Ερωτόκριτος με νέα γλώσσα

"Το ερεθιστικό κείμενο τη Κρητικής Αναγέννησης προσφέρεται ως όχημα για την ανάδειξη ενός είδους αφηγηματικού θεάτρου", λέει ο Στάθης Λιβαθινός που σκηνοθετεί το έργο του Βιτσέντζου Κορνάρου

Η παράσταση θα επιχειρήσει να «εφεύρει» μια νέα θεατρική γλώσσα, προκειμένου να αφηγηθεί αυτό το γοητευτικό παραμύθι

Ο "Ερωτόκριτος", το πολύστιχο αφηγηματικό ποίημα του 16ου αιώνα, το αριστούργημα του σημαντικότερου εκπροσώπου της κρητικής λογοτεχνίας, του Βιτσέντζου Κορνάρου (Σητεία 1553-1613), αποτελεί την πρώτη μεγάλη θεατρική παραγωγή του θεάτρου "Ακροπόλ" στη "νέα" εποχή του.
Ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση που παρουσιάζεται ήδη, επέλεξε ένα εμβληματικό έργο, ένα από τα καταγωγικά κείμενα του νεότερου ελληνικού πολιτισμού και από τα σημαντικά πεδία δοκιμασίας και ζύμωσης της νεοελληνικής ως ποιητικής λογοτεχνικής γλώσσας, ένα έργο που ο ποιητής συνέθεσε επηρεασμένος από το γαλλικό μεσαιωνικό μυθιστόρημα "Paris et Vienne", αλλά και από τα έργα της ιταλικής Αναγέννησης, δίνοντάς του αναμφισβήτητη ελληνική πνοή.
"Ο ''Ερωτόκριτος'' πάλλεται από επική δύναμη και λυρισμό, ενώ σίγουρα απηχεί την καλύτερη στιγμή στη λογοτεχνία του 17ου αιώνα", σημειώνει ο Στάθης Λιβαθινός. Η παράσταση θα επιχειρήσει να "εφεύρει" μια νέα -αρμόζουσα και συμβατή- θεατρική γλώσσα, προκειμένου να αφηγηθεί σκηνικά αυτό το γοητευτικό παραμύθι, που αν και δεν αποτελεί καθαρό θεατρικό υλικό με τη συμβατική έννοια, εντούτοις εμπεριέχει ενδιαφέροντα στοιχεία θεατρικότητας.
"Το ερεθιστικό αυτό κείμενο της Κρητικής Αναγέννησης προσφέρεται ως όχημα για την ανάδειξη ενός είδους αφηγηματικού θεάτρου. Το εγχείρημα αφορά στην ανακάλυψη μιας εκπλήσσουσας γλωσσικής ευφορίας, μιας ιδιάζουσας μουσικότητας και μιας ισχυρής και γλαφυρότατης εικονοποιίας που ενυπάρχουν σ' αυτόν τον ποιητικό χείμαρρο των 10.000 ιαμβικών δεκαπεντασύλλαβων στίχων".
Θέτει αναμφίβολες προκλήσεις ως προς "την κατασκευή μιας θεατρικής παρτιτούρας με αφετηρία αυτό το επιβλητικό αφηγηματικό υλικό".
Συγχρόνως, "αποτυπώνει με τόλμη και ένταση έναν κόσμο πολύχρωμο και σκοτεινό, πολύχυμο και ακραίο, μυθικό και πραγματικό, λυρικό και άγριο, μέσα στον οποίο εξελίσσεται όχι μόνο μια ρομαντική ερωτική ιστορία, αλλά και μια ανελέητη δοκιμασία κρίσης και ενηλικίωσης, τόσο των προσώπων όσο και ενός πλήρους κόσμου και ενός ρωμαλέου ποιητικού σύμπαντος".
Μυθική εποχή
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Αθήνα, σε μια μάλλον μυθική εποχή. Το έργο χωρίζεται σε πέντε μέρη. Το πλέον μακροσκελές αφηγηματικό ποίημα σώθηκε σε ένα μόνο αντίγραφο κι εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Βενετία το 1713. Το πρώτο μέρος αναφέρεται στον έρωτα της Αρετούσας, κόρης του βασιλιά της αρχαίας Αθήνας Ηρακλή και του Ερωτόκριτου, γιου του πιο πιστού συμβούλου του βασιλιά. Ο βασιλιάς για να διασκεδάσει τη θλιμμένη κόρη του Αρετούσα, διοργανώνει στο παλάτι αγώνες κονταροχτυπήματος, στους οποίους κερδίζει ο Ερωτόκριτος.
Στη συνέχεια ο νικητής με την προτροπή της αγαπημένης του Αρετούσας, τη ζητά σε γάμο από τον βασιλιά πατέρα της. Εκείνος όμως οργίζεται, εξορίζει τον Ερωτόκριτο και φυλακίζει την κόρη του, ύστερα από την άρνησή της να παντρευτεί άλλο βασιλόπουλο. Στο μεταξύ ξεσπάει πόλεμος, ανάμεσα στους Αθηναίους και τους Βλάχους, στον οποίο πολεμά και ο Ερωτόκριτος μεταμφιεσμένος σε Σαρακηνό. Νικά δίνοντας την νίκη στον βασιλιά Ηρακλή ύστερα από κρίσιμη μονομαχία. Στο τέλος, ο βασιλιάς προσφέρει στον άγνωστο σωτήρα ολόκληρο το βασίλειό του, σε έκφραση ευγνωμοσύνης. Ομως, ο Ερωτόκριτος, αρνείται, αλλά ζητά σε γάμο τη φυλακισμένη Αρετούσα, που αποκρούει την πρόταση μέχρι να αναγνωρίσει τον αγαπημένο της. Τελικά γίνεται ο γάμος και ο Ερωτόκριτος αναγορεύεται βασιλιάς.
Οι συντελεστές της παράστασης
Δραματουργικά, για την παρουσίασή του στη σκηνή του "Ακροπόλ", τον "Ερωτόκριτο" επεξεργάζεται η Ελσα Ανδριανού. Ο Στάθης Λιβαθινός συνεργάζεται επί σκηνής με τον Δημήτρη Ημελλο, τη Μαρία Ναυπλιώτου, τον Νίκο Καρδώνη, τη Μαρία Σαββίδου, την Πηνελόπη Μαρκοπούλου, τη Νεφέλη Κουρή, τον Στέλιο Ιακωβίδη, τον Αρη Τρουπάκη, τον Γιώργο Χριστοδούλου, τον Σπύρο Τσεκούρα, τον Ηλία Μελέτη, τον Χρήστο Σουγάρη και τη Γιώτα Φέστα. Τα κοστούμια καθώς και τα σκηνικά του "Ερωτόκριτου" φιλοτέχνησε η Ελένη Μανωλοπούλου και την πρωτότυπη μουσική συνέθεσε ο Δημήτρης Μαραμής.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
akarali@pegasus.gr

