31 Ιανουαρίου 2012

ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

«Oταν γράφω, προσπαθώ να κρατήσω τη σπίθα ζωντανή, να γίνει φλόγα και φωτιά» λέει ο δημοσιογράφος του «Εθνους» που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για το βιβλίο του «Κάτι θα γίνει, θα δεις»

Βραβείο σε δημοσιογράφο του Εθνους
Είναι φανατικός αναγνώστης διηγημάτων και όπως φαίνεται φανατικός συγγραφέας της μικρής φόρμας στην πεζογραφία. Ο Χρήστος Οικονόμου, πολιτικός συντάκτης του «Εθνους», διηγηματογράφος και μεταφραστής, κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για το δεύτερο βιβλίο του «Κάτι θα γίνει, θα δεις» (εκδ. Πόλις), ένα βιβλίο που προσέχτηκε και αγαπήθηκε όσο λίγα μέσα στη βιβλιοπαραγωγή του 2010. Ενα βιβλίο που προσέφερε στον Οικονόμου μια διακριτή θέση στη σύγχρονη ελληνική διηγηματογραφία.
Οταν ξεκινούσες την περιπέτεια με τη λογοτεχνία φανταζόσουν την καθολική σχεδόν αποδοχή της κριτικής και ένα κρατικό βραβείο με το δεύτερο μόλις βιβλίο σου;
Οχι, δεν είχα φανταστεί τίποτα απ' αυτά, γι' αυτό και έχω εκπλαγεί (ευχάριστα, ασφαλώς) τόσο από τις θετικές κριτικές όσο και από το κρατικό βραβείο. Εξίσου σημαντικά για μένα είναι τα καλά λόγια που άκουσα από τους αναγνώστες του βιβλίου. Ξέρω ότι ακούγεται κοινότοπο αυτό, αλλά πολλά πράγματα που είναι αλήθεια είναι κοινότοπα. Αλλωστε, η αποδοχή ενός κειμένου από το αναγνωστικό κοινό είναι ένα κριτήριο που λαμβάνουν υπόψη τους οι επιτροπές.
Το «Κάτι θα γίνει, θα δεις» είναι το δεύτερο βιβλίο του Χρήστου Οικονόμου.
Το «Κάτι θα γίνει, θα δεις» είναι το δεύτερο βιβλίο του Χρήστου Οικονόμου.
Τι είναι αυτό που σε οδήγησε στη μικρή και δύσκολη φόρμα πεζογραφήματος, το διήγημα;
Είμαι φανατικός αναγνώστης διηγημάτων. Αναγνωρίζω, φυσικά, την υπεροχή του μυθιστορήματος ως προς την αρτιότερη απεικόνιση κόσμων και τη μεγαλύτερη εμβάθυνση στον ψυχισμό των χαρακτήρων, ωστόσο νομίζω πως η συγκίνηση και η αμεσότητα που προσφέρει ένα καλό διήγημα είναι αναντικατάστατες. Επιπλέον, είχα αρχίσει να διαβάζω διηγήματα από μικρή ηλικία, οπότε ήταν και αυτό ένα γεγονός που συνέβαλε στη διαμόρφωση των συγγραφικών μου προτιμήσεων.
 Είχε προηγηθεί η συλλογή διηγημάτων «Η γυναίκα στα κάγκελα»
Είχε προηγηθεί η συλλογή διηγημάτων «Η γυναίκα στα κάγκελα»
Θα δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου στο μυθιστόρημα;
Δεν νομίζω. Τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Θα μου άρεσε να συνεχίσω να ασχολούμαι -και να πειραματίζομαι- με τη μικρή φόρμα. Η παράδοση της ελληνικής διηγηματογραφίας είναι μεγάλη και πλούσια, και νομίζω ότι το είδος υπηρετείται από σπουδαίες πένες. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν περιθώρια ανανέωσης και διεύρυνσης του περιεχομένου και των εκφραστικών μέσων.
Με το «Κάτι θα γίνει, θα δεις» επανέφερες στην ελληνική λογοτεχνία ξεχασμένους ήρωες, ανθρώπους του σκληρού μόχθου, που είχαν παραμερίσει ο μικροαστισμός και το λαϊφστάιλ. Ηταν συνειδητή επιλογή;
Προφανώς. Καθετί που γράφω είναι αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής. Δεν μου αρέσει να διαβάζω λογοτεχνικά κείμενα που δεν διατηρούν επαφή (άμεση ή έμμεση) με τον κοινωνικό περίγυρο, ή κείμενα που δεν καταπιάνονται με θέματα ζωής και θανάτου. Νομίζω ότι ο μόχθος, η δουλειά, η προσπάθεια να επιβιώσεις στον κόσμο, η προσπάθεια να βρεις το φως μέσα στο σκοτάδι, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Από τη στιγμή, λοιπόν, που δεν μου αρέσει να διαβάζω κείμενα όπως αυτά που προανέφερα, δεν μπορώ, ούτε θέλω να γράψω τέτοια κείμενα. Οπως δεν μπορώ να γράψω κείμενα που διακρίνονται από την ατέρμονη ενδοσκόπηση και τον ψυχολογισμό, ή κείμενα που θωπεύουν τον συγγραφικό ναρκισσισμό, που αναπαράγουν προπαγανδιστικά κλισέ, που υποκύπτουν στην ευκολία της ιδεολογικής στράτευσης. Δεν θέλω να πω την άποψή μου για τον κόσμο ούτε να πω τον πόνο μου. Ούτε θέλω να προβληθώ ως εκπρόσωπος της μιας ή της άλλης κοινωνικής τάξης. Θέλω, προσπαθώ, να δίνω φωνή στους ανθρώπους που κυκλοφορούν μέσα στα διηγήματά μου, να καταγράφω με ακρίβεια και πιστότητα τι λένε, τι παθαίνουν και πώς αντιδρούν σε αυτά που παθαίνουν.
Ηταν επινοημένοι ή πραγματικοί οι ήρωές σου;
Θα μπορούσα να απαντήσω με μια φράση ενός από τους αγαπημένους μου συγγραφείς: «Ο,τι επινοούμε είναι αληθινό» είπε ο Φλομπέρ. Σε κάθε περίπτωση, μου αρέσει να δημιουργώ κόσμους. Αυτή είναι για μένα η μεγαλύτερη, ίσως, απόλαυση που προσφέρει η συγγραφή, αλλά συγχρόνως και η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζω κάθε φορά. Επειδή όμως μόνο ο Θεός δημιούργησε κόσμο εκ του μηδενός, είμαι υποχρεωμένος να αξιοποιώ υλικά από τον κόσμο στον οποίο ζω. Γράφω ό,τι βλέπω και ακούω στον περίγυρό μου. Απλώς ο περίγυρός μου δεν ταυτίζεται πάντοτε με τον πραγματικό κόσμο.
Προβληματίστηκες αν χρησιμοποιώντας τέτοιους ήρωες κινδυνεύεις να πέσεις στην παγίδα του καταγγελτικού λόγου και της εύκολης συγκίνησης, κάτι που ευτυχώς δεν συνέβη και λειτούργησε ενισχυτικά για τη βράβευσή σου;
Δεν προβληματίστηκα απλώς, αυτό ήταν -και παραμένει- ένα από τα μεγαλύτερα άγχη μου και μία από τις πλέον επίμονες φοβίες μου όταν γράφω. Νομίζω ότι αν κατάφερα πράγματι, όπως λες, να μην πέσω στην παγίδα της καταγγελίας ή του μελό, αυτό οφείλεται στη δουλειά: γράφω και ξαναγράφω, μέχρις ότου να φτάσω εκεί που θέλω.
Η κρίση και η έμπνευση
Χρειάζεται ισορροπία ανάμεσα στο «θερμό» και το «ψυχρό»
Συμμερίζεσαι την άποψη της κριτικής επιτροπής, η οποία αναφέρει στο σκεπτικό της ότι το «Κάτι θα γίνει, θα δεις» αποδείχτηκε προφητικό δεδομένου ότι γράφτηκε στην αρχή της κρίσης;
Μπορεί τα διηγήματα της συλλογής να θεωρηθούν προφητικά, αυτό όμως δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας μαγικής επίνευσης. Θέλω να πω, όσα γράφω απορρέουν από μια φιλτραρισμένη εκδοχή της ανθρώπινης κατάστασης όπως τη ζω εγώ και οι άνθρωποι γύρω μου. Ισως έχει κάποια σημασία το γεγονός ότι άρχισα να γράφω τα διηγήματα της συλλογής το 2004, όταν η Ελλάδα ζούσε στιγμές εθνικής και οικονομικής ανάτασης και πολλοί άνθρωποι δεν είχαν δει ούτε στον χειρότερο εφιάλτη τους όλα αυτά που άρχισαν να συμβαίνουν λίγα χρόνια μετά.
