Η άποψη της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων για τη Νεοελληνική Γλώσσα

  Το κείμενο που δόθηκε στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας είναι απόσπασμα(σε διασκευή) από το βιβλίο του Γ. Γραμματικάκη, Ένας Αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, β έκδοση, 2013). Εντάσσεται στην εξεταστέα ύλη και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του μαθήματος. 

Α. Το κείμενο εστιάζει στα μεγάλα προβλήματα που δημιούργησε ο άνθρωπος στη Γη με την αλόγιστη και υπερφίαλη συμπεριφορά του και τονίζει την ανάγκη της παιδείας και της ανθρώπινης επικοινωνίας για την επίλυση των προβλημάτων αυτών. Αναλυτικότερα, εκτιμά ότι η αναζήτηση βοήθειας από άλλους πλανήτες είναι ουτοπική και αναφέρεται στις καταστροφές του φυσικού περιβάλλοντος, στους πολέμους, στη θεοποίηση των υλικών αγαθών και στις κοινωνικές ανισότητες. Υποστηρίζει ότι το χρέος του Ανθρώπου είναι να σεβαστεί την επίγεια ζωή και να καταβάλει προσπάθειες για την ενίσχυση της παιδείας, καθώς και της ουσιαστικής επικοινωνίας, την οποία η ανάπτυξη της Τεχνολογίας δεν εξασφαλίζει απολύτως. Στόχος του πρέπει να είναι η καταπολέμηση της επικίνδυνης και απάνθρωπης μοναξιάς του• αυτό θα του επιτρέψει να αναδείξει τη μοναδικότητά του και να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του. 

Β.1.Απαιτείται σχολιασμός της άποψης ότι η ανάπτυξη των ποικίλων ηλεκτρονικών μέσων όχι μόνο δεν καταργεί την ανθρώπινη μοναξιά και αποξένωση αλλά και τις επιτείνει.

Β.2.α) Η δομή της παραγράφου είναι σαφής. Διακρίνονται καθαρά η θεματική πρόταση («Αποκαλύπτεται [..] υπόσταση), τα σχόλια/λεπτομέρειες («Από τη μια [..] των συμφερόντων του») και η κατακλείδα («Η υπερφίαλη αυτή στάση [..] υπάρξεως»). 

β) Ζητούνται 4 παραδείγματα μεταφορικής χρήσης του λόγου. Στο κείμενο υπάρχουν αρκετά σχετικά παραδείγματα, π.χ. «το διανοητικό παιγνίδι», «η ζωή ανθίζει», «γέννησε αριστουργήματα», «χέρι βοηθείας και παρηγοριάς από τους πλανήτες» κ.ά.

Β.3α. Συνώνυμα (ενδεικτικά): συγχρόνως, δημιούργησε, νιώσει, αυξάνουν, άπονη. 

Β.3β. Αντώνυμα (ενδεικτικά): ουσιαστική, εξαφανίζεται, εφικτή, αραιώνει, χαμηλά. 

Β4.α. Το ερωτηματικό στο τέλος της δεύτερης περιόδου της πρώτης παραγράφου διεγείρει εξαρχής το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον προβληματίζει με αμεσότερο τρόπο.
Οι παύλες στην τελευταία περίοδο της πρώτης παραγράφου περιλαμβάνουν μια παράλληλη σημαντική σκέψη του γράφοντος που δεν πρέπει να παραλειφθεί. 

Β4.β. Παθητική σύνταξη: Από την άλλη, από τον ίδιο τον άνθρωπο σφραγίζεται η ιστορική πορεία του με πολέμους και αγριότητες, θεοποιούνται τα υλικά αγαθά και συντηρούνται η αδικία και οι ανισότητες. 

Γ. Στην παραγωγή λόγου ζητείται η σύνθεση άρθρου. Επομένως, καταρχάς πρέπει οι μαθητές να γράψουν έναν τίτλο. Τα δύο ζητούμενα του θέματος είναι σαφή και οι μαθητές μπορούν να αντλήσουν αρκετά στοιχεία από το κείμενο για την ανάπτυξή τους. Ενδεικτικά, στο πρώτο ζητούμενο πρέπει να γίνουν αναφορές στις καταστροφές που έχει υποστεί το περιβάλλον από την αλόγιστη και ανεύθυνη δραστηριότητα του ανθρώπου (π.χ. καταστροφή όζοντος, πυρηνικά απόβλητα, μόλυνση, ρύπανση κ.ά.) και στο δεύτερο να προταθούν δράσεις , σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, οι οποίες μπορούν να αποκαταστήσουν τη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον (παιδεία, αποφυγή υπερκατανάλωσης, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, θέσπιση και αυστηρή εφαρμογή μέτρων προστασίας του κ.ά.).

http://www.esos.gr/article/eidisis-defterovathmia-ekpaidefsi/apopsi-panellinias-enosis-filologon-neoellhniki-glossa

Το Θέμα των πανελλαδικών στη γλώσσα 2013

Ενδιαφέρον, επίκαιρο και σαφές μπορεί να χαρακτηριστεί το απόσπασμα του Γιώργη Γραμματικάκη «Ενας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής» που δόθηκε στο μάθημα της γλώσσας. Εύστοχο και ξεκάθαρο το θέμα που ζητήθηκε από τους μαθητές, ανταποκρίνεται στα ενδιαφέροντα τους. Δεν παρουσίαζε δυσκολίες και οι μαθητές μπορούσαν εύκολα να το προσεγγίσουν. (από την περιγραφή του βιβλίου) H συμπόρευσή του όμως με τον αναγνώστη θα επιτρέψει στον αστρολάβο και μια διαφορετική περιήγηση. Εκείνην στον κόσμο του ανθρώπου και της Ζωής του. Πρώτα θα προσπαθήσει να ανιχνεύσει την οδυνηρή κρίση που κρατά σήμερα δέσμια την Ελλάδα· και να εντοπίσει, στην πρόσφατη πορεία της, τις αιτίες των σημερινών δεινών, αλλά και τα επιτεύγματά της. Την περιήγηση θα ολοκληρώσει -με τη συμπόρευση του αναγνώστη, πάντοτε- μια ματιά στον σύγχρονο άνθρωπο και τη μοίρα του· που αισθάνεται μετέωρος ανάμεσα στην εκρηκτική ανάπτυξη της τεχνολογίας και την κυριαρχία ενός οικονομικού συστήματος με ανάλγητο πρόσωπο.

Them glo gen_c_hmer_no_1305 from Vera Dakanali

Καλοί μαθητές στα 7, επιτυχημένοι επαγγελματίες στα 40

Μαθησιακές ικανότητες, όπως η ανάγνωση και η αριθμητική, στην ηλικία των επτά ετών μπορούν να καθορίσουν την επαγγελματική μας επιτυχία στο μέλλον, υποστηρίζουν σκωτσέζοι επιστήμονες.