Παιδικές παραστάσεις Δέκα για το παιδί... αλλά και τον συνοδό του

Ποιες είναι οι πιο ενδιαφέρουσες παιδικές θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν εφέτος στις αθηναϊκές σκηνές

 

Δέκα για το παιδί... αλλά και τον συνοδό του

Ποιες είναι οι πιο ενδιαφέρουσες παιδικές θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν εφέτος στις αθηναϊκές σκηνές

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ | Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Ενα από τα βασικά κριτήρια μιας πετυχημένης θεατρικής παράστασης για παιδιά είναι... να αρέσει και στους μεγάλους. Από τις δεκάδες παραστάσεις για μικρούς θεατές της τρέχουσας σεζόν που μπορούν να απολαύσουν εξίσου οι ενήλικοι συνοδοί τους επιλέξαμε δέκα- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλες ενδιαφέρουσες προτάσεις.

1. «Παραμύθι χωρίς όνομα»
Εκατό χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευσή της, η αλληγορική ιστορία της Πηνελόπης Δέλτα διασκευάζεται από τον δοκιμασμένο στο παιδικό θέατρο Τάκη Τζαμαργιά - ο οποίος και σκηνοθετεί - και τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο για τους μικρούς φίλους του Εθνικού. Οι παραστάσεις ξεκίνησαν στις 12 Οκτωβρίου.