Η κρίση, όπως τη βιώνουμε, πιστεύεις ότι δίνει τροφή στη λογοτεχνία;
Ναι, το πιστεύω, αλλά δεν ξέρω πόσοι είναι εκείνοι που τους αρέσει αυτή η τροφή. Εννοώ ότι, εξ όσων αντιλαμβάνομαι, αρκετοί συγγραφείς (και αναγνώστες) θεωρούν ότι χρειάζεται να υπάρξει σημαντική χρονική απόσταση προκειμένου να μετουσιωθούν λογοτεχνικά τα καταλυτικά γεγονότα, όπως είναι η πολυεπίπεδη και γενικευμένη κρίση που ζούμε εμείς εδώ σήμερα. Εγώ δεν είμαι αυτής της άποψης.
Η λογοτεχνία πρέπει να παίρνει χρονικές αποστάσεις από τα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα ώστε να μη λειτουργεί εν θερμώ;
Η αυτό εξαρτάται από τη μαεστρία του ίδιου του λογοτέχνη; Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση που να ισχύει για όλες τις περιπτώσεις ανεξαιρέτως. Ο Τολστόι έγραψε το «Πόλεμος και Ειρήνη» σχεδόν μισό αιώνα μετά την εισβολή των Γάλλων στη Ρωσία, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες κάποιοι σπουδαίοι συγγραφείς άρχισαν να γράφουν μυθιστορήματα για την 11η Σεπτεμβρίου λίγους μήνες μετά τα τραγικά γεγονότα. Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι, όπως συμβαίνει με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, χρειάζεται μια ισορροπία ανάμεσα στο «θερμό» και το «ψυχρό».
Τι είναι αυτό που σε ωθεί να γράψεις κάθε φορά ένα λογοτεχνικό κείμενο - μια ιδέα, ένα γεγονός, τι;
Δεν υπάρχει κανόνας. Κάποιες φορές εμπνέομαι από κάτι που άκουσα στον δρόμο ή από μια εικόνα που είδα με την άκρη του ματιού. Αλλες φορές η «σπίθα» γεννιέται μέσα μου, χωρίς κάποιο απτό εξωτερικό ερέθισμα εννοώ, και προσπαθώ -γράφοντας και ξαναγράφοντας- να κρατήσω τη σπίθα ζωντανή, για να γίνει φλόγα και φωτιά. Εχω μεγάλη πίστη στη διαδικασία της επαναληπτικής γραφής, στο ξαναγράψιμο δηλαδή. Καμιά φορά μού αρέσει να σκέφτομαι ότι δεν γράφω αλλά ξαναγράφω. Νομίζω πως γράφοντας και ξαναγράφοντας μπορώ να καταλάβω καλύτερα και να νιώσω βαθύτερα τι είναι αυτό που γράφω.
Πού συναντώνται η λογοτεχνία και η δημοσιογραφία;
Στον δρόμο, νομίζω. Μπορεί, δηλαδή, να συναντώνται και σε κυβερνητικά μέγαρα και προθαλάμους πολιτικών γραφείων ή σε πολυτελείς επαύλεις και κοσμοπολίτικα θέρετρα, αλλά εμένα ήταν το ρεπορτάζ στον δρόμο που με βοήθησε να δω ανθρώπους και να ζήσω καταστάσεις με μεγαλύτερη αμεσότητα. Από την άλλη πλευρά, η δημοσιογραφία, όταν γίνεται σωστά, σε βοηθάει να κρατάς την απαιτούμενη απόσταση από τα γεγονότα, πράγμα που έχει καθοριστική σημασία για μένα.
Οι πνευματικοί πατέρες
Ποιοι είναι οι λογοτεχνικοί και πνευματικοί σου πατέρες;
Από πού να ξεκινήσω; Η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης (όχι μόνο λογοτεχνικής) για μένα είναι ο Ιησούς Χριστός. Διαβάζω ξανά και ξανά την Αγία Γραφή και τα κείμενα των Μεγάλων Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Διαβάζω Παπαδιαμάντη, Κάρβερ, Τσέχοφ. Αν δεν ήταν αυτοί οι τρεις, μπορεί να μην είχα γνωρίσει τη γοητεία του διηγήματος. Διαβάζω Στάινμπεκ, Σάλιντζερ, Κόρμακ Μακάρθι, Φλάνερι Ο'Κόνορ, Ισαάκ Μπάμπελ. Διαβάζω ξανά και ξανά παραμύθια του Αντερσεν, τα μυθιστορήματα του Καζαντζάκη, τα διηγήματα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη και της Σοφίας Νικολαΐδου. Θεωρώ ότι το «Κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου, το «Ν' ακούω καλά τ' όνομά σου» του Σωτήρη Δημητρίου και «Το ασημόχορτο ανθίζει» του Βασίλη Γκουρογιάννη είναι τρία από τα σημαντικότερα κείμενα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Διαβάζω ποίηση: Κ. Π. Καβάφη, Τάκη Σινόπουλο, Εμιλι Ντίκινσον, Ρόμπερτ Φροστ.
Τα βιβλία
Ηρωες από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα
Με τις ιστορίες του, ο Χρήστος Οικονόμου επανέφερε στη λογοτεχνία ήρωες που δεν ήταν της μόδας ή στην κουλτούρα του mainstream. Ανθρώπους των πραγματικά χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Ανέργους, συνταξιούχους, χαμηλόμισθους υπαλλήλους, εργάτες, από τη Δραπετσώνα, το Πέραμα, την Αμφιάλη, το Κερατσίνι, την Κοκκινιά? Ανθρώπους με χαμένες ελπίδες και ματαιωμένα όνειρα που μοιάζουν με παγάκια, τα οποία «αργά ή γρήγορα λιώνουν», όπως αναφέρει κάπου. Ηρωες που απειλούνται από τη μοχθηρή φτώχεια. Κι όμως οι ιστορίες γράφτηκαν πριν ακόμη η κρίση τρίξει για τα καλά τα δόντια της.
Εκείνο που κερδίζει τον αναγνώστη -κέρδισε και την Κριτική Επιτροπή των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων- είναι ότι ο Χρήστος Οικονόμου αποφεύγει τις καταγγελίες πολιτικού τύπου, την πρωτογενή συγκίνηση, τον φτηνό παρηγορητικό λόγο, την ιδεολογική στράτευση, κάθε συγγραφική ευκολία δηλαδή.
Οι ιστορίες του, γραμμένες χωρίς στολίδια, με υπαινιγμούς κι όχι φλύαρες περιγραφές, με σιωπές που συμβαδίζουν με τις σιωπές των ηρώων, συγκροτούν ένα ενιαίο σύνολο. Δεν έχουν χάπι εντ και οι ήρωές του διατηρούν την αξιοπρέπεια και την ελπίδα για το μέλλον κι ας είναι απελπισμένοι. Με τη συλλογή αυτή του Χρήστου Οικονόμου σηματοδοτήθηκε «μια στροφή προς τον ρεαλισμό και τα σύγχρονα κοινωνικά θέματα που ενδεχομένως να συντελεστεί εντονότερα στο μέλλον», όπως εκτιμά και η Κριτική Επιτροπή που την επέλεξε προς βράβευση.
Ο Χρήστος Οικονόμου, γεννημένος στην Αθήνα το 1970, μεγαλωμένος στην Κρήτη και στον Πειραιά, έγραψε το πρώτο του βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων «Η γυναίκα στα κάγκελα» (Ελληνικά Γράμματα, 2003) που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Επτά χρόνια μετά, με την κυκλοφορία τού «Κάτι θα γίνει, θα δεις» (Πόλις, 2010), ο 40χρονος τότε συγγραφέας γνώρισε την αποθέωση. Σαν να είχε κάνει τότε τη δυναμική του είσοδο στην εγχώρια λογοτεχνική σκηνή. Για να μείνει.
Δήμητρα Ρουμπούλα
dirouboula@pegasus.gr

