛΗΣ
Σκόνη Μαριάνθη Κούρτη 3ο ΓΕΛ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΎΠΟΛΗΣ
Η αρχή… του τέλους Αντζελίνα Τζιτζιροπούλου 2ο ΛΥΚΕΙΟ Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ
Ο νόστος του Οδυσσέα Στυλιανός Πασαλούκος 62Ο ΓΥΜΝ.ΑΘΗΝΩΝ
Η δική μου Ιθάκη Μαριάννα Αντωνιάδη 2Ο ΛΥΚΕΙΟ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ
Ασωτίες Κων/νος Πλατανίτης ΓΕΛ ΤΕΓΕΑΣ
Μιλώντας με τα όνειρα Γρηγόρης Γιαννακίδης 1ο ΓΕΛ ΧΟΡΤΙΑΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ
Μιας και η νύχτα απόψε τελειώνει Ελισάβετ Τσιαντούκα ΓΕΛ ΣΟΥΦΛΙΟΥ
Κόκκινο σε ασπρόμαυρο φόντο Δέσποινα-Δανάη Γκανάσου 41ο ΓΕΛ ΑΘΗΝΩΝ
Το λιμάνι της αγάπης Μαρία Κουτούζη ΓΕΛ ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΩΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Σαν άνοιξη Αλέξανδρος Σπυριδέλης Γ.ΝΕΑΣ ΜΑΔΥΤΟΥ
Της Ελλάδος η φωνή Γιώργος Βερβερίδης Γ.ΠΟΔΟΧΩΡΙΟΥ ΚΑΒΑΛΑΣ

Πρώτοι ΕΠΑΙΝΟΙ σε όλες τις κατηγορίεςΣημερινή εποχή Απόστολος Κόντης Καλλιτεχνικό Γ. ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ
Η αρμονία της φύσης Σοφία Καραΐσκου 6ο Γ. ΛΑΡΙΣΑΣ
Πόρτες Ευάγγελος Πέιογλου ΛΥΚΕΙΟ ΣΤΟΥΤΓΚΑΡΔΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Ο αναχωρητής Ευριπίδης Αβούρης 3ο ΓΥΜΝ.ΚΑΣΤΡΙΤΣΙΟΥ
Όνειρα Σπυρίδων Τσιαμίτας 3Ο ΓΕΛ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ
Ελλάδα Κατερίνα Κολοκυθά 3Ο Γ.ΥΜΗΤΤΟΥ


Δεύτεροι ΕΠΑΙΝΟΙ σε όλες τις κατηγορίεςΧαμένες ελπίδες Τζεσίλντα Τσεκρέζι ΓΕΛ Κ. ΠΟΡΟΪΩΝ
Το πάθος της καρδιάς Γιάννα Νέμοβα ΓΕΛ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗΣ
Ψυχή σαν τριαντάφυλλο Ευαγγελία Γαβριηλίδου ΚΑΛΛ.ΓΥΜΝ.ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ
Η φύση και τα χρώματά της Αργυρώ Κοκκίνου 6ο Γ. ΛΑΡΙΣΑΣ
Παγωμένα δάκρυα Κούλα Ρομινα ΕΠΑΛ ΠΟΛΥΓΥΡΟΥ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ
Το όραμα Αναστασία Μαλλίρη ΓΕΛ ΤΕΓΕΑΣ
Η καρδιά θυμάται Έφη Γκόνια 1Ο ΓΕΛ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
Για τους αφανείς ήρωες Θεόδωρος Κυριαζής ΠΕΙΡΑΜ.ΓΥΜΝ.ΠΑΤΡΩΝ
Ουτοπία Χρήστος Κιαργιακλίδης ΕΣΠΕΡΙΝΟ Γ. ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ
Η Ελλάδα Φανή Αρμπουνιώτη ΓΕΛ ΔΙΑΚΟΠΤΟΥ

