Ευγένιος Τριβιζάς - Η τελευταία μαύρη γάτα

«Η τελευταία μαύρη γάτα»  είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που προσφάτως διάβασα. Ο μοναδικός παραμυθάς Ευγένιος Τριβιζάς καταφέρνει για μια ακόμα φορά να κεντρίσει το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων σε ένα παραμύθι αλληγορικό με πολλούς συμβολισμούς και έξυπνα υπονοούμενα! Ζωντανοί και εξαιρετικοί διάλογοι προσδίδουν στο βιβλίο αμεσότητα και θεατρικότητα, το χιούμορ και η καυστική σάτιρα κυριαρχούν σε όλη την αφήγηση, ενώ η πλούσια δημοτική διαπερνά όλη τη μυθιστορία!

Λίγα λόγια για την υπόθεση του βιβλίου

Λίγα λόγια για την υπόθεση του  βιβλίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

«Σε ένα μακρινό νησί τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας προληπτικών πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζιά και αποφασίζουν να τις εξολοθρεύσουν με δηλητήρια, παγίδες και χίλιους δύο απάνθρωπους τρόπους. Σε λίγο έχουν σχεδόν επιτύχει τον σκοπό τους. Μόνο μια μαύρη γάτα έχει απομείνει ζωντανή. Τα μέλη της αδελφότητας είναι αποφασισμένα να τη βρουν και να την εξοντώσουν. Αλλά και η γάτα είναι αποφασισμένη να επιζήσει. Αυτή είναι η ιστορία ενός ανελέητου διωγμού, ενός απελπισμένου έρωτα, μιας πικρής προδοσίας – αυτή είναι η ιστορία της τελευταίας μαύρης γάτας».
για να δείτε το πλήρες άρθρο πατήστε EΔΩ

Πρωταγωνιστής, αφηγητής και κεντρικός ήρωας είναι η τελευταία μαύρη γάτα, η οποία προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αντισταθεί και να επιβιώσει ενάντια στη δημόσια προκατάληψη, στο ρατσισμό και στην ιδεοληψία που στηρίζεται στα άνομα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Ένα δριμύ κατηγορώ στην αδικία, στην ανισότητα, στην καταπάτηση των κάθε λογής αδύναμων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων από τον εθνικό μας παραμυθά, που μέσω συμβόλων και συμβολισμών μας προβληματίζει γόνιμα, μας διδάσκει δημιουργικά και μας εξελίσσει ως ανθρώπους. Ιδιαίτερα επίκαιρες οι απόψεις του καθώς τα στερεότυπα μοιάζουν να διαποτίζουν την κοινή γνώμη και να διαβρώνουν την πολιτική σκηνή  και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Η παρατηρούμενη αύξηση  των στερεοτύπων οφείλεται στην ευρωπαϊκή κρίση, ενώ δεν πρέπει να απεμπολούμε πως ο ρατσισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εκλογίκευση οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, καθώς και η προσπάθεια ανεύρεσης αποδιοπομπαίων τράγων. Εξάλλου, το τελευταίο διάστημα με πρόσχημα την οικονομική και πολιτική κρίση και την «ανασφάλεια» έχουμε γίνει μάρτυρες συνεχών και κλιμακούμενων επιθέσεων κατά γυναικών, οροθετικών, πρώην τοξικομανών και ομοφυλοφίλων.

Ο Τριβιζάς με παρρησία στηλιτεύει το κακό, το παράλογο και τις δεισιδαιμονίες και όσους επάξια το υπηρετούν, αλλά ταυτόχρονα αφήνει μια ελπίδα φωτός στην ψυχή μας αφού πάντα θα υπάρχει μια καλοκάγαθη  κυρά Ρήνη και μια τρυφερή  Μαριλένα που χωρίς ανταλλάγματα με άπειρο αλτρουισμό και καλοσύνη θα βοηθούν και θα παραστέκονται στους αναξιοπαθούντες.
΄Ενα ευχάριστο, χιουμοριστικό, διασκεδαστικό και συνάμα διδακτικό μυθιστόρημα για μικρούς και για μεγάλους! Ειδικότερα θα το πρότεινα στους μαθητές μας να το διαβάσουν χαλαρά τώρα το καλοκαιράκι για ψυχαγωγία και γόνιμο προβληματισμό!

κριτική: Βέρα Δακανάλη