Αυτοματοποιημένη σχολική ιστοσελίδα για την ανάρτηση των Ερευνητικών Εργασιών

Το Α’ τετράμηνο του σχολικού έτους ολοκληρώνεται. Εκπαιδευτικοί και μαθητές της Α’ Λυκείου συμμετείχαν σε μία καινοτόμα εκπαιδευτική διαδικασία εκπόνησης ερευνητικών εργασιών. Οι ομάδες μαθητών και μαθητριών ολοκλήρωσαν τις ερευνητικές εργασίες τους και προχωρούν στη δημόσια παρουσίασή τους. Θα ακολουθήσει η ανάρτηση των εργασιών στο Διαδίκτυο ώστε να κλείσει αυτός ο κύκλος.
 
 
Το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο προσθέτει τις δυνάμεις του στην κοινή προσπάθεια εκπαιδευτικών και μαθητών για καλύτερη εκπαίδευση και σας υπενθυμίζει τη νέα δυνατότητα αυτοματοποιημένης δημιουργίας δικτυακού τόπου σε 5’ μόλις λεπτά, η οποία παρέχεται σε όλα τα σχολεία!
 
Χρησιμοποιήστε τον δικτυακό τόπο του σχολείου σας, για:
  • Να αναρτήσετε εύκολα και γρήγορα τις ερευνητικές εργασίες των μαθητών της Α’ Λυκείου ή τις εργασίες των μαθητών σας γενικότερα.
o Οι εργασίες εμφανίζονται σε ευδιάκριτο χώρο στην αρχική σελίδα και είναι αρχειοθετημένες με βάση το σχολικό έτος και το θέμα τους.
o Η τροποποίηση και η προσθήκη εργασιών γίνεται πολύ απλά με μερικά μόνο κλικ.
o Αν η ήδη επιλεγμένη αρχειοθέτηση των εργασιών δεν καλύπτει τις ανάγκες σας, μπορείτε να την τροποποιήσετε όπως εσείς επιθυμείτε.
  • Να προβάλλετε τις δραστηριότητες του σχολείου σας
  • Να μοιράσετε το εκπαιδευτικό υλικό σας
  • Να δώσετε τη δυνατότητα σε συνεργάτες σας να δημοσιεύσουν περιεχόμενο
  • Να επικοινωνήσετε με τους γονείς των μαθητών σας
  • όποια άλλη εκπαιδευτική ή ενημερωτική χρήση επιθυμείτε
 
Η εγκατάσταση του δικτυακού σας τόπου είναι πλέον απλή. Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες γνώσεις προγραμματισμού, ούτε εξειδικευμένα προγράμματα δημιουργίας ιστοσελίδων, ενώ μπορείτε να προσθέσετε περιεχόμενο από οποιονδήποτε υπολογιστή με σύνδεση στο διαδίκτυο.
 
Ενσωματώστε τις υπηρεσίες του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου στις διδακτικές σας μεθόδους και γίνετε μέλος της μεγαλύτερης ηλεκτρονικής εκπαιδευτικής κοινότητας της χώρας μας !
 
Δείτε περισσότερες πληροφορίες και οδηγίες : http://www.sch.gr/2183-joomla-15
 
Μπορείτε  να επικοινωνήσετε μαζί μας για οποιαδήποτε πρόταση, απορία ή διευκρίνιση.
Σας ευχαριστούμε για τη συνεργασία σας και την εμπιστοσύνη σας στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο
 πηγή:  http://www.sch.gr

http://www.patris.gr/articles/216544

Μνήμες απ’ το ολοκαύτωμα των Ανωγείων



Η παρουσίαση του μουσικού έργου «Το ολοκαύτωμα των Ανωγείων» θα γίνει αύριο, Τρίτη 31 Ιανουαρίου, στις 2 το μεσημέρι στο Μήλον της Έριδος (πλατεία Κοραή).