Τρίτοι ΕΠΑΙΝΟΙ σε όλες τις κατηγορίεςΟδύσσεια Βαλεντίνα Σπάνο 49Ο ΛΥΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Απαισιοδοξία Ιωάννα Διαμαντούλη 2ο ΛΥΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Ήλιος Σάββας Λιάπης Γ. Ν.ΜΑΔΥΤΟΥ
Ο άνεμος Φώτης Αγγελάκαρος Γ. Ν. ΜΑΔΥΤΟΥ
Ο πλάτανος Βέρρα Βασιλική ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΑΤΡΩΝ
Τριαντάφυλλα Άννα Καραμολέγκου 1Ο ΓΥΜΝ. ΕΥΚΑΡΠΙΑΣ
Ύπνος Χριστίνα Καρυπίδου ΓΕΛ ΠΟΡΟΪΩΝ
Λίγα λόγια στην αγάπη μου Μάριος Ατάλλα 24ο ΓΥΜΝ. ΑΘΗΝΑΣ
Όνειρος Νικόλαος-Τρύφωνας Τσούκας ΓΕΛ ΑΓ. ΘΕΟΔΩΡΟΙ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Η χελώνα Ελευθερία Σταυρουλάκη 2Ο ΓΕΛ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ
Όνειρα Ανδρέας Τζέκας 10Ο ΓΕΛ ΛΑΡΙΣΑΣ
Τα παιδιά ενός άλλου κόσμου Μαργαρίτα Ζουμπουλίδη 2Ο Λ. Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ
Αναμνήσεις Τριανταφυλλιά Κωσταρέλου ΓΥΜ.ΑΝΤΙΜΑΧΕΙΑΣ ΚΩ
Για την Ελλάδα Δημήτρης-Τσαμπίκος Ρούστας ΓΥΜΝ.ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
Πατρίδα Πέτρος Εσιπέκογλου ΓΕΛ ΕΞΑΠΛΑΤΑΝΟΥ
Ελληνίδα καλλονή Δημήτρης Κυβρικοσαίος 1ο ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΕΠΑΛ ΚΟΡΩΠΙΟΥ



Βραβεία για διηγήματα
Πρώτα ΒΡΑΒΕΙΑ σε όλες τις κατηγορίες
O Χορός του Ανέμου Μαρία Στεργιούδη 3ο ΓΕΛ ΟΡΜΥΛΙΑΣ
Ταξίδι στο μαγικό κέντρο της γης Μαρία Γιαπιτζόγλου 4ο ΓΥΜ/ΣΙΟ ΝΕΑΠΟΛΗΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ
Φως και σκότος Βασίλης Τζήκας-Σωτηριάδης 4ο ΓΥΜ/ΣΙΟ ΝΕΑΠΟΛΗΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ
Στο σεληνόφωτό σου Μαρία Κωνσταντινοπούλου ΛΥΚΕΙΟ ΑΚΡΑΤΑΣ
Για πάντα αδελφωμένοι Ευτυχία Πούλιου ΠΕΙΡΑΜ.Γ. ΠΑΝΕΠ.ΜΑΚ/ΝΙΑΣ
Ζωγραφική, ένας ακόμα τρόπος Βασιλεία Ζηνέλη Γ.Ν.ΜΑΔΥΤΟΥ
Η τελευταία μέρα Φώτης Παπαϊωάννου 1ο ΓΕΛ ΦΙΛΙΠΠΙΑΔΑΣ
Τα ξωτικόχυλα Κοραλλία-Μαρία Ανδριανάκου 2ο ΓΕΛ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
Ξυπνήστε Έλληνες Παύλος Μανουσακίδης ΕΣΠ. ΛΥΚ. ΑΧΑΡΝΩΝ
Η πεταλούδα άνοιξε τα φτερά της Δήμητρα Σαμλίδου 3ο ΓΕΛ ΔΡΑΜΑΣ