Αναλύοντας τα δεδομένα 50ετίας 17.000 ατόμων από τη Βρετανία, τη Σκωτία και την Ουαλλία, οι ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου διαπίστωσαν ότι οι μαθησιακές ικανότητες στην ηλικία των επτά ετών αντικατοπτρίζουν το κοινωνικο-οικονομικό στάτους στην ενήλικη ζωή.

«Σκοπός μας ήταν να δούμε κατά πόσο το να είναι ένα παιδί καλό στην ανάγνωση ή στα μαθηματικά συνδεόταν με μια καλύτερη θέση εργασίας, με υψηλότερο εισόδημα και ένα καλύτερο σπίτι στην ενήλικη ζωή» εξηγούν οι ερευνητές Στιούαρτ Ρίτσι και Τίμοθι Μπέιτς.

Η ενδιαφέρουσα μελέτη

Οι επιστήμονες εξέτασαν τον παραπάνω συσχετισμό αντλώντας στοιχεία από την τράπεζα δεδομένων της εθνικής βρετανικής μελέτης γύρω από την ανάπτυξη των παιδιών National Child Development Study (NCDS), η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη και αφορά άτομα που γεννήθηκαν το 1958.

Από την ανάλυση των δεδομένων προέκυψε ότι τελικά το «μάθε, παιδί μου, γράμματα (και αριθμητική) για να προκόψεις» ισχύει και με το παραπάνω.

Οι ερευνητές είδαν ότι οι εθελοντές που ως παιδιά συγκέντρωναν υψηλές βαθμολογίες στο σχολείο στην αριθμητική και στην ανάγνωση ως ενήλικοι έτειναν να έχουν υψηλότερες θέσεις εργασίας, καλύτερο μισθό και σπίτι σε σχέση με τους υπολοίπους.

Συγκεκριμένα παρατήρησαν ότι ανεβαίνοντας ένα επίπεδο στην ανάγνωση στην ηλικία των επτά ετών τα «διαβασμένα» παιδιά στην ηλικία των 42 ετών εμφάνιζαν πιο... γεμάτο πορτοφόλι καθώς κατέγραφαν μια αύξηση στο εισόδημά τους της τάξεως των 5.800 ευρώ.

«Βάσει των ευρημάτων μας φαίνεται ότι βασικές ικανότητες της παιδικής ηλικίας - άσχετα με τον δείκτη νοημοσύνης του καθενός, με το πόσο έμεινε κανείς στο σχολείο ή με το οικογενειακό προφίλ των συμμετεχόντων - παίζουν τελικά σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή μας» εξηγούν οι επιστήμονες.

«Διαβατήριο» της επιτυχίας τα γονίδια;

Το γονιδιακό προφίλ του καθενός, προσθέτουν, ενδεχομένως να παίζει επίσης σημαντικό ρόλο. «Στα γονίδια άλλωστε οφείλονται πολλές από τις διαφορετικές παραμέτρους γύρω από τις επιδόσεις των παιδιών» σχολιάζουν. «Στην παρούσα φάση πραγματοποιούμε μια μελέτη σε διδύμους η οποία εξετάζει πώς το γενετικό και το περιβαλλοντικό υπόβαθρο θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις ικανότητές μας».

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η μελέτη των διδύμων θα «φωτίσει» περαιτέρω τον βαθμό στον οποίο οι περιβαλλοντικές επιρροές ισχυροποιούν ή όχι τον συσχετισμό που εντόπισαν στη μελέτη τους περί μαθησιακών ικανοτήτων και επιτυχίας στην ενήλικη ζωή.

Aναδημοσίευση/πηγή: http://www.tovima.gr/science/article/?aid=512785

Ζωή από την αρχή, της Μαρίας Τζιρίτα

Το νέο βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα  χωρίς να είναι αστυνομικό έχει κάποια στοιχεία που δημιουργούν την εντύπωση ότι πρόκειται για αστυνομική λογοτεχνία.

 Από την αρχή μέχρι το τέλος πραγματεύεται την ιστορία της εξαφάνισης ενός εφήβου και τις προεκτάσεις της στη συγκεκριμένη οικογένεια. Η κεντρική ηρωίδα η Νατάσα μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση μας επιτρέπει να παρακολουθήσουμε την αγωνία και τα αδιέξοδά της καθώς αγωνίζεται να ανακαλύψει το γιο της που αγνοείται χωρίς να αφήσει ιδιαίτερα ίχνη κατά τη δίμηνη εξαφάνισή του.

O αναγνώστης δεν μπορεί παρά να αφουγκραστεί την οδύνη της μάνας που με καρτερία αντιμετωπίζει την όχι μόνο την εξαφάνιση του Αχιλλέα, αλλά και τις κατηγορίες σε βάρος της για πιθανή εμπλοκή και ενοχή της στην εν λόγω εξαφάνιση.

Πραγματικός αρωγός της στέκεται ο Δημήτρης που με πραγματικό ενδιαφέρον στηρίζει διακριτικά, αλλά ουσιαστικά τη Νατάσα στη δοκιμασία που περνά.

Ο βασικός ήρωας ο Αχιλλέας που πολύς λόγος γίνεται γι΄αυτόν από σκέψεις, λόγια και κρίσεις  τρίτων εμφανίζεται και αποκαλύπτεται προς το τέλος του βιβλίου.

Με απλό και λιτό τρόπο χωρίς ακρότητες και υπερβολές η συγγραφέας πετυχαίνει να διατηρήσει από την αρχή μέχρι το τέλος αδιάπτωτο το ενδιαφέρον μας αγγίζοντας διάφορα άλλα περιφερειακά θέματα όπως: ο καταστροφικός έρωτας, η σύγχρονη αλλοτρίωση και η μοναξιά των πόλεων, η έλλειψη επικοινωνίας, η ηθική παρακμή.Στα θετικά γνωρίσματα της γραφής της συγγραφέως είναι ο τρόπος που παρουσιάζεται η σχέση των κεντρικών ηρώων με το θείο που δημιουργεί γαλήνη και ηρεμία στις ψυχές των αναγνωστών καθώς πρόκειται για μια σχέση ειλικρινή.

Ο τίτλος «Ζωή από την αρχή» είναι ευρηματικός  και επιτυχημένος γιατί κάθε αναγνώστης μπορεί να θέσει το συγκεκριμένο ερώτημα/προβληματισμό σε κάποια φάση της ζωής του όταν τα πράγματα έχουν πάρει λανθασμένη τροπή για τον ίδιο.

Οι μούσες της σιωπής της Νικόλ-Αννας Μανιάτη

Μια ενδιαφέρουσα ιστορία τεσσάρων επιτυχημένων γυναικών με κοινό παρανομαστή έναν άντρα που καταστρέφει τα όνειρα και τη ζωή τους. Η αφήγηση είναι στρωτή και ο αναγνώστης αγωνιά για την τύχη των γυναικών και κυρίως της τελευταίας ηρωίδας της Πέπης που μπλέκει στα δίκτυα του ανάλγητου Κίμωνα. 

Ο βασικός ήρωας- αντιήρωας ο Κίμωνας είναι ένας μακιαβελικός ήρωας με θετικό του στοιχείο μονάχα την εξωτερική εμφάνιση και την μοναδική του ικανότητα να πείθει τις ευάλωτες γυναίκες με το σαγηνευτικό του χαμόγελο.