Την εκδήλωση διοργανώνουν ο δήμος Ανωγείων και το Κρητικό Μουσικό Εργαστήρι.

Το έργο θα παρουσιάσουν οι Σωκράτης Κεφαλογιάννης, δήμαρχος Ανωγείων, Ζαχαρίας Κατσακός, ποιητής - κριτικός λογοτεχνίας και Γιώργης Καράτζης, ποιητής.

Το έργο αναφέρεται στο τρίτο ολοκαύτωμα των Ανωγείων, τον Αύγουστο του 1943 από τους Γερμανούς, και είναι ηχογράφηση του σχετικού αφιερώματος για την 65η επέτειο του γεγονότος που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2009 στο θέατρο Ν.Ξυλούρης, στα Ανώγεια, από το δήμο.

Το πρόγραμμα της βραδιάς, τα κείμενα, τα ποιήματα και η αφήγηση, έγιναν από το Γιώργη Καράτζη, ενώ τη μουσική επιμέλεια, διασκευές και πρωτότυπες συνθέσεις, είχε ο Πάρις Περυσινάκης.

Αναλυτικότερα, τα τραγούδια ερμηνεύουν οι Βασίλης Σκουλάς, Νικηφόρος Αεράκης, Ψαραντώνης, Μαρίνα Δακανάλη, Βασίλης Δραμουντάνης και ο Νικόλας Καράτζης.

Τη μουσική έγραψε ειδικά για την εκδήλωση ο Πάρις Περυσινάκης, ο οποίος είχε και τον συντονισμό της ορχήστρας, στην οποία άλλωστε συμμετείχε με λύρα, μαντολίνο, λαούτο στεριανό, μαζί με τους: Άρη Χατζησταύρου: κιθάρα, Ράνια Λιαρμακοπούλου: τσέλο, Αντώνη Παπαδάκη: λαούτο κρητικό, Μίμη Ντούτσουλη: κοντραμπάσο, Νίκο Παραουλάκη: νέυ, Σταύρο Αλεξόπουλο: κρουστά. Την ευγενική χορηγία έκαναν οι: Γιαννάκος Ξυλούρης (του Ανάστο), Νικολάτσος Ξυλούρης (του Μανταλιώτη), Νίκος Ξυλούρης (του Ανάστο), Θανάσης Σταυρακάκης (Μερτζάνης), Λεωνίδας Σταυρακάκης (Ζαχαράκης), Μανώλης Σταυρακάκης (του Μερτζανογιάννη), Ιάσωνας Μανούσος, Δημήτρης Ηλιάκης, Ανώνυμος Ανωγειανός.
http://www.patris.gr/articles/216544


Το Κρητικό ζήτημα του 1897 μέσα απ’ τα σκίτσα εφημερίδων της Αυστρίας

Με αφορμή την πυρπόληση των Χανίων και την ελληνική απόβαση στην Κρήτη

Οι σφαγές των Χανίων και η ελληνική κατάληψη της Κρήτης μέσα από τις γελοιογραφίες του αυστριακού Τύπου

Τα δραματικά γεγονότα του Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου 1897 και η φιλοτουρκική διπλωματία των μεγάλων δυνάμεων στις πρώτες σελίδες του ευρωπαϊκού Τύπου




Σφαγές και πυρπόληση των Χανίων

(Wiener Bileder 21Φεβρουαρίου 1897)




Εικόνες από τα φλεγόμενα Χανιά, προφανώς αντιγραφή από πραγματικές φωτογραφίες (Wiener Bild 4 Απριλίου 1897)



Τα φλεγόμενα Χανιά σε μια ακόμη εικόνα από την Wiener Bild. Ημερομηνία αναφέρεται η 5η Φεβρουαρίου 1897, με το νέο ημερολόγιο που ίσχυσε αργότερα στην Ελλάδα. Παράλληλα φαίνονται σε άλλες ένθετες εικόνες τα πλοία των δυνάμεων στη Σούδα (Wiener Bild 14 Μαρτίου 1897)



Ο μονάρχης της Ελλάδας Γεώργιος Α΄ στο μπαλκόνι των ανακτόρων συνεννοείται με τον επιτελάρχη του, συνταγματάρχη Τιμολέοντα Βάσσο, ενόψει της εκστρατείας του ελληνικού στρατού στην Κρήτη. Κάτω το πλήθος των Ελλήνων ζητά την επέμβαση της Ελλάδας στην Κρήτη. (Der Floh 23 Μαΐου 1897)



Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις παρομοιάζονται σαν άγρια σκυλιά και κυνηγούν το μικρό σκυλάκι, που είναι η Κρήτη… (Der Floh 7 Μαρτίου1897)



Οι υπουργοί Εξωτερικών των ΜΕΔ υφίστανται την… επιθεώρηση του σουλτάνου! (Der Floh 11 Απριλίου1897)



Το λιμάνι των Χανίων αποκλεισμένο από τα πλοία των ευρωπαϊκών δυνάμεων

(Wiener Bild 14 Μαρτίου 1897)




Η ευρωπαϊκή στάση υπέρ της Τουρκίας γίνεται πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα Der Floh. Οι υπουργοί Εξωτερικών των 6 μεγάλων δυνάμεων καβάλα στο Δούρειο Ίππο εισβάλλουν στην Αθήνα. Προφανώς στον Ίππο κρύβονται τα συμφέροντα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ενώ ο μικροσκοπικός μονάρχης Γεώργιος Α΄ κλαίει με μαύρο δάκρυ….(Der Floh 7 Μαρτίου1897)

Tου Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr

Η ιστορία της Κρήτης για την απελευθέρωση από τους Τούρκους και την ένωση με την Ελλάδα, είναι γεμάτη αγώνες και αίμα. Χιλιάδες Κρήτες έπεσαν με το σύνθημα «Ένωσις ή θάνατος». Η τελευταία φάση του Κρητικού ζητήματος, κατά την περίοδο 1895-1898, όταν ακόμη η Κρήτη ήταν υπό τον τουρκικό ζυγό, περιλαμβάνει δραματικά γεγονότα, καθώς η οθωμανική αυτοκρατορία, βλέποντας ότι πλέον οι Κρήτες ήταν αποφασισμένοι για όλα, σκλήρυνε τη στάση της. Ήταν χρόνια με διαρκείς εξεγέρσεις των Κρητών, αλλά και δύο επεμβάσεις στην Κρήτη, την ελληνική και τη διεθνή.