Δεύτερα ΒΡΑΒΕΙΑ σε όλες τις κατηγορίεςΟ χορός των μασκαρεμένων Παναγιώτης Αθανασόπουλος 4ο ΓΕΛ ΑΛΙΜΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΕΙΟ
Είχα κάτι περίεργο Ιωάννα Παπαδή 3ο ΓΕΛ ΔΡΑΜΑΣ
Το ημερολόγιο ενός τιτανικού Ζωή Γαλιδάκη 5ο Γ.Π.ΦΑΛΗΡΟΥ
Τα πιο χαρούμενα Χριστούγεννα Αναστασία Θεοδοσιάδου 4ο Γ. ΣΥΚΕΩΝ
Σαν άστρο που θα σ’ ακολουθεί Ευαγγελία Αθηναίου 4ο ΓΕΛ ΓΛΥΦΑΔΑΣ
Το τραγούδι της νύμφης Ηλίτσα Μελέτση ΓΕΛ ΒΕΛΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Ίσως σε μια άλλη ζωή Σοφία Γαλανοπούλου ΓΕΛ ΕΞΑΠΛΑΤΑΝΟΥ
Στο δρόμο για το μέτωπο Χρήστος Μπούρης 9ο ΛΥΚ. ΑΘΗΝΩΝ
Μάθημα ανθρωπιάς Αντώνης Αραμπατζής 3ο ΓΥΜ/ΣΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΟΥΠΟΛΗΣ
Ο απέναντι κόσμος Μαριλένα Αντωνίνη 9ο ΛΥΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Η ιστορία ενός επισκόπου Μάρκος Αναγνωστόπουλος 1ο ΓΕΛ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ



Τρίτα Βραβεία σε όλες τις κατηγορίεςΗ αβδέλλα, η στάχτη και οι γερμανοί Ανδρονίκη Γκανά 6ο Γ. ΛΑΡΙΣΑΣ
Μέσα μας ένα θαύμα κατοικεί Δήμητρα Λιανού 9ο ΓΕΛ ΑΘΗΝΩΝ
Νότες έξω απ το πεντάγραμμο Χρυσάνθη Ριζοπούλου Γ. ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
Απόγνωση Μαρίνα Καλογεροπούλου 4ο ΓΕΛ ΓΛΥΦΑΔΑΣ
Ένα μέρος για μας Βασιλική Νικολουδάκη ΠΕΙΡ.ΛΥΚΕΙΟ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
Συναισθήματα Μαρία Βογιατζόγλου ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΡΑΜΑΣ
Μια διαφορετική Ιστορία Εφηβείας Νατάσα Αβραμοπούλου Σχολ. μονάδα Κ.Καστρίτσι ΠΑΤΡΑ
Η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία Σοφία Καραλιουλέ 4ο Γ. ΣΥΚΕΩΝ
Δυο χέρια στο κενό Σοφία Υφαντίδου 1Ο ΓΕΛ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ




ΠΡΩΤΟΙ ΕΠΑΙΝΟΙ σε όλες τις κατηγορίεςΗ αλλαγή Εύα Δουμούρα ΓΕΛ ΛΑΥΡΙΟΥ
Η τέλεια οικογένεια Ευαγγελία Οικονόμου ΛΥΚΕΙΟ ΚΟΝΙΤΣΑΣ
Το όνειρο Δημήτρης Γιαννακλής ΓΕΛ ΔΙΑΚΟΠΤΟΥ
Η σονάτα των αναμνήσεων Μιχάλης Τσαγκάρης 3ο Γ. ΚΑΛΥΜΝΟΥ


ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΕΠΑΙΝΟΙ σε όλες τις κατηγορίεςΤο πρόσωπο του εγκληματία Παναγιώτης Κεραμίδης 3ο Γ. ΝΑΟΥΣΑΣ ΗΜΑΘΙΑΣ
Ραγισμένοι καθρέπτες Βασίλης Αουαντάλλα ΜΟΥΣΙΚΟ ΓΕΛ ΠΑΛΛΗΝΗΣ
Ήθελα μόνο να σε αγγίξω Ναταλία Σταυροπούλου ΓΕΛ ΔΙΑΚΟΠΤΟΥ


ΤΡΙΤΟΙ ΕΠΑΙΝΟΙ σε όλες τις κατηγορίεςΤο μαύρο παράθυρο Χριστίνα Γκατζιώνη 1ο ΓΕΛ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
Πλανητικό ταξίδι Ζαχαρένια Ταμπακάκη 2Ο ΓΕΛ ΙΕΡΑΠΕΤΡΑΣ
Το αστέρι Άσπα Τζουρατζόγλου 6ο Γ. ΚΑΒΑΛΑΣ

ΑΠΟΝΟΜΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

Οι απονομές θα γίνουν στις 22 Απριλίου του 2012 στο Πoλιτιστικό Κέντρο Πετρούπολης Εθνικής Αντιστάσεως 61

πηγή: http://morfotikospetroupolis.blogspot.com/

Η Θεσσαλονίκη και το φαινόμενο Βικτόρια Χίσλοπ

Το νέο της μυθιστόρημα παρουσίασε η βρετανή συγγραφέας του «Νησιού»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  06/12/2011, 12:34

 

Αρχές του 20ού αιώνα, Θεσσαλονίκη: Eμποροι φορτώνουν βιαστικά τα πολυτιμότερα εμπορεύματά τους στα κάρα και τα κυλούν προς τη νότια πλευρά της Εγνατίας για να τα γλιτώσουν από τη μεγάλη φωτιά. Λίγα χρόνια αργότερα, ένας ευαίσθητος διαλογέας σε ταχυδρομικό γραφείο της Αθήνας προσπαθεί να ταυτίσει τους παραλήπτες επιστολών προκειμένου να επιδοθούν κάποια από τα γράμματα των μικρασιατών προσφύγων που ανεπίδοτα υψώνονται σε σωρούς στο γραφείο.
Οι σκηνές προέρχονται από το νέο πεζογράφημα «Το νήμα» της βρετανίδας Βικτόρια Χίσλοπ, το οποίο παρουσιάστηκε το βράδυ της Δευτέρας στη μικρή σκηνή «Χριστίνα Ωνάση» της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Πρωταγωνιστές στο μυθιστόρημα η πόλη της Θεσσαλονίκης και ο χρόνος. Μια μεγάλη πυρκαγιά, μια μεγάλη καταστροφή, πόλεμοι, ξεριζωμός, μετακινήσεις πληθυσμών. Η Ιστορία προχωρεί με δυσβάσταχτα βήματα και οι άνθρωποι το παλεύουν όπως μπορούν προσπαθώντας να συνεχίσουν τη ζωή τους. Ανάμεσα στους πολλούς, ο Δημήτρης, σαλονικιός υφασματέμπορας, και η Κατερίνα, μια προσφυγοπούλα ράφτρα.
Eνα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, μια περιήγηση στην πόλη, μια επίσκεψη στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ και η προσπάθεια να μιλήσει με τον φύλακα «που δεν γνώριζε άλλη γλώσσα από τα τουρκικά» έδωσαν την έμπνευση για το δεύτερο μυθιστόρημά της που διαδραματίζεται στην Ελλάδα, είπε η συγγραφέας του επιτυχημένου «Νησιού» στον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος αντί να παρουσιάσει το βιβλίο προτίμησε να κάνει, όπως είπε, αυτό που ξέρει καλά, και πήρε συνέντευξη από τη συγγραφέα ενώπιον του κοινού.
«Η Μούσα μου μένει εδώ. Ο Νότος έχει πιο πολύ δράμα, πιο πολύ πάθος, γεγονός που εμπνέει τους συγγραφείς», είπε η Χίσλοπ η οποία έχει στο βιογραφικό της δύο μυθιστορήματα για την Ελλάδα και ένα για την Ισπανία του εμφυλίου.
Οι μιναρέδες χωρίς τζαμιά και το μνημείο Ολοκαυτώματος στην Πλατεία Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη την ξάφνιασαν. Δεν γνώριζε για τους εβραίους και τους μουσουλμάνους της πόλης, δεν είχε ιδέα για την ιστορία της. Επιστρέφοντας στη Βρετανία άρχισε να διαβάζει για να μάθει περισσότερα. Πρώτα το «Θεσσαλονίκη πόλη των φαντασμάτων» του Μαρκ Μαζάουερ, στη συνέχεια ό,τι σχετικό βρήκε στη Βιβλιοθήκη του Λονδίνου, στο τέλος επισκέφθηκε το φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη για να