Εθνικό Θέατρο, Παιδική Σκηνή «Κατίνα Παξινού», Πανεπιστημίου 48, τηλ. 210

3301.881.

2. «Το τραγούδι της γης»
Να που κάποιος σκέφτηκε συνδυαστικά: οικολογία και παιδί. Με τον χαρούμενο ανακυκλωτή για το περιβάλλον να πρωταγωνιστεί, αυτή η πρωτότυπη οικολογική θεατρική παράσταση για παιδιά παρουσιάζεται από τον Ηλία Λώτινο στην Κεντρική Σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης- ως τις 26 Δεκεμβρίου. Η σκηνοθεσία είναι της Αννας Παπαμάρκου.

Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206 (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος, τηλ.

210 3418.550

,210 5450.698

.

3. «Αργοναύτες»
Εδώ έχουμε ένα σε τρία: θέατρο σκιών, κουκλοθέατρο και παράσταση με «κανονικούς» ηθοποιούς συνδυάζουν οι βασισμένοι στον μύθο του Ιάσονα «Αργοναύτες» στο Προσκήνιο. Η παράσταση ξεκίνησε στις 10 Οκτωβρίου και ολοκληρώνεται στις 2 Ιανουαρίου 2011, σε διασκευή κειμένου Ηλία Καρελλά και Αλεξάνδρας Λιακοπούλου, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια και φωτισμούς Ηλία Καρελλά.

Προσκήνιο, Καπνοκοπτηρίου 8 και Στουρνάρη, Αθήνα, τηλ. 210 8252.242. 4. «Το βέλος που δεν πληγώνει»

Ο θίασος του «Μυστηρίου στο Τούνδρα Εξπρές», της παράστασης με την υπογραφή του Αυγούστου Κορτώ που ανεβαίνει στο Τρένο στο Ρουφ

Με την υπογραφή-εγγύηση του «Πίτερ Παν του ελληνικού θεάτρου» Βασίλη Μαυρογεωργίου (το παιδικό θέατρο είναι το φόρτε του), «Το βέλος που δεν πληγώνει» παρουσιάζεται από τις 17 Οκτωβρίου ως τις 22 Μαΐου 2011 στην Παιδική Σκηνή του Βικτώρια από τη θεατρική ομάδα Πεφταστέρι. Η σκηνοθεσία είναι της Σοφίας Τσινάρη.
Βικτώρια, Μαγνησίας 5 και Γ΄ Σεπτεμβρίου 119, τηλ. 210 8233.125.

5. «Αλαντίν»
Ενα ρυθμικό «μπράβο» στο τέλος του «Αλαντίν» από μαθητές πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης αναστάτωσε τον σκηνοθέτη Δημήτρη Δεγαΐτη. «Δεν το είχα ξανασυναντήσει ποτέ αυτό σε σχολείο. Και ενθουσιάστηκα» μας λέει για την περυσινή παράσταση, που από τις 31 Οκτωβρίου ως τις 29 Μαΐου 2011 θα παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Τέχνης. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο αυτοσχεδιασμός στον οποίο έχει παράδοση η Σχολή του Τέχνης είναι το κύριο στοιχείο της παράστασης. Πώς μπαίνουν τα παιδιά στο παιχνίδι του αυτοσχεδιασμού; «Συμμετέχουν παρακολουθώντας. Και, πιστέψτε με, αυτό είναι αρκετό».
Θέατρο Τέχνης, Φρυνίχου 14, Πλάκα, τηλ.

210 3222.464.