Είχαν προηγηθεί εξίσου σημαντικά και δραματικά γεγονότα. Η ανάκληση της Σύμβασης της Χαλέπας, τον Δεκέμβριο του 1889, που είχε κερδηθεί μετά από μια ακόμη εξέγερση των Κρητών, είχε συνέπεια να σκληρύνει ακόμη περισσότερο τη στάση της η οθωμανική διοίκηση. Καθημερινό φαινόμενο ήταν η τρομοκρατία σε βάρος των Χριστιανών, οι φυλακίσεις και οι δολοφονίες, τόσο από τις επίσημες δυνάμεις κατοχής, όσο και από τους φανατικούς Τουρκοκρήτες. Από το 1889 μέχρι το 1895, επιχειρήθηκε πολλές φορές η οργάνωση νέων κινημάτων, συχνά με τοπικό χαρακτήρα, όπως αυτό του Ιουνίου του 1892 στα Σφακιά, χωρίς όμως επιτυχία, αφού δεν γενικεύτηκαν οι αντιδράσεις.

Οι σφαγές των Αρμενίων από τους Τούρκους τον Ιανουάριο του 1895 συγκλόνισαν τους Ευρωπαίους αλλά και τους Κρήτες, οι οποίοι πλέον διαπίστωναν ότι η καταρρέουσα οθωμανική αυτοκρατορία ήταν δυνατό να κάνει ανάλογη γενοκτονία στην Κρήτη. Έτσι αποφάσισαν να οργανώσουν ένα νέο κίνημα, ώστε να προλάβουν μια επέμβαση της Πύλης στο νησί, την ώρα που εκείνη είχε την προσοχή της σε άλλα μέτωπα.

Ανάλογη προετοιμασία έκανε όμως και η Τουρκία, η οποία αντικατέστησε τον ιδιαίτερα σκληρό Γενικό Διοικητή Μαχμούτ με το χριστιανό Αλέξανδρο Καραθεοδωρή, ο οποίος ερχόταν στην Κρήτη για μια δεύτερη θητεία, επιχειρώντας να εφαρμόσει πολιτική προσέγγισης προς τους χριστιανούς Κρήτες. Σύντομα όμως έχασε τον έλεγχο, καθώς οι Τουρκοκρήτες αντέδρασαν έντονα και άρχισαν ένα όργιο τρομοκρατίας με στόχο να γίνει ανεξέλεγκτη η κατάσταση και να αντικατασταθεί ο Καραθεοδωρή.

Τότε ακριβώς επανέρχεται μια παλιότερη ιδέα που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται μερικά χρόνια πριν. Ο Σφακιανός επαναστάτης Μανούσος Κούνδουρος συγκροτεί τη Μεταπολιτευτική Επιτροπή με στόχο η Κρήτη να αυτονομηθεί, πρώτα, και όταν οι συνθήκες θα ευνοούσαν, να τεθεί η πρόταση της ένωσης. Οι Μεταπολιτευτικοί θεωρούσαν ότι αυτή η θέση θα συγκινούσε περισσότερο τους εκπροσώπους των ΜΕΔ ώστε να ενισχύσουν την προσπάθεια εκδίωξης των Τούρκων. Ο Κούνδουρος υπέβαλε στις 10 Σεπτεμβρίου 1895 στη Γενική Συνέλευση ψήφισμα με το οποίο ζητείτο η αυτονομία της Κρήτης, με φόρο υποτέλειας στο σουλτάνο. Μπροστά στα αδιέξοδα, το ψήφισμα εγκρίθηκε, παρά τις αντιρρήσεις που είχαν πολλοί άλλοι επαναστάτες. Η πράξη θεωρήθηκε από την τουρκική πλευρά ευθέως επαναστατική και άρχισε ένα νέο όργιο τρομοκρατίας, με τις σφαγές να είναι καθημερινό φαινόμενο.

Οι Κρήτες πήραν και πάλι τα όπλα για να αντιδράσουν και μια ακόμη επανάσταση ήταν γεγονός. Την άνοιξη του 1896 η Πύλη προχωρεί στην αντικατάσταση του Καραθεοδωρή από τον Τουρχάν πασά, αλλά οι κάτοικοι του νησιού είναι πλέον αποφασισμένοι να καταλύσουν τώρα την τουρκοκρατία. Τον Αύγουστο ο σουλτάνος αποδέχεται νέο οργανικό νόμο με τον οποίο προβλέπεται ότι ο Γενικός Διοικητής θα είναι χριστιανός με πενταετή θητεία και θα τον εγκρίνουν οι προστάτιδες δυνάμεις. Οι θέσεις των χριστιανών στη διοίκηση θα είναι διπλάσιες από αυτές των μουσουλμάνων, όπως δεχόταν η Πύλη ότι ήταν η αναλογία του πληθυσμού. Παράλληλα συμφωνήθηκε η οργάνωση κρητικής χωροφυλακής, με την ευθύνη Ευρωπαίων αξιωματικών, καθώς επίσης πλήρης οικονομική και δικαστική ανεξαρτησία, με την εγγύηση των δυνάμεων. Η Τουρκία παρότι συμφώνησε στο νέο νόμο, έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να τον υπονομεύσει.

Η πυρπόληση

των Χανίων

Τον Ιανουάριο του 1897 οι Τούρκοι προκαλούν νέο κύμα σφαγών σ’ ολόκληρη την Κρήτη. Τα πράγματα είναι πιο άγρια στην περιοχή των Χανίων. Το μεσημέρι του Σαββάτου 24 Ιανουαρίου πυρπολείται η πόλη των Χανίων. Είχαν προηγηθεί σφαγές του πληθυσμού. Τα γεγονότα συγκλονίζουν όχι μόνο την Κρήτη και την Ελλάδα αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Οι σφαγές γενικεύονται και πάλι και οι εφημερίδες των Αθηνών μεταδίδουν σε όλη την Ελλάδα και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη το νέο δράμα του κρητικού λαού. Η οργή κορυφώνεται, όχι μόνο πλέον σε βάρος των φυσικών σφαγέων, αλλά και των μεγάλων δυνάμεων, που παρακολουθούν χωρίς στην ουσία να αντιδρούν. Θεωρητικά πίεζαν την Τουρκία να εφαρμόσει το νέο οργανικό νόμο...