δει εικόνες της εποχής. Διάβαζε ακούγοντας από τα ακουστικά της ρεμπέτικα, «η μουσική σού δίνει την ατμόσφαιρα μιας εποχής, οι ιστορίες αλλάζουν αλλά η μουσική όχι» εξήγησε η συγγραφέας και καταλάβαμε πόσο δίκιο έχει λίγο αργότερα, όταν η Ελεονώρα Ζουγανέλη ερμήνευε το «Μινόρε της αυγής». Είχε προηγηθεί ανάγνωση αποσπασμάτων του έργου από τη συγγραφέα, στα ελληνικά, και από τον ηθοποιό Νίκο Ορφανό, τον γιατρό του «Νησιού» στη μικρή οθόνη, και βίντεο με συγκλονιστικές εικόνες της Θεσσαλονίκης μετά τους Βαλκανικούς πολέμους.
«Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα δεν ξεκίνησαν πριν από 20 ή 30 χρόνια», είπε η Χίσλοπ. «Η άκρη του νήματος βρίσκεται πιο βαθιά στο παρελθόν, στην ανταλλαγή πληθυσμών» εκεί εντοπίζει την απάντηση για πολλά ζητήματα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας η βρετανή συγγραφέας και δημοσιογράφος, ομολογώντας την εμμονή της με το παρελθόν, τα οικογενειακά μυστικά και τα μυστικά που κρύβουν κοινωνίες ολόκληρες.
Συζητά στα ελληνικά. Η προφορά της είναι βαριά αλλά μιλά με άνεση. Απαντά στις ερωτήσεις και ενδιάμεσα κάνει σχόλια για τη διάκριση αρσενικού και θηλυκού στα ελληνικά και στα αγγλικά, ρωτά πώς αποδίδονται λέξεις, διορθώνει την προφορά της.
«Οι Αγγλοι θεωρούν τους Ελληνες τεμπέληδες που δεν πληρώνουν τους φόρους τους», είπε η Χίσλοπ απαντώντας σε ερώτηση του Σταύρου Θεοδωράκη, «ζώντας όμως στην Ελλάδα είδα πόσο σκληρά δουλεύουν». Εχει σπίτι στην Κρήτη, ταξιδεύει στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια και σε διερευνητική ερώτηση του δημοσιογράφου απάντησε ότι θα ήθελε να παίξει κάποιον ρόλο ως «πρέσβειρα της Ελλάδας», όχι όμως «στο “μεγάλο σπίτι” με τα πολλά πρωτόκολλα», αλλά στον χώρο του τουρισμού. «Οι Βρετανοί δεν ξέρουν πόσο δύσκολα πέρασαν οι Ελληνες στον πόλεμο, δεν ξέρουν ότι στην Ελλάδα κάποια πράγματα δεν αλλάζουν: το τοπίο, ο ήλιος, ο ουρανός και η ιστορία επιβίωσης η οποία επαναλαμβάνεται διαρκώς, με τις καλές και άσχημες στιγμές της, που περιγράφονται καλύτερα οπτικά και όχι με λόγια» είπε σχεδιάζοντας με τον δείκτη στον αέρα μια καμπύλη γραμμή στο σχήμα του μαιάνδρου, με περιόδους κάμψης και εποχές ανάκαμψης.
Με έναν απλό αλλά εντυπωσιακό κότσο που θύμιζε Μαρία Κάλλας, μέσα σε μια κοντή ασπρόμαυρη τουαλέτα και ένα λευκό γούνινο μπολερό, με τα μαργαριτάρια στον λαιμό και στα χέρια της να λάμπουν στα φλας των φωτογράφων, με τους συντελεστές του τηλεοπτικού «Νησιού» καθισμένους στις πρώτες σειρές του ακροατηρίου και τους ρεπόρτερ των πρωινών εκπομπών να συνωστίζονται γύρω τους, η Βικτόρια Χίσλοπ έμοιαζε με το τιμώμενο πρόσωπο κοσμικής εκδήλωσης.