Εγωπαθής, είρωνας, μισαλλόδοξος και εκδικητικός σκορπίζει αδιακρίτως τον πόνο και τη δυστυχία στις γυναίκες που βρίσκονται στο πλαί του.

Τον διακρίνει η αλαζονεία, ο εγωισμός και ο καιροσκοπισμός. 

Το βιβλίο πραγματεύεται διάφορα θέματα και κυρίως την κρίση των ανθρώπινων σχέσεων και την πνιγηρή μοναξιά των ανθρώπων σε κάθε ηλικία αλλά κυρίως στην τρίτη ηλικία. 

Στο τέλος έρχεται η θεία Δίκη με το βασανιστικό και ανελέητο θάνατο του Κίμωνα και την άρνηση των γυναικών να αναγνωρίσουν το πτώμα του. 

Οι αναφορές στη μοίρα στο τέλος κάθε κεφαλαίου  έχουν μια ποιητική χροιά και προοικονομούν τον κοινό δεσμό που δένει αναπόφευκτα τις τέσσερις γυναίκες.

πασχαλιάτικες ευχές

Το Πάσχα στην ελληνική ποίηση

«Λαμπρή», αιώνες κι αιώνες πριν, ονόμασε ο λαός μας το Πάσχα. Πανάρχαιη η λέξη, μετέφερε το πανάρχαιο αισιόδοξο μήνυμα του αέναου κινούμενου κύκλου της ανθρώπινης ζωής και της φύσης, της νίκης της ζωής επί του θανάτου, του ερχομού του «Ανώτατου Αγαθού», δηλαδή της γεμάτης λαμπρό φως άνοιξης. Πανάρχαιη και η καταγωγή των χριστιανικών μύθων και περί των παθών του θεανθρώπου και της εκ νεκρών «ανάστασής» του, «έθρεψε» και την ποιητική μούσα του λαού μας, δημώδη και έντεχνη. Μέσω της ελληνικής ποίησης - με χαρακτηριστικά αποσπάσματα δημοτικών ποιημάτων, καθώς και ποιημάτων σημαντικών παλαιότερων και νεότερων ποιητών - θελήσαμε να γιορτάσουμε φέτος τη γιορτή της άνοιξης. Η ποιητική περιήγησή μας στο «θείον» πάθος και την «Ανάσταση» αρχίζει με έξι στίχους από τον αριστουργηματικό «Επιτάφιο Θρήνο», ανωνύμου ποιητή.

«Ω γλυκύ μου έαρ,/ γλυκότατόν μου τέκνον,/

πού έδυσου το κάλλος;

Η δάμαλις τον μόσχον,/ εν ξύλω κρεμασθέντα,/

ηλάλαζεν ορώσα.

Ω φως των οφθαλμών μου,/ γλυκύτατόν μου

τέκνον,/ πώς τάφω νυν καλύπτη;».

Δημοτικά μοιρολόγια

«Τάξε του Χάρου καμπουχά, της Χάρισσας βελούδο,

και του μικρού Χαρόπουλου μεταξωτό μαντίλι.

Μπέρτι και σου τις χάριζαν τις τρεις γιορτές του χρόνου,

μόν' του Χριστού για το Χριστό και τω Βαγιώ για βάγια

και τη μεγάλη τη Λαμπρή για το Χριστοσανέστη».

Αύξηση του ωραρίου για τους εκπαιδευτικούς

Αύξηση του ωραρίου κατά δύο ώρες εβδομαδιαίως από το επόμενο σχολικό έτος για όλους τους καθηγητές γυμνασίων και λυκείων προβλέπει το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών που κατατίθεται εντός της ημέρας στη Βουλή.

Οι ώρες διδασκαλίας εβδομαδιαίως για το εκπαιδευτικό προσωπικό όλων των κλάδων της κατηγορίας ΠΕ, όπως αναφέρει σε δημοσίευμά του το "Έθνος", θα είναι 23 (από 21 που ισχύει σήμερα) εάν έχουν έως έξι χρόνια υπηρεσίας, 21 ώρες (από 19) αν έχουν από 6-12 χρόνια υπηρεσίας και 20 ώρες (αντί 18) για όσους έχουν πάνω από 12 έτη υπηρεσίας.

“Στην κρίση οι μεγάλοι πρέπει ν’ αλλάξουν κι όχι οι έφηβοι”

Στο πάντα καίριο ερώτημα «Τι σημαίνει εφηβεία σήμερα» προσπαθεί να απαντήσει η κ. Κική Τζωρτζακάκη μέσα από το νέο της βιβλίο, ένα εγχειρίδιο για όλους τους γονείς αλλά και για τους εφήβους.
«Σήμερα στην Ελλάδα το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα των εφήβων είναι το άγχος», τονίζει η κ. Τζωρτζακάκη, σε συνέντευξή της που παραχώρησε στην «Π».

Η εφηβεία είναι όντως η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής των παιδιών;

«Ναι, είναι αλήθεια αυτό. Πάντα η εφηβεία είχε τη δυσκολία της ανατροπής, εκεί έγκειται και το θέμα από την πλευρά των γονέων και η αναστάτωση από την πλευρά των εφήβων. Σήμερα, όμως, είναι ακόμα δυσκολότερη η εφηβεία και για κοινωνικούς λόγους και επειδή η τεχνολογία έχει κυριεύσει τη ζωή των εφήβων. Οι σημερινοί έφηβοι είναι η ηλεκτρονική γενιά, οι γονείς και οι μεγαλύτεροι δεν ξέρουν, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με την ίδια γλώσσα. Οπότε οι δυσκολίες είναι ακόμα μεγαλύτερες.»

Έχουν αποκοπεί από την οικογένειά τους αλλά ακόμα και τις παρέες τους οι έφηβοι λόγω της επαφής τους με την τεχνολογία;

Του Αιγαίου O.Ελύτης

Του Αιγαίου

Ο έρωτας το αρχιπέλαγος
κι η πρώρα των αφρών του,
και οι γλάροι των ονείρων του.
Στο πιο ψηλό κατάρτι του
ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι.

Ο έρωτας
το τραγούδι του
κι' οι ορίζοντες του ταξιδιού του,
κι η ηχώ της νοσταλγίας του.
Στον πιο βρεμένο βράχο της
η αρραβωνιαστικιά προσμένει ένα καράβι.
Ο έρωτας
το καράβι του
κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του,
κι' ο φλόκος της ελπίδας του.
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του
ένα νησί λικνίζει τον ερχομό.

Τι χρωστάει η Ευρώπη στην Ελλάδα

Ο Thomas Alexander Szlezàk, γεννημένος στη Βουδαπέστη και διαπρεπής ελληνιστής, ομότιμος τακτικός καθηγητής της Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Tübingen, διηύθυνε το εκεί ερευνητικό κέντρο Platon-Archiv. Τα δημοσιεύματά του αναφέρονται στον Ψευδο-Αρχύτα, στον Ομηρο και κυρίως στους Πλάτωνα, Πλωτίνο και Αριστοτέλη. Το βιβλίο του Platon lesen (Πώς να διαβάζουμε τον Πλάτωνα) έχει μεταφρασθεί σε δώδεκα γλώσσες καθώς και στα ελληνικά από την Παρασκευή Κοτζιά στις εκδόσεις Θύραθεν της Θεσσαλονίκης το 2004.