Η ελληνική κατοχή

και ο βομβαρδισμός

του Ακρωτηρίου

Μπροστά σ’ αυτή τη νέα κατάσταση, κι ενώ οι προστάτιδες δυνάμεις συζητούν να επιβάλλουν διεθνή κατοχή στην Κρήτη προκειμένου να εξομαλυνθούν τα πράγματα (οι σφαγές είχαν ήδη γίνει, όμως…) η ελληνική κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη, με την πίεση του ελληνικού λαού, των ελληνικών εφημερίδων, αλλά και την απόλυτη συμφωνία του βασιλιά Γεωργίου του Α΄, αποφασίζει να επέμβει. Αρχικά στέλνει τον τορπιλικό στόλο, υπό την αρχηγία του πρίγκιπα Γεωργίου, μετέπειτα ύπατου αρμοστή του νησιού, με στόχο να εμποδίσει τη μεταφορά τούρκικων δυνάμεων. Και αμέσως μετά, ενόψει της διαφαινόμενης επέμβασης των μεγάλων δυνάμεων, αποφασίσει, να καταλάβει την Κρήτη με ελληνικό στρατό, και να την προσαρτήσει στο ελληνικό κράτος.

Την 1η Φεβρουαρίου 1897 καταλαμβάνει το νησί στο όνομα του βασιλιά της Ελλάδος ο υπασπιστής του Γεωργίου συνταγματάρχης Τιμολέων Βάσσος. Οι ΜΕΔ απευθύνονται αυστηρά στην Ελλάδα και προειδοποιούν ότι θα επέμβουν αν δεν αποσυρθεί ο ελληνικός στρατός. Τότε, κι ενώ υπάρχει πλέον ελληνική κατοχή, οι δυνάμεις προτείνουν αυτονομία, την οποία η Ελλάδα απορρίπτει. Οι μεγάλες δυνάμεις επανέρχονται με στρατιωτικά πλέον μέτρα, δημιουργώντας μια ζώνη 6 χιλιομέτρων γύρω από την πόλη των Χανίων, πρωτεύουσα της Κρήτης, απαγορεύοντας στον Βάσσο να την παραβιάσει, απειλώντας, σε διαφορετική περίπτωση, με κανονιοβολισμό των ελληνικών θέσεων.

Την αφορμή τελικά δίνουν οι Τούρκοι, οι οποίοι σκηνοθετούν την παραβίαση της γραμμής προκαλώντας το βομβαρδισμό του Επαναστατικού Στρατοπέδου Ακρωτηρίου, που είχε οργανώσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με τους Αντώνιο Σήφακα, Κωνσταντίνο Φούμη, Νικόλαο Πιστολάκη και Γεώργιο Μυλωνογιανάκη. Η ελληνική σημαία υψώνεται στο Ακρωτήρι και ο ευρωπαϊκός στόλος στοχεύει για την κατάρριψή της. Όταν πλέον ο ιστός πέφτει από τα ευρωπαϊκά πυρά, ένας επαναστάτης, ο Καγιαλές, κάνει το σώμα του ιστό και υψώνει εκ νέου τη σημαία.

Οι βομβαρδισμοί των επαναστατών προκαλούν κύμα διαμαρτυρίας σε όλη την Ευρώπη, ενώ οι ΜΕΔ προτείνουν πάλι την αυτονομία, την οποία Έλληνες και Κρήτες απορρίπτουν. Ο διεθνής στόλος αποκλείει το νησί, εμποδίζοντας τη μεταφορά εφοδίων. Η αντίσταση οργανώνεται και πάλι, ενώ η Τουρκία κηρύττει τον πόλεμο στην Ελλάδα, αναγκάζοντάς την να ανακαλέσει τις δυνάμεις της από την Κρήτη.

Ο πόλεμος, ο λεγόμενος ατυχής, διαρκεί από τις 8 Απριλίου μέχρι τις 8 Μαΐου και τελειώνει με ελληνική ήττα. Ο πόθος των Κρητών ούτε αυτή τη φορά εκπληρώθηκε. Θα ακολουθήσει νέα περίοδος αιματοχυσίας, και οι μεγάλες σφαγές του Ηρακλείου, στις 25 Αυγούστου 1898, για να επιβληθεί τελικά από τις ΜΕΔ η απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων και η αυτονομία.

Οι εικόνες

στον ευρωπαϊκό Τύπο

Η πυρπόληση των Χανίων, η απόβαση του ελληνικού στρατού, ο αποκλεισμός που επιβάλουν οι μεγάλες δυνάμεις και ο βομβαρδισμός του στρατοπέδου του Ακρωτηρίου, με στόχο τον ιστό της ελληνικής σημαίας, γίνονται θέματα των ευρωπαϊκών εφημερίδων. Σήμερα αναδημοσιεύουμε κυρίως σκίτσα και ζωγραφικές εικόνες από αυστριακές εφημερίδες της εποχής, Der Floh και Wiener Bild. Στα πρωτοσέλιδα ειδικά της εφημερίδας Der Floh παρουσιάζεται η διπλωματική πλευρά των γεγονότων και ο φιλοτουρκικός, τελικά, ρόλος των μεγάλων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης και της Αυστρίας (συμμετείχε ως Αυστροουγγαρία, μαζί με τη Γερμανία, την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Ιταλία). Οι εικόνες είναι δημοσιευμένες μετά τα γεγονότα, τον Μάρτιο, τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1897, ενώ εξελισσόταν ο ελληνοτουρκικός πόλεμος. Οι εφημερίδες υπάρχουν στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας.
http://www.patris.gr/articles/216534

Ανακοινώθηκαν οι βραχείες λίστες για τα κρατικά βραβεία παιδικού βιβλίου




Ανακοινώθηκαν, από το Υπουργείο Πολιτισμού, οι βραχείες λίστες για τα κρατικά βραβεία παιδικού βιβλίου.