6. «Μυστήριο στο Τούνδρα Εξπρές»
«Είναι γεγονός ότι η ελληνική παιδική δραματουργία είναι φτωχή» λέει η Τατιάνα Λύγαρη, ιδρύτρια του Τρένου στο Ρουφ, η οποία εδώ και δύο χρόνια τολμά στο παιδικό θέατρο. Ενα ελληνικό έργο μυστηρίου για παιδιά, λοιπόν, με την υπογραφή του Πέτρου Χατζόπουλου ( Αύγουστος Κορτώ ) είναι η εφετινή πρόταση του Τρένου (από 30 Οκτωβρίου ως 17 Απριλίου 2011). Ο σκίουρος Κορνήλιος Κρικ και η βοηθός του, η πυγολαμπίδα Μάρθα, καλούνται να εξιχνιάσουν το μυστήριο κατά τη διάρκεια ενός σιδηροδρομικού ταξιδιού στην Πατουσιβηρία, σκηνοθετημένο από την Τατιάνα Λύγαρη. Και επειδή το έργο μπορεί να «μιλήσει» τόσο σε μικρούς όσο και σε μεγάλους, η ίδια σκέφτεται και το ενδεχόμενο μιας ακόμη, βραδινής, παράστασης κάθε Τετάρτη στις 21.00.

Το Τρένο στο Ρουφ, σιδηροδρομικός σταθμός Ρουφ, επί της οδού Κωνσταντινουπόλεως, τηλ. 210 5298.922. 7. «Ο Αυγερινός και η Πούλια»
Σε σκηνοθεσία και διασκευή Δημήτρη Αδάμη, «Ο Αυγερινός και η Πούλια» είναι ένα παραμύθι με καταβολές από την εποχή που γιαγιάδες και παραμυθάδες εξηγούσαν μέσα από ιστορίες τα φυσικά φαινόμενα. Τα παιδιά μπαίνουν στον κόσμο μιας έναστρης νυχτιάς καθώς αστεράκια προβάλλουν με μαγικό τρόπο παντού. Το έργο επαναλαμβάνεται εφέτος για λίγες μόνο παραστάσεις- ως τις 31 Οκτωβρίου. Θέατρο Αθηνών, Βουκουρεστίου 10, τηλ. 210 3312.343.

8. «Ομήρου Οδύσσεια»
«Είναι το παραμύθι των παραμυθιών» μας λέει υπερήφανα η Κάρμεν Ρουγγέρη για την παράσταση που ανέβηκε τη σεζόν 2008-2009 στο Θέατρο του Ελληνικού Κόσμου και επαναλαμβάνεται από την Κυριακή 31 Οκτωβρίου ως τα τέλη Δεκεμβρίου- αμέσως μετά η Κάρμεν Ρουγγέρη θα τολμήσει το δύσκολο εγχείρημα της γνωριμίας του παιδικού κοινού με τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη. «Οπως η “Οδύσσεια”, έτσι και οι “Εκκλησιάζουσες” θα είναι μια διαδραστική παράσταση που θα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών» λέει. «Ακόμη και αν δεν καταλάβει τα βαθύτερα νοήματα του έργου, το παιδί θα θέλει να ξαναπάει θέατρο».
Ελληνικός Κόσμος, Πειραιώς 254, Ταύρος, τηλ. 212 254031230.

9. «Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι»
Το όνομα του Ευγένιου Τριβιζά αποτελεί εγγύηση. Εφέτος- από τις 31 Οκτωβρίου ως τις 17 Απριλίου 2011- τον τιμά η Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα το Βασιλικό Θέατρο. Ενα χειμωνιάτικο πρωινό ένα κορίτσι, η Μαριάννα, φτιάχνει έναν χιονάνθρωπο και του ζητάει να μη λιώσει ποτέ, να ζήσει για πάντα. Θα τα καταφέρει;

Βασιλικό Θέατρο, πλ. Λευκού Πύργου, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 288.000.

10. «Ο εγωιστής γίγαντας»
Το κλασικό παιδικό θέατρο του Οσκαρ Γουάιλντ, γραμμένο το 1888, διασκευάστηκε από τον σκηνοθέτη Γιάννη Κόκκινο. Η ιστορία ζωντανεύει από επτά ηθοποιούς οι οποίοι ενσαρκώνουν 11 ρόλους. Η παράσταση ανοίγει αυλαία την Κυριακή 31 Οκτωβρίου.