Αυτά είναι σημεία που δεν περνούν απαρατήρητα από τους τιμητές της λογοτεχνίας. «Μια ευπώλητη συγγραφέας για το γυναικείο κοινό» είναι συνήθως η απαξιωτική ετυμηγορία σε τέτοιες περιπτώσεις. Πράγματι, το κοινό στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελείτο από γυναίκες – αλλά μήπως έτσι κι αλλιώς οι γυναίκες δεν αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του αναγνωστικού κοινού; Ανάμεσα σε αυτές, άνδρες πολύ νεαρής ηλικίας ή μεσόκοποι –οι ηλικίες των ανδρών που διαβάζουν, σύμφωνα με τις έρευνες αναγνωστικής συμπεριφοράς στην Ελλάδα αλλά και παντού– περίμεναν υπομονετικά τη συγγραφέα να τους υπογράψει ένα αντίτυπο του βιβλίου της.
Η λογοτεχνία που γράφεται από γυναίκες δεν μπορεί να περιοριστεί αεροστεγώς στον όρο «γυναικεία λογοτεχνία» και η «γυναικεία λογοτεχνία» δεν είναι συλλήβδην «ροζ». Συγγραφείς όπως η Βικτόρια Χίσλοπ δεν διεκδικούν τις δάφνες του στεφανωμένου ποιητή. Δεν μπορούμε όμως μικρόψυχα να τους απαρνιόμαστε το ταλέντο του αφηγητή, που διηγείται ιστορίες από την καθημερινότητα ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν σε πείσμα των καταστροφών που συμβαίνουν γύρω τους. Ιστορίες επιβίωσης γραμμένες με την αμεσότητα της προφορικής αφήγησης, που στις καλές τους στιγμές αναβιώνουν τη λαϊκή αφηγήτρια του χωριού, την παραδοσιακή θεματοφύλακα της μνήμης και της Ιστορίας.
«Υφάντρα που κεντά με ευαισθησία το φόρεμα της δικής μας Ιστορίας, όπως η Κατερίνα του “Nήματος”» χαρακτήρισε τη συγγραφέα ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας, ο οποίος πρωταγωνίστησε στο «Νησί». «Είναι ευγενής και φιλέλλην» ακούσαμε τον Νίκο Ορφανό να λέει σε ρεπόρτερ πρωινής εκπομπής μετά την εκδήλωση.
Χρειαζόμαστε μια νέα γενιά βρετανών φιλελλήνων και περιηγητών για να ανακαλύψουμε τη χώρα μας και την ιστορία της; είναι το ερώτημα. Πιθανόν ναι. Επισκέπτες με «ματιά αετού» ξεγυμνώνουν θέματα που εμείς δεν μπορούμε να δούμε γιατί είμαστε μέρος του προβλήματος, υποστήριξε ο Σταύρος Θεοδωράκης σχολιάζοντας ότι «κάθε φορά που η Βικτόρια Χίσλοπ ταξιδεύει στην Ελλάδα, οι δημοσιογράφοι αναρωτιόμαστε πού πάει, μήπως η ματιά της μας αποκαλύψει μια άλλη Σπιναλόγκα που εμείς έχουμε ξεχάσει».
Σε λίγες εβδομάδες, με την έναρξη του 2012, θα ξεκινήσουν και οι εορτασμοί για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Πόσο το αφήγημα της Χίσλοπ θα συντελέσει σε μια διαφορετική πρόσληψη της στερεότυπης «νύμφης του Θερμαϊκού», της μυθικής φοιτητούπολης των μεζεδοπωλείων και των παραλιακών καφέ, της συμπρωτεύουσας που καθιερώθηκε ως «ερωτική πόλη» από τον lifestyle περιοδικό Τύπο των τελευταίων δεκαετιών θα φανεί στους επόμενους μήνες. Ισως βοηθήσει, με τον τρόπο του, να θυμηθούμε –μακριά από τους μοντέρνους εθνικισμούς– ότι η «πολυπολιτισμική» Θεσσαλονίκη του παρελθόντος στήριξε τη διάρκειά της στην κατανόηση προς το διαφορετικό, στη συνύπαρξη με το ξένο και στη συμβίωση με τον Άλλο όχι μόνο μέσα στις σελίδες των εγχειριδίων της Ιστορίας αλλά και στην πραγματική ζωή.
  http://www.tovima.gr