Παράλληλα, όπως επιτάσσει η νέα νομοθεσία που διέπει τον θεσμό των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας, δόθηκε στη δημοσιότητα και Έκθεση της Επιτροπής, στην οποία εξετάζονται οι τάσεις της λογοτεχνικής παραγωγής, αποτιμάται η στάθμη των λογοτεχνικών έργων της υπό κρίση περιόδου και αναφέρεται η αιτιολογημένη γνώμη της Επιτροπής για τις επιλογές της.
Ειδικότερα, οι λίστες έχουν ως εξής:
α) Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου:
Αγγελική Βαρελλά για το έργο της «Φιλία σε τέσσερις…ρόδες», εκδόσεις Πατάκη.
Αγγελική Δαρλάση για το έργο της «Το δέντρο που είχε φτερά», εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Λιλή Λαμπρέλλη για το έργο της «Το κρυμμένο νερό», εκδόσεις Πατάκη.
Αλεξάνδρα Μητσιάλη για το έργο της «Με λένε Νιλουφέρ», εκδόσεις Πατάκη.
Αμάντα Μιχαλοπούλου για το έργο της «Διακοπές στο σπίτι με τον Ισίδωρο», εκδόσεις Πατάκη.
Χρήστος Μπουλώτης για το έργο του «Τα πολύτιμα σκουπίδια του κυρίου Νο», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Τασούλα Τσιλιμένη για το έργο της «Το κυνήγι της πρασινοπασχαλίτσας», εκδόσεις Διάπλαση.
Κώστας Χαραλάς για το έργο του «Το κουτί του θυμού», εκδόσεις Μεταίχμιο.
β) Βραβείο Εφηβικού-Νεανικού Λογοτεχνικού Βιβλίου:
Τζένη Θεοφανοπούλου για το έργο της «Χωρίς τη μαμά μου», εκδόσεις Ψυχογιός.
Μάνος Κοντολέων για το έργο του «Ανίσχυρος άγγελος», εκδόσεις Πατάκη.
Κωστής Μακρής για το έργο του «Ο Πιοζ Νάμε και οι πέντε γάτες», εκδόσεις Πατάκη.
Φίλιππος Μανδηλαράς για το έργο του «Κάπου ν΄ανήκεις», εκδόσεις Πατάκη.
Μαρία Παπαγιάννη για το έργο της «Το δέντρο το μονάχο», εκδόσεις Πατάκη.
Ελένη Πριοβόλου για το έργο της «Τσόκο Μπλοκ», εκδόσεις Καστανιώτης.
Βασίλης Ραϊσης για το έργο του «Μάγος χωρίς βαρύτητα», εκδόσεις Διάπλαση.
Κίρα Σίνου-΄Ερικα Αθανασίου για το έργο τους «Στο σταυροδρόμι της ημισελήνου», εκδόσεις Κέδρος.
Ελένη Σβορώνου για το έργο της «Στον αστερισμό των διδύμων», εκδόσεις Πατάκη.
Παντελής Σταματελόπουλος -Ηλιοπούλου Μαρία για το έργο τους «Ο κλέφτης του θησαυρού του Αλή Πασά», εκδόσεις Κέδρος.
γ) Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλίου:
Νικόλας Ανδρικόπουλος για το έργο της Μαρίνας Κούτρα «Γραμματομαχίες», εκδόσεις Λιβάνης.
Απόστολος Βέττας για το έργο των Σ. Μητακίδου- Ε. Τρέσσου «Η Μαίρη Πινέζα», εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.
Κατερίνα Βερούτσου για το έργο της Χρυσάνθης Καραϊσκου «Το ταλέντο του ήλιου», εκδόσεις Διάπλαση.
Μυρτώ Δεληβοριά για το έργο του Α. Παπαθεοδούλου «Η πόλη που έδιωξε τον πόλεμο» εκδόσεις Πατάκη.
Ντανιέλα Σταματιάδη για το έργο του Κυριάκου Χαρίτου «Το βιβλίο των δικών σου Χριστουγέννων», εκδόσεις Μεταίχμιο.
Εύη Τσακνιά για το έργο της Αθηνάς Μπίνιου «Στο πανηγύρι των πουλιών», εκδόσεις Πατάκη.
Κιάρα Φέντελε για το έργο του Βαγγέλη Ηλιόπουλου «Ο θησαυρός του βιβλιοπόντικα», εκδόσεις Πατάκη.
δ) Βραβείο Βιβλίου Γνώσεων για παιδιά
Μαρία Αγγελίδου για το έργο της «Το βιβλίο των πειρατών», εκδόσεις Λιβάνη.
Φίλια Δενδρινού για το έργο της «Το καπέλο του καλλιτέχνη Βίνσεντ Βαν Γκογκ», εκδόσεις Λιβάνη.
Σοφία Γιαλουράκη για το έργο της «Η Αφροδίτη της Μήλου κλαίει», εκδόσεις Ερευνητές.
Σοφία Ζαραμπούκα για το έργο της «Τα αδέσποτα», εκδόσεις Μεταίχμιο.
Εύη Πίνη-Καλλιόπη Κύρδη για το έργο τους «Πάμε στο Μουσείο της Ακρόπολης;», εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Άλκηστη Χαλικιά για το έργο της «Στο πάρκο με τα ζώα», εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.
Η επιτροπή απαρτίζεται από τους : Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου, Καθηγήτρια Ε.Κ.Π.Α., ως Πρόεδρο, Μένη Κανατσούλη, Καθηγήτρια Α.Π.Θ., ως Αντιπρόεδρο και Άρη Δημοκίδη, Συγγραφέα, Ανδρέα Καρακίτσιο, Κριτικό παιδικής λογοτεχνίας-Καθηγητή Α.Π.Θ., Έφη Λαδά, Εικονογράφο, Πέτρο Μπουλούμπαση, Εικονογράφο, Βασιλική Νίκα, Κριτικό-Επιμελήτρια εκδόσεων παιδικής λογοτεχνίας, Βασίλη Παπαθεοδώρου, Συγγραφέα).
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ



27 Ιανουαρίου 2012

Η Γενιά του ’30 δίνει την απάντηση στην κρίση του σήμερα

Η Γενιά του ’30 δίνει την απάντηση στην κρίση του σήμερα
Συντάκτης: Όμηρος Δ.Τσάπαλος   
Πέμπτη, 13 Οκτώβριος 2011
generation of 30Η Γενιά του '30, αυτή η ρευστή σε οριοθέτηση όσο
και περιεχόμενο καλλιτεχνική πρωτοπορία, εμφανίστηκε 
στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας μας σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών αναταράξεων. Ο Μεγάλος Πόλεμος, η Μικρασιατική Καταστροφή, οι εγχώριες Δικτατορίες καθώς και η 
άνοδος ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ευρώπη σφυρηλάτησαν την βάση πάνω στην οποία η λεγόμενη 
Γενιά του 30' έκανε τα πρώτα της δειλά και δημιουργικά βήματα.
Το λογοτεχνικό αυτό ρεύμα, με κύριους εκφραστές τον Θεοτοκά, τον Σεφέρη,
τον Ελύτη, 
τον Τερζάκη, τον Ρίτσο, αποτελεί ένα συνονθύλευμα διαφορετικών τάσεων,
σημείων εκκίνησης αλλά και ιδεολογικών χρωματισμών που χαρακτήριζαν τους εκπροσώπους του. Παρόλα αυτά, αποτελούσε, και συνεχίζει να αποτελεί ακόμη
και σήμερα, το χαρακτηριστικότερο ρεύμα λογοτεχνικού μοντερνισμού που
εμφανίστηκε στην Ελλάδα, ενός μοντερνισμού που ήλθε σε επαφή με τις
λογοτεχνικές τάσεις της Δύσης χωρίς όμως να υιοθετήσει όρους μιμητισμού
ή μεταπρατικής αναπαραγωγής αρχετύπων.