Αποθήκη, Σαρρή 40, Θησείο, τηλ. 210


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=363315&dt=27/10/2010#ixzz13Z2XlHeJ

Ο Αγαμεμνων στο ταψι, η Κασσανδρα στο φορειο

Πώς μια τριανδρία σκηνοθετών θεμελίωσε στις αρχές του 20ού αιώνα την παράδοση της σκηνοθεσίας της αρχαίας ελληνικής τραγωδίαςστην Ελλάδα

ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ | Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

 

«Μας εσερβίρισε τον Αγαμέμνονα στο ταψί και την Κασσάνδρα στο φορείο του Ευαγγελισμού »: το ειρωνικό αυτό σχόλιο δεν αφορά κάποιο μεταμοντέρνο θεατρικό μαγείρεμα που παρουσιάστηκε πρόσφατα στην Αθήνα αλλά παράσταση του 1932 με την υπογραφή του Φώτου Πολίτη. Οσο για την κριτική «σύνοψη» της παράστασης, αυτή δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της εποχής και έφερε την εξίσου ένδοξη υπογραφή της Μαρίκας Κοτοπούλη. Ηταν άλλες εποχές εκείνες: άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο συντηρητικές απ΄ όσο νομίζουμε. Η ενδελεχής, ευανάγνωστη και κατατοπιστική μελέτη της Κατερίνας Αρβανίτη (επίκουρης καθηγήτριας στο Τμήμα Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών) μεταφέρει στον αναγνώστη όλο το ιστορικό της προσπάθειας για την αναβίωση της αρχαίας τραγωδίας, όπως αυτή εκτυλίχθηκε στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Ο Θωμάς Οικονόμου, ο Φώτος Πολίτης και ο Δημήτρης Ροντήρης είναι οι πρωταγωνιστές αυτού του πρώτου τόμου, κορυφαίες προσωπικότητες που συνδέθηκαν με το Εθνικό Θέατρο και άνοιξαν δρόμους σε τοπία ομιχλώδη. Ολοι τους αισθάνονταν τεράστια ευθύνη: η αρχαία τραγωδία καλούνταν να συνεισφέρει στη σφυρηλάτηση της πολιτισμικής ταυτότητας του νέου ελληνικού κράτους. Και αν όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά ή παρωχημένα σήμερα, πρέπει να θυμηθούμε ότι πριν από έναν αιώνα η αγωνία για τη συνέχεια της ελληνικής φυλής αναζητούσε επειγόντως δημιουργικές διεξόδους. Το στοίχημα ήταν δύσκολο. Πρώτος κλήθηκε να το κερδίσει ο Θωμάς Οικονόμου, ο οποίος προσελήφθη από το Βασιλικό Θέατρο το 1900. Η παρθενική παράσταση

Ο Αιμίλιος Βεάκης στον ρόλο του Οιδίποδα σε σκηνοθεσία του Φώτου Πολίτη (1933)

Η παρθενική παράσταση αρχαίας τραγωδίας το 1903 έφερε τη σκηνοθετική σφραγίδα Οικονόμου: επρόκειτο για την «Ορέστεια» του Αισχύλου σε μετάφραση του Γ. Σωτηριάδη. Η γλώσσα της μετάφρασης ήταν δημοτική με πολλά στοιχεία καθαρεύουσας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις και οδήγησε στα περίφημα Ορεστειακά, τη φοιτητική εξέγερση της 16ης Νοεμβρίου. Την εποχή εκείνη δύο ήταν τα στρατόπεδα: εκείνοι που πίστευαν ότι οι αρχαίες τραγωδίες πρέπει να παρουσιάζονται σε μετάφραση και εκείνοι που πίστευαν ότι τα αρχαία κείμενα είναι ιερά κειμήλια και πρέπει να ανεβαίνουν στο πρωτότυπο. Ο Οικονόμου ήταν ενάντιος σε κάθε στείρα αρχαιολαγνεία. Παρ΄ όλα αυτά ακολουθούσε πιστά την τάση της μόδας για ακραίο ιστορικό ρεαλισμό στη σκηνική αναπαράσταση της αρχαιότητας. Ταυτόχρονα όμως προσπαθούσε να εισάγει ένα πνεύμα εκσυγχρονισμού ευρωπαϊκής προέλευσης, π.χ. τις Ερινύες υποδύθηκαν άνδρες ηθοποιοί σκανδαλίζοντας μέλη του Τύπου και του κοινού.