Στο βιβλίο του Τι οφείλει η Ευρώπη στους Ελληνες (πρωτότυπος τίτλος Was Europa den Griechen verdankt. Von den Grundlagen unserer Kultur in der griechischen Antike), που εκδόθηκε το 2010, εξετάζει την απήχηση της ελληνικής αρχαιότητας στη συγκρότηση της ευρωπαϊκής ταυτότητας μέσα από μια πλουραλιστική ματιά που στοχεύει σε ποικίλες πολιτιστικές πλευρές του αρχαίου ελληνικού κόσμου.

Οπως δηλώνει ο Szlezàk, σκοπό του αποτελεί η ανάδειξη ουσιαστικών πτυχών του ελληνικού πολιτισμού από τον Ομηρο ως τον κοσμοπολιτισμό της Στοάς. Μέσα από τα δώδεκα κεφάλαια του βιβλίου επιχειρεί μια αναδρομή στον Ομηρο και στην ευρωπαϊκή αντίληψη περί λογοτεχνίας στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια, στη νέα υφή του πρώιμου ελληνικού λυρισμού, στα ερωτήματα που έθεσαν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, στη θεματολογία γύρω από την εορτή, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον νικητή και τον επινίκιο ύμνο από τον Πίνδαρο, στην αθηναϊκή δημοκρατία και στην ποίηση της πόλεως, στον σχετικισμό των σοφιστών, στην απαρχή του ιστορικού στοχασμού με τους Ηρόδοτο καιΘουκυδίδη, στις έννοιες του θείου νόμου και του προσωπικού δαιμονίου στον Σοφοκλή και στον Σωκράτη, στο θέατρο και στο πνεύμα της εποχής στους Ευριπίδη και Αριστοφάνη, στη θεμελίωση της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας και στο κοσμοπολίτικο πνεύμα του ελληνικού πολιτισμού.

Χωρίς την ελληνική αρχαιότητα, παρατηρεί ο Szlezàk, η Ευρώπη δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα. Η ανυπέρβλητη πολιτιστική δυναμική του οδήγησε συχνά τον ευρωπαϊκό πολιτισμό σε ρήξεις και άλματα, καθώς και σε καινούργιες απαρχές, με φωτεινό παράδειγμα την Αναγέννηση. Οι αξίες και οι ιδέες του αρχαίου Ελληνισμού κατόρθωσαν να αντισταθούν σε εφήμερες πολιτικές ιδεολογίες με προσπάθειες να προβληθούν προς ίδιον όφελος. Για να διαβάσετε το  υπόλοιπο άρθρο πατήστε εδώ.

Θάλασσα Κ. Γ. Καρυωτάκης

Τα σύννεφα τα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια

στο μολυβένιο ουρανό

σαν τα χτυπά του ήλιου το φως' σαν τα χτυπά ο αγέρας

φεύγουνε πίσω απ' το βουνό.

Κι είναι θερίο η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα

δίνει της - μπλάβο εκεί μακρυά, 

πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο-

κάποια παράξενη θωριά.

Τα κύματα τα πράσινα, τα γκρίζα και τα μπλάβα,

πέρα, απ' του πελάου τα φαρδιά,

τα φέρνει ρήγας ο βοριάς, μπατσίζουνε τα βράχια,

μπατσίζουνε την αμμουδιά.

Τις βάρκες τις ψαρόβαρκες ο φόβος κυβερνήτης

μες στο λιμάνι τις κρατεί'

μα η σκέψη μου όλο σέρνεται στα γαλανά τα πλάτια

μ' ένα χρυσόνειρο δετή.

Σα γλάρος μαυροφτέρουγος πετά η ψυχή μου, σμίγει

με την ψυχούλα του νερού

και τήνε πάει ο άνεμος και τήνε πάει το κύμα

κι είναι παιχνίδι του καιρού.

Κι ενώ πονώ τον πόνο σου και πάω προς το βυθό σου

και χάνομαι με τον αφρό,

ύστερα, στο γαλήνεμα, την ηλιακή χαρά σου,

θάλασσα, δεν θαν τη χαρώ. 

                         Κ. Γ. Καρυωτάκης

                        Ο πόνος των πραγμάτων      

Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη

ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ

Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια

μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους

ποὺ ὁδηγοῦνε

ἄγνωστο ποῦ…

Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς

ποὺ ἀρνοῦνται

κλαῖνε λίγο

κι ὕστερα ἐνδίδουν

καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί,

ἀερίζουν τὸ σπίτι

ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς…

Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια

μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες

πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν

πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ του κόσμου

κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν

γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι

σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια

Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…

Γιατί δὲ μιλᾷς;

Πές μου!

Γιατί ᾔρθαμε ἐδῶ;

Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;

Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;

Τί θέλουν νὰ ποῦν;

Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!!

Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…

Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…

δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,

τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…

Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο

τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…

Πίτερ Μάκριτζ: «Κοιτάτε προς τα πίσω, χάνετε το μέλλον»

PETER MACKRIDGE
Οι Ελληνες δεν έχουν να φοβούνται τίποτε σχετικά με τη γλώσσα τους, που είναι ευέλικτη, πλούσια και δυναμική, λέει ο Πίτερ Μάκριτζ, ομότιμος καθηγητής της Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο Γλώσσα και εθνική ταυτότητα στην Ελλάδα 1766-1976 (εκδ. Πατάκης) εξηγεί γιατί η γλωσσική διαμάχη απέκτησε τέτοια πολιτική βαρύτητα στην Ελλάδα και ποιες αλλαγές επέφεραν οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις στη σημερινή γλώσσα μας. Το θέμα του βιβλίου είναι ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα που η ανάδυση μιας πολυπολιτισμικής Ελλάδας θέτει αναπόφευκτα το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας σε μια νέα βάση.

Κύριε καθηγητά, τι είναι για εσάς η εθνική ταυτότητα;

«Είναι σημαντικό ένα έθνος, ένας λαός, να έχει τη δική του ταυτότητα, αρκεί να μη δίνει αυτή η ταυτότητα κάποια αίσθηση ανωτερότητας αυτού του λαού έναντι των γειτόνων του. Στην Αγγλία έχουμε πικρή πείρα από την "αγγλική ταυτότητα", όπου ως και πριν από μερικές δεκαετίες, λόγω της ισχύος της αποικιοκρατίας, οι Αγγλοι πίστευαν ότι ήταν ανώτερος λαός. Βέβαια κάτι ανάλογο θα έπρεπε να έχει εκλείψει εδώ και καιρό, αλλά δυστυχώς βλέπουμε να αναβιώνει σε ορισμένες περιοχές. Η εθνική ταυτότητα περιλαμβάνει τις ιστορικές μνήμες από το παρελθόν για τα κατορθώματα ενός λαού. Πρόκειται για ένα υγιές αίσθημα περηφάνιας αλλά και παρηγοριάς για έναν λαό που υποφέρει, όπως υποφέρει σήμερα ο ελληνικός λαός. Αρκεί να μην περιοριστεί αυτή η περηφάνια στο παρελθόν αλλά να είναι μια δύναμη και για το παρόν, πράγμα δύσκολο σε κρίσιμες συνθήκες, αλλά δεν είμαι ο αρμόδιος για να σας δώσω συμβουλές».

Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει τη γλωσσική διαμάχη;

«Η πηγή της γλωσσικής διαμάχης στην Ελλάδα είχε ως αφορμή την υπερβολική προσκόλληση στο παρελθόν, γι' αυτό οι Ελληνες είχαν την καθαρεύουσα, την αρχαϊκή και όχι την καθομιλουμένη, τη δημοτική. Το γλωσσικό ζήτημα ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις ανασταλτικός παράγοντας, καθώς εμπόδισε τους Ελληνες να μπουν στη νεωτερικότητα για πολλές δεκαετίες, ιδίως στην αρχή του 20ού αιώνα. Αν οι Ελληνες είχαν επιλέξει τη δημοτική γλώσσα από την αρχή του ελληνικού κράτους, θα προόδευαν γρηγορότερα, και στην οικονομία και στους κοινωνικούς θεσμούς, αλλά και η πολιτική ζωή θα γινόταν ώριμη πιο νωρίς. Βέβαια το γλωσσικό ζήτημα δεν είναι η αιτία αλλά ένα σύμπτωμα προσκόλλησης στο παρελθόν». Για τη συνέχεια του άρθρου διαβάστε Εδώ

Φιλολογικός οίκος: Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Φιλολογικός οίκος: Παγκόσμια ημέρα ποίησης: Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης θα αναρτήσουμε τους πιο γνωστούς ορισμούς για την ύψιστη μορφή αυτή του λόγου. Αρχίζουμε με τους Έλλη...

Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης θα αναρτήσουμε τους πιο γνωστούς ορισμούς για την ύψιστη μορφή αυτή του λόγου. Αρχίζουμε με τους Έλληνες ποιητές:

Εκείνο που πρέπει να γίνεται και να ξαναγίνεται
αδιάκοπα, ατέρμονα, χωρίς την παραμικρή διάλειψη,
είναι η αντιδουλικότητα, η αδιαλλαξία, η ανεξαρτησία.
Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας. 

Οδυσσέας Ελύτης

..αυτό είναι στο βάθος η ποίηση,
Η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς Αυτό που σε Υπερβαίνει...
..να γίνεσαι Ανεμος για τον Χαρταετό
..και Χαρταετός για τον Ανεμο,
Ακόμα κι όταν Ουρανός δεν Υπάρχει... 
Οδυσσέας Ελύτης

Δεν παίζω με τα λόγια.
Μιλώ για την κίνηση
..που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη ΣΤΙΓΜΗ.
όταν καταφέρνει να την Ανοίξει και να της δώσει Διάρκεια.
Οδυσσέας Ελύτης

Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας.
Οδυσσέας Ελύτης

Πολλοί στίχοι είναι σαν αργυρές κλωστές
δεμένες στα καμπανάκια των άστρων-
αν τους τραβήξεις,
μια ασημένια κωδωνοκρουσία δονεί τον ορίζοντα.
πολλά ποιήματα μένουν αργά τη νύχτα στην ερημιά
βρέχουν κάθε τόσο τα τέσσερα δάχτυλα
των στίχων τους σ' ένα ρυάκι,
ύστερα χάνονται ονειροπαρμένα μες στο δάσος,
πνίγονται στο χρυσό πηγάδι της σελήνης-
Ένα σωστό ποίημα όμως ποτέ δεν καθυστερεί
σε μια γωνιά του ρεμβασμού.
Είναι πάντα στην ώρα του, λέει παρών
στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του
Γιάννης Ρίτσος

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίηση
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Κώστας Καρυωτάκης

Κι η ποίηση: ένα παιχνίδι
που τα χάνεις όλα,
για να κερδίσεις ίσως
ένα άπιαστο αστέρι.
Τάσος Λειβαδίτης

Ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου.
Εμπειρίκος

Ποίηση ανάμνηση από φίλντισι 
άναμμα τσιγάρου κατά λάθος από φεγγάρι 
δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα 
ένα βιολί που παίζει μοναχό του 
χαλκός χαλκωματένια χαλκωματάς 
-όλα τα παλιά γυαλίζω 
πεταλούδα που γλιτώνει από τη φωτιά 
φωτιά που γλιτώνει από τα νερά 
βιολέτες σ' άσπρο λαιμό 
άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό 
νύχτα στρωμένη τσιγάρα 
λέξεις.
Μίλτος Σαχτούρης

Η ΦΥΛΑΚΗ, Κ. Μόντη

  

Το χειρότερο δεν είναι

που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή

και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν,

μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου,

που δεν ξέρω το περίγραμμά της,

για να κάνω επιτέλους

σαν άνθρωπος κι εγώ

μιαν απόπειρα αποδράσεως.

Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας

Τάσος Λειβαδίτης - Ποιήματα 

Θα 'θελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη.
Να τ' ακούσουν οι χτίστες απ' τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν' ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ' ακούσει η άνοιξη και να 'ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ' ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ' όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλήστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει

Να τ' ακούσει ο χρόνος και να μην σ' αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.

Διάλογος και λοιπές έννοιες - χρήσιμο λεξιλόγιο

Διάλογος (Διάγραμμα έννοιας)

ΕΝΝΟΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ:
Ο διάλογος είναι μέσο επικοινωνίας και επίλυσης των διαφορών μεταξύ ατόμων και λαών. Είναι η τελειότερη μορφή επικοινωνίας γιατί στηρίζεται στο λόγο, που αποτελεί μέσο έκφρασης των σκέψεων και των συναισθημάτων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο διάλογος αποτελεί την πεμπτουσία της ΔημοκρατίαςΜε το διάλογο ο άνθρωπος, διατυπώνει ιδέες και ανταλλάσσει τις σκέψεις και εξωτερικεύει τον εσωτερικό του κόσμο μέσα από μια ατελεύτητη διαδικασία επικοινωνίας. O διάλογος διαδραματίζει αποφασιστικά στην ολοκλήρωση του ατόμου και στην αναβάθμιση της κοινωνίας, αφού αποτελεί υπέρτατη κοινωνική και πνευματική αξία.