Τις παραστάσεις του Οικονόμου στο Βασιλικό παρακολουθούσε ο Φώτος Πολίτης ως μαθητής Γυμνασίου. Και ο Δημήτρης Ροντήρης άλλωστε υπήρξε μαθητής του Οικονόμου στο Ωδείον Αθηνών. Οι δύο άνθρωποι που σφράγισαν τη μετέπειτα πορεία και θεμελίωσαν την παράδοση του Εθνικού Θεάτρου ήταν και οι δύο θαυμαστές του Οικονόμου.

Οι δύο μαθητές
Οταν ανέλαβε ο Πολίτης τη θέση του σκηνοθέτη τον Ιούλιο του 1931 απαίτησε να αποκλειστούν από το Εθνικό η Κοτοπούλη και η Κυβέλη - προς αποφυγήν της βεντετοκρατίας. Η παράσταση του «Αγαμέμνονα» το 1932 σημείωσε μεγάλη επιτυχία και ο Πολίτης καθιερώθηκε ως ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες τους είδους.

Εδινε μεγάλη έμφαση στην πιστή απόδοση του κειμένου και στη σωστή εκφορά του λόγου, δηλαδή τη φορμαλιστική απαγγελία που απέρριπτε τον μελοδραματισμό. Η δική του καινοτομία ήταν η προσέγγιση της τραγωδίας μέσα από το πρίσμα της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Σε άρθρο του στο Ελεύθερον Βήμα για την «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, ο Πολίτης αντιπαραβάλλει το τραγούδι της ευριπίδειας ηρωίδας που παίρνει νερό από το ποτάμι με ένα δημοτικό τραγούδι με ηρωίδα μια Μανιάτισσα που αναγκάστηκε να φιλοξενήσει τους διώκτες του συζύγου της.

Πανόραμα πολιτισμού
Τον Δεκέμβριο του 1934 ο Πολίτης πέθανε ξαφνικά. Πρώτος σκηνοθέτης διορίστηκε ο Δημήτρης Ροντήρης, ο οποίος προσπάθησε να βρει αντιστοιχίες μεταξύ τις τραγωδίας και των θρησκευτικών μυστηρίων που ήταν οικεία στον Νεοέλληνα (π.χ. της Θείας Ευχαριστίας) θεωρώντας ότι εκεί έγκειται η σύγχρονη αναλογία του τελετουργικού χαρακτήρα της τραγωδίας. Αξιοποίησε και αυτός τα δημοτικά τραγούδια, τους λαϊκούς χορούς και τα μοιρολόγια. Επιπλέον θεώρησε απαραίτητο- στο πλαίσιο αναζήτησης αυτής της περίφημης συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού που τόσο μας καταδιώκει- να συνδέσει την αρχαία τραγωδία και με το Βυζάντιο, τον ενδιάμεσο κρίκο. Ετσι κατά τη διάρκεια μιας παράστασης τραγωδίας διά χειρός Ροντήρη μπορούσε κανείς να ελπίζει σε ένα πανόραμα του ελληνικού πολιτισμού ανά τους αιώνες (σ.σ.: η επισήμανση δική μου).

Στον Ροντήρη οφείλουμε, πάντως, την επιστροφή της τραγωδίας στο ύπαιθρο καθώς και την καθιέρωση του θεσμού του Φεστιβάλ Επιδαύρου.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=356845&dt=26/09/2010#ixzz10jYt2eoK

«Οιδιπους Τυραννος» του Σπ.Ευαγγελατου με Μαρκουλακη και Κ.Καραμπέτη Read more: «Οιδίπους Τύραννος» του Σπ.Ευαγγελάτου με Μαρκο