1. Διάλογος είναι μορφή επικοινωνίας και πραγματώνεται με:
α) Την αντιπαράθεση των απόψεων. Βασικό συστατικό στοιχείο του διαλόγου είναι η διαφωνία, που τον διακρίνει από την απλή συνομιλία.
β) Την εναλλαγή των απόψεων. Τα διαλεγόμενα μέρη αναλαμβάνουν το ρόλο πομπού και δέκτη, που αντικαθιστούν αμοιβαία ο ένας τον άλλον κατά τη συζήτηση.
2. Από τα παραπάνω συνεπάγονται αντίστοιχα τα εξής:
α) Στόχος της αντίθεσης που εκφράζεται με το διάλογο είναι η εξέταση της ορθότητας των πραγμάτων, η διαμόρφωση μιας άποψης που θα στηρίζεται στη σύζευξη των αντιπαρατιθέμενων γνωμών, η αναζήτηση της αλήθειας («την αλήθεια που την έδειξαν οι θεοί απ’ την αρχή στον άνθρωπο, αλλά με το πέρασμα του χρόνου να την αναζητούν και να τη βρίσκουν όρισαν») – (Ξενοφάνης).
β) Επιβάλλεται πάντα η ύπαρξη κανόνων και προϋποθέσεων, που πρέπει να ακολουθούν οι διαλεγόμενοι, ώστε να αποφεύγεται ο κίνδυνος του μονολόγου ή της λογομαχίας. 

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ:
• Η σαφής γνώση του αντικειμένου της συζήτησης, αλλά και η ευρύτερη πνευματική καλλιέργεια εξασφαλίζουν την αλληλουχία των απόψεων και τη δυνατότητα πειθούς.
• Η ετοιμότητα και η ευστροφία είναι χαρακτηριστικά που δυναμώνουν πάντα τη θέση του ομιλητή και του επιτρέπουν να προβάλλει εύστοχη επιχειρηματολογία.
• Η διαφωνία είναι αναπόφευκτη στον ελεύθερο δημοκρατικό διάλογο, επειδή με τη διαφωνία και τον αντίλογο οξύνεται η κρίση, ενδυναμώνεται ο προβληματισμός, διατυπώνονται νέες ιδέες και αρχές, επιλύονται οι διαφορές και γεφυρώνονται τα χάσματα.
• Η δημοκρατία ως πολίτευμα και ως τρόπος ζωής αποτελεί εγγύηση για το διάλογο γιατί έτσι μόνο ανταλλάσσονται απόψεις και εξασφαλίζεται η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Ο πλουραλισμός απόψεων και η πολιτική πολυφωνία αποτελούν ζωτικό στοιχείο της δημοκρατίας. Το δημοκρατικό πολίτευμα στηρίζεται στην ελευθεροτυπία και στην ελεύθερη πάλη των ιδεών.
• Αναγκαίος όρος για μια γόνιμη συζήτηση είναι η ελευθερία της έκφρασης καθώς και η απρόσκοπτη διακίνηση των ιδεών. Είναι αναγκαίο οι διαλεγόμενοι να αντιμετωπίζονται ισότιμα και να εκφράζουν αδέσμευτα όσα πρεσβεύουν.
• Ο σεβασμός για τη γνώμη του άλλου και η αξιολόγηση κάθε συνομιλητή ανάλογα μόνο με την ορθότητά της.
• Η διατήρηση της ηρεμίας, της αυτοκυριαρχίας και της σύνεσης ακόμα και όταν παρουσιάζονται θέσεις αντίθετες προς τις υπάρχουσες
• Απαιτείται ωριμότητα από την πλευρά του ατόμου, ώστε να γίνονται αποδεκτά τα λάθη του και μην εκλαμβάνεται η ορθότητα της άλλης όψης ως αμφισβήτηση της αξιοπρέπειάς του.
• Από τα δύο παραπάνω στοιχεία συνεπάγεται ότι η κατάρριψη του εγωισμού είναι απαραίτητη προϋπόθεση, που εξασφαλίζει την αυτοσυγκράτηση και δε μετατρέπει το διάλογο σε προσωπική αναμέτρηση. Ο διάλογος, ακόμα, θα πρέπει να είναι απαλλαγμένος από την αυθεντία, ώστε να διατηρεί ο συνομιλητής πάντα ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του. Η μισαλλοδοξία, η εμπάθεια, η ισχυρογνωμοσύνη, οι λοιδορίες, η λεκτική βία, οι προπηλακισμοί, και οι προκαταλήψεις λειτουργούν αρνητικά και παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία του διαλόγου.
• Στόχος του διαλόγου είναι η αναζήτηση της αλήθειας και όχι η εξυπηρέτηση επιμέρους σκοπιμοτήτων ή η επίδειξη των ικανοτήτων του ατόμου.
• Οι αποφάσεις του διαλόγου πρέπει να μετουσιώνονται σε πράξη, διαφορετικά επιτυγχάνεται μόνο η θεωρητική ικανοποίηση των ανησυχιών.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ - ΑΞΙΑ:
Α. ΣΤΟ ΑΤΟΜΟ:
1. Ο διάλογος βοηθά το άτομο στην εμπέδωση των γνώσεων που έχει ήδη αποκτήσει, ενώ παράλληλα συντελεί στη διεύρυνση των γνωστικών και πνευματικών του οριζόντων. Επιπλέον, συμβάλλει στον απαγκίστρωση από λανθασμένες αντιλήψεις ή αυθαίρετα συμπεράσματα. Ο διάλογος κινητοποιεί ηθικά και πνευματικά τον άνθρωπο και διευρύνει συνεχώς τους πνευματικούς του ορίζοντες καθώς του προσφέρει συναισθηματική εγρήγορση, σφαιρική και πολύπλευρη προσέγγιση των διαφόρων θεμάτων καθώς και τη δημιουργική αναζήτηση και προσπέλαση της αλήθειας και της ουσίας των πραγμάτων.

2. Επιτρέπει την καλλιέργεια της κριτικής ικανότητας, αφού το άτομο είναι υποχρεωμένο να αναπτύξει τις οποιεσδήποτε απόψεις του στηριζόμενος σε λογικά επιχειρήματα ή να προβάλλει αντίθετες απόψεις, βοηθάει το άτομο στο να αντιμετωπίζει πολύπλευρα την πραγματικότητα και να αποκτήσει μια διευρυμένη και σφαιρική αντίληψη γύρω από τα πράγματα και τα φαινόμενα. Το άτομο γίνεται αντικειμενικό.

3. Το άτομο μαθαίνει να ελέγχει τα συναισθήματά του, να κυριαρχεί σ’ αυτά με την ορθή σκέψη και τη δύναμη του λόγου. Άλλοτε πάλι, εκφράζει συναισθήματα, εξωτερικεύεται, αποβάλλει την εσωστρέφεια, υποτάσσει τον εγωισμό του.

4. Καλλιεργούνται τα ηθικά στοιχεία της προσωπικότητας. Καλλιεργείται ο σεβασμός, εκδηλώνεται η φιλία, η άμιλλα, η αυτοκυριαρχία και γίνεται αντιληπτή η αξία της ομαδικότητας και η ανάγκη της συνεργασίας.

5. Ο διάλογος αποτελεί ερέθισμα για αυτοκριτική, όταν το άτομο ανακαλύπτει μέσα απ’ αυτόν τις αδυναμίες του χαρακτήρα του και την ένδεια του πνεύματός του.

6.Εν κατακλείδι, γίνεται κατανοητό ότι ο διάλογος καλλιεργεί και αναπτύσσει την προσωπικότητα του ατόμου, συμβάλλοντας θετικά προς την κατεύθυνση της ηθικοπνευματικής του ολοκλήρωσης.

Β. ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ:
1. Οι αποφάσεις που απορρέουν από το διάλογο – αποφάσεις κοινής αποδοχής και λογικά επεξεργασμένες – χαρακτηρίζονται από την ορθότητα και προάγουν την ασφαλέστερη αντιμετώπιση των προβλημάτων. Ο πολίτης που συμμετέχει εμβαθύνει στα προβλήματα με αποτέλεσμα να διαμορφώνει μια συγκροτημένη άποψη για τα διάφορα θέματα.

2. Η αντίθεση – ουσιαστικό στοιχείο του διαλόγου – αμφισβητεί κάθε κατεστημένη τάξη πραγμάτων, καταρρίπτει οτιδήποτε προβάλλει ως απόλυτο, με αποτέλεσμα τη δυναμική και δημιουργική εξέλιξη της κοινωνίας. Εξανθρωπίζει, προάγει την κοινωνία, εγγυάται την πολύτιμη ετερότητα.

3. Ο διάλογος θεμελιώνει τη δημοκρατία, αφού επιλύει ομαλά τις αντιθέσεις και επιτρέπει τον κριτικό έλεγχο των αποφάσεων που λαμβάνονται στον πολιτικό χώρο. Με το διάλογο, η Δημοκρατία βρίσκει την ολοκλήρωση της και η κριτική φτάνει γρηγορότερα στο στόχο της: τον έλεγχο της πολιτικής ζωής και την προάσπιση των δημοκρατικών θεσμών.

4. Τίθενται σωστά πρότυπα κοινωνικής συμβίωσης, παραμερίζονται οι αψιμαχίες, η βία και οι αντιδικίες που καλλιεργούνται από το φανατισμό.

5. Συναφές με το παραπάνω είναι και το εξής: η αμοιβαία υποχώρηση των αντιπαρατιθέμενων που προϋποθέτει ο διάλογος εξασφαλίζει την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών και σε παγκόσμιο επίπεδο.

6. Ο διάλογος δίνει εναύσματα για ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των ατόμων, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό σήμερα που οι συγκρούσεις και ο ανταγωνισμός κλονίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και αποξενώνουν.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Ο διάλογος, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό και σε διεθνές επίπεδο αποτελεί το βασικότερο παράγοντα της αρμονικής συνύπαρξης ατόμων και λαών και τον αποτελεσματικότερο κοινωνικό παράγοντα που συναιρεί τις δυνάμεις των ανθρώπων σε μια κοινή συνισταμένη για την κοινή τους πρόοδο και ευδοκίμηση. Ο διάλογος είναι έννοια πολυκύμαντη όπως η κοινωνία που τον χρησιμοποιεί. Στοχεύει και αναπτύσσει όλους τους τομείς της ζωής, πνευματικούς, πολιτικούς και πολιτιστικούς, ψυχολογικούς, κοινωνικούς και πρακτικούς.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΣΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ:

1. ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΗ:
Ο διάλογος εξυπηρετεί όλους τους τομείς της. Με την ανταλλαγή απόψεων στον παραγωγικό τομέα βελτιώνονται οι διαδικασίες της οικονομικής δράσης και αυξάνεται η παραγωγικότητα. Σ’ αυτό συντελεί και ο διάλογος εργαζομένων και εργοδοτών για το συντονισμό των προσπαθειών τους στον κοινό σκοπό. Οι εμπορικές συναλλαγές προωθούνται και βελτιώνονται με το διάλογο.

2. ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ:
Ο διάλογος διδασκόντων και διδασκομένων και των μαθητών μεταξύ τους βοηθά στην ολόπλευρη εξέταση των ζητημάτων της παιδείας, στην ενίσχυση του γόνιμου προβληματισμού, στην ανάπτυξη καλοπροαίρετης κριτικής και ουσιαστικού προβληματισμού για το σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, στη δημιουργική αφομοίωση των γνώσεων, στην πνευματική εγρήγορση, στην καλλιέργεια της κριτικής ικανότητας του μαθητή και στη διαμόρφωση δημοκρατικών συνειδήσεων. Αποτελεί την καλύτερη παιδαγωγική μέθοδο που πρέπει να υιοθετούν οι σύγχρονοι εκπαιδευτικοί.

3. ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ:
Ο διάλογος μεταξύ των επιστημόνων οδηγεί στην επιστημονική πρόοδο, γιατί μ’ αυτόν γίνεται διασταύρωση των γνώσεων και προσέγγιση στην όσο γίνεται αντικειμενικότερη αλήθεια. Παράλληλα, αποφεύγεται η πνευματική μονομέρεια εξαιτίας της μεγάλης επιστημονικής εξειδίκευσης και συνειδητοποιεί κάθε επιστήμονας την κοινωνική του ευθύνη.

4. ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ:
Ο διάλογος βοηθά στη σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων και στην ομαλή κοινωνικοποίησή τους. Παράλληλα, ενισχύει το θεσμό της οικογένειας, αφού εξασφαλίζει την ομαλή, αλλά και γόνιμη συμβίωση των μελών της μέσα σ’ αυτήν. Τέλος, λειτουργεί ως παράγοντας άρσης του χάσματος των γενεών, αφού καλλιεργεί κλίμα αλληλοσεβασμού, συνεργασίας για την επίλυση των κοινών προβλημάτων και αλληλοκατανόησης. Με το διάλογο μεταφέρονται εμπειρίες ζωής, παραδόσεις και αξίες από γενιά σε γενιά και αναπόφευκτα περιορίζεται το χάσμα των γενεών. Οι γονείς λειτουργούν ως υγιή πρότυπα που προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν τις απόψεις τους στα παιδιά τους χωρίς να τους τις επιβάλλουν.

5. ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ:
Στις καθημερινές συναναστροφές ο διάλογος συμβάλλει αποφασιστικά στη στενότερη επαφή και επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, στην καταπολέμηση της μοναξιάς που αισθάνεται ο σύγχρονος άνθρωπος, με αποτέλεσμα να ενισχύεται η έννοια της φιλίας καλλιεργώντας σταθερά ένα πολυδύναμο πνεύμα συνεργασίας ανάμεσα στα άτομα και τους λαούς αμβλύνοντας τις κοινωνικές αντιθέσεις και περιορίζοντας τις κοινωνικές αντιπαλότητες. Οι πολίτες μέσω του διαλόγου διεκδικούν τα ατομικά και πολιτικά τους δικαιώματα, ασκούν έλεγχο στην εκάστοτε εξουσία και καταδικάζουν απερίφραστα κάθε είδους παρανομίας και ατασθαλίας.

6. ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ:
α) Ο διάλογος μεταξύ των πολιτικών και κομμάτων είναι αποφασιστικός παράγοντας για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος και γενικότερα για την εγκαθίδρυση της ελευθερίας, της παρρησίας και της δημοκρατίας, κοινωνικοπολιτικών αξιών που δεν μπορούν να πραγματωθούν χωρίς το διάλογο. Ο πολίτης απαλλάσσεται από το δογματισμό και την πνευματική μονομέρεια. Η πολιτική ανεκτικότητα προϋποθέτει την ελευθερία της έκφρασης, τον ανοικτό διάλογο και το σεβασμό στη διαφορετικότητα των απόψεων.
β) Ο διάλογος πολίτη – κράτους βοηθά στη δημιουργία κλίματος πολιτικής σταθερότητας, στη σωστή λειτουργία του κρατικού – διοικητικού μηχανισμού, ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών και ταυτόχρονα συμβάλλει στην ομαλή κοινωνικοποίηση των νέων. Ο λειτουργεί διάλογος ως ένα εργαλείο δημοκρατίας, συνενόησης των ανθρώπων και επίλυσης των προβλημάτων.
γ) Σε διεθνές επίπεδο, ο διάλογος μεταξύ των λαών συντελεί στην ανάπτυξη της διεθνούς συνεργασίας και εξομαλύνει τις διεθνείς διαφορές. Έτσι, βοηθά στην ειρηνική επίλυση των προβλημάτων που απασχολούν τη διεθνή κοινότητα, συντελώντας στη διαφύλαξη της διεθνούς τάξης και στην παγίωση της παγκόσμιας ειρήνης

7. ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΖΩΗ
Ο διάλογος μεταξύ των λαών αποτελεί τον καλύτερο τρόπο άρσης των αντιπαραθέσεων και διαφωνιών. Οι λαοί αναζητούν κοινούς τρόπους επαφής, συνεργάζονται για την επίλυση των προβλημάτων τους, τηρούν τις διεθνείς συμφωνίες και αναπτύσσουν τις προϋποθέσεις για την παγκόσμια συναδέλφωση και ειρήνη. Σήμερα μάλιστα, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η αρμονία πολιτισμού και ανάπτυξης με σεβασμό στις πολιτιστικές ταυτότητες, συνιστά ένα στόχο στον οποίο πρέπει να συγκλίνουν οι πολιτικές των κρατών .

8. ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Το διαδίκτυο και η σύγχρονη πληροφορική τεχνολογία δίνουν τη δυνατότητα στον πολίτη να δημιουργήσει το δικό του κίνημα διαμαρτυρίας και παρέμβασης αυξάνοντας τις δυνατότητες παρέμβασης του (ενδυναμωμένος πολίτης-empowered citizen). Ο πολίτης μπορεί να επιλέξει τον τρόπο, τον τόπο και το ρυθμό ενημέρωσης και της παρέμβασής του, συμμετέχοντας σε οποιοδήποτε βήμα διαλόγου ή παρουσιάζοντας τη δική του «εφημερίδα». Η τεχνολογία διαθέτει τα μέσα για να αυξηθεί τόσο η ποσότητα όσο και ή ποιότητα των πληροφοριών που ανταλλάσσονται παγκοσμίως. Η ηλεκτρονική δημοκρατία αποτελεί προϊόν αυτής της έκρηξης στον τομέα των πληροφοριών. Η μετουσίωση της πληροφορίας σε γνώση, η μετατροπή της ανταλλαγής απόψεων σε ουσιαστικό διάλογο, η σύγκρουση διαφορετικών κοσμοαντιλήψεων, η επεξεργασία και όχι απλή συσσώρευση στοιχείων αποτελούν ευθύνη αυτών που μεσολαβούν σ’ αυτούς τους νέους παγκόσμιους χώρους. Οι δημοκρατίες μας βασίζονται στην παραδοχή ότι υπάρχει μια ελάχιστη ποσότητα πληροφοριών στις οποίες όλοι διαθέτουμε πρόσβαση, ενώ απαιτεί ενημερωμένο και ενασχολούμενο με τα κοινά σύνολο πολιτών.
Η ηλεκτρονική δημοκρατία στηρίζεται σε δύο βασικούς άξονες: την ηλεκτρονική διαβούλευση και συμμετοχή (e-engagement/e-participation) και την ηλεκτρονική ψηφοφορία (e-voting). Η έννοια της ηλεκτρονικής διαβούλευσης περιλαμβάνει την εμπλοκή του πολίτη στα κοινά με τη χρήση νέων τεχνολογιών και βασικά του διαδικτύου καθώς και άμεση και γρήγορη πρόσβαση στην πληροφόρηση. Ο πολίτης/χρήστης, μπορεί να εκφράζει τη γνώμη του και να παίρνει μέρος σε δημοσκοπήσεις, έρευνες, online ερωτηματολόγια ή και να προτείνει ο ίδιος θέματα προς συζήτηση.

Λεξιλόγιο
Διάλογος : (επίθετα θετικά)
θετικός, ευεργετικός, ουσιαστικός, αποτελεσματικός, καρποφόρος, ωφέλιμος, ενδιαφέρον, δημοκρατικός, παραγωγικός, φιλελεύθερος, ειλικρινής, ενδελεχής, ευρηματικός, οικουμενικός, αντικειμενικός, εκτενής, συναινετικός, αντιπροσωπευτικός, ισότιμος
#
(επίθετα αρνητικά)
ατελέσφορος, στείρος, επιζήμιος, ατυχής, αναποτελεσματικός, αρνητικός, άκαρπος, στείρος, ανώφελος, καταστροφικός, μάταιος, φανατικός

(ρήματα θετικά)
διεξάγεται, πραγματοποιείται, λαμβάνει χώρα, γίνεται, διεξάγεται, υλοποιείται, αναβαθμίζεται, ενισχύεται, ευδοκιμεί, προωθείται, αναπτύσσεται

(ρήματα αρνητικά)
Δυσχεραίνεται, παρεμποδίζεται, εκφυλίζεται, διαταράσσεται, συρρικνώνεται, ακυρώνεται, διακόπτεται, διαλύεται, αναστέλλεται, περιορίζεται

επιμέλεια: Βέρα Δακανάλη
η ίδια ανάρτηση και εδώ!
http://siamantoura.blogspot.gr/2010/08/blog-post_06.html

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ- Κική Δημουλά

Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.

Μονοτονία- Κ. Π. Καβάφης

Την μια μονότονην ημέραν άλλη μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι — η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν. Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα. Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει· είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα. Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Απ’ τες Eννιά - Κ.Π Καβάφης

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια. 

το ποίημα της ημέρας

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.

Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἡσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;

Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.

Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,
ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,
φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,
ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.
Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.

---

Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν
Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων
καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου.
Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,
μιὰ ἄλλη ἅπλα,
ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση.

Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,
κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,
βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.
Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη
ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους,
ψιθυριστή,
ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη
ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα
κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη.

Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς
οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.

Αὐτὸ τὸ δισκίο,
τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι
τὸ ψυχοτρόπο.

πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kikh_dhmoyla/various.htm#ΓΗ_ΤΩΝ_ΑΠΟΥΣΙΩΝ