Επρόκειτο για μια Γενιά που κατάφερε να συμπεριλάβει στους κόλπους της
συντηρητικούς και αριστερούς, ρεαλιστές και υπερρεαλιστές, κοσμοπολίτες 
και φανατικούς της παράδοσης. Τούτο διότι κοινή συνισταμένη όλων αυτών 
των ετερόκλητων τάσεων υπήρξε η πολυσήμαντη έννοια της 'ελληνικότητας'. 
Ελληνικότητα ως κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το πρωτότυπο και το γνήσιο, που δεν 
διστάζει να συναναστραφεί με λογοτεχνικές τάσεις της Ευρώπης και να 
καρπωθεί στοιχεία που φαντάζουν οικεία και χρήσιμα. Ελληνικότητα ως
κάτι το μοντέρνο και συνάμα παραδοσιακό, ως μια δικλίδα που συνδέει
την Ελληνική Ιστορία, τον Πολιτισμό και το αποτύπωμα της Παράδοσης 
με τις σύγχρονες τεχνοτροπίες, τις καλλιτεχνικές τάσεις αλλά και τις ανάγκες
της Κοινωνίας εκείνη την εποχή. Ελληνικότητα, τέλος, ως πράξη 
αυτοπεποίθησης και δημιουργικότητας, ως ένδειξη πρωτοπορίας και 
ανάγκης για ισότιμη αντιμετώπιση των Ελλήνων δημιουργών με αυτούς της 
'Πολιτισμένης Δύσης'.


2neb44bΟ K.Θ. Δημαράς (καθιστός, δεύτερος από αριστερά) ανάμεσα σε συγγραφείς της γενιάς του '30, όπως οι Γ. Σεφέρης, Ανδρ. Εμπειρίκος, Αγγ. Τερζάκης, Γ. Θεοτοκάς, Ανδρ. Καραντώνης, H. Βενέζης, K. Πολίτης, Γ. Κατσίμπαλης κ.ά.
Η Γενιά του 30' μπορεί να ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ενηλικιώθηκε όμως αμέσως μετά το τέλος του Δεύτερου 
Παγκοσμίου Πολέμου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, άρχιζε να γίνεται ξεκάθαρη
πλέον η συμβολή της όχι μόνο στα καλλιτεχνικά πράγματα του τόπου αλλά και σε
κάτι πολύ πιο ζωτικό που αφορούσε την διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας του σύγχρονου Έλληνα. Η Γενιά των δύο Νόμπελ και των δύο Λένιν κατάφερε να 
επανασυστήσει στους Έλληνες, μέσα από την μοντέρνα σκοπιά της πρωτοπορίας,
στοιχεία της ελληνικής επαρχίας, της λαϊκής τέχνης και του αρχαίου πολιτισμού. 
Κατάφερε να συνδυάσει στοιχεία από διαφορετικές ιστορικές περιόδους, 
διαφορετικά πολιτιστικά πρότυπα και περιβάλλοντα προκειμένου να
επαναδιατυπώσει αυτό που κατά τη γνώμη της συνέθετε την σύγχρονη
Ελληνική ταυτότητα. Μια ταυτότητα που δεν ήταν αποξενωμένη από τον φυσικό
πλούτο που την περιτριγύριζε, την θάλασσα, τον ήλιο, τους αρχαίους ναούς
και τις βυζαντινές εκκλησίες. Μια ταυτότητα η οποία είχε στο κέντρο της την
αναβάθμιση της ελληνικότητας σε χαρακτηριστικό στοιχείο ιδιαιτερότητας 
σε σχέση με τους υπολοίπους. Και αυτό το κατάφερε χωρίς να μένει 
προσκολλημένη στο παρελθόν αλλά ανασυνθέτοντας το με όρους μοντερνισμού.
Η Γενιά αυτή είχε το βλέμμα της στο μέλλον και όχι στην απλή αντιγραφή μοτίβων ενός ένδοξου παρελθόντος.


tsarouchis ellasΓιάννης Τσαρούχης, 1910-1989


Είναι σχεδόν αδύνατον κάθε φορά που διαβάζεις ένα ποίημα του Ελύτη ή του Σεφέρη 
να μην πάει ο νους σου σε μια εικόνα του Μόραλη, του Τσαρούχη ή του Γκίκα, ή σε μια μουσική του Χατζιδάκι ή και του Θεοδωράκη ή ακόμα και σε ένα κινηματογραφικό καρέ
του Κακογιάννη. Όλοι αυτοί, υπήρξαν άνθρωποι που πρωτοστάτησαν στην δημιουργική έκρηξη μετά το τέλος του Πολέμου και οι οποίοι έθεσαν τα θεμέλια για την ανάπτυξη της καλλιτεχνικής παραγωγής σε έναν τόπο που διψούσε για πολιτιστική ανάσταση και πρωτοπορία. Η δεκαετία του '60, με κορωνίδα το Φεστιβάλ Αθηνών αλλά και τις
σοβαρές πολιτικές προώθησης του Ελληνικού Κινηματογράφου, συνιστούν απτά παραδείγματα του πως άνθρωποι αυτοί κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πολιτιστικό
προϊόν καθαρά ελληνικό και μάλιστα εξαγώγιμο στα πέρατα του κόσμου.


1812 kurΝίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, 26 Φεβρουαρίου 1906 - 3 Σεπτεμβρίου 1994
Η ελληνικότητα της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας διαφαίνεται όχι μόνο στο 
περιεχόμενο του έργου τους αλλά κυρίως στον σκοπό του. Δημιουργοί όπως 
ο Μόραλης, ο Ελύτης, ο Χατζιδάκις, ο Σεφέρης, ο Κακογιάννης, ο Μπαλάφας,
ο Παππάς και ο Χατζηκυριάκος-Γκίκας είχαν μια άλλη, εξωστρεφή θα μπορούσε
να πει κανείς, αντίληψη για τον τρόπο προώθησης του ελληνικού πολιτιστικού 
προϊόντος. Πίστεψαν στην ελληνική ιδιαιτερότητα, πίστεψαν στην ανάγκη
εξωτερικοποίησης πολιτιστικών μας στοιχείων πέραν ενός αρχαίου κίονα ή ενός
βυζαντινού τρούλου. Πίστεψαν στον συνδυασμό ετερόκλητων στοιχείων, διαφορετικών τεχνοτροπιών και συνδιαλλαγής με τις καταβολές του μοντερνισμού προκειμένου 
να στήσουν μια δική τους πολιτισμική ταυτότητα, η οποία εν τέλει και με το πέρασμα των χρόνων προσέθεσε πολλά νέα στοιχεία στην σύγχρονη ελληνική ταυτότητα.


1956 - Hydra - Designed by Y. Moralis1956, ΥΔΡΑ, έκδοση ΕΟΤ, καλλιτ. σύνθεση: Γ. Μόραλης
Επίκαιρη όσο ποτέ


Η Γενιά του '30 κατάφερε να διαπερνά με το έργο της τις πολιτιστικές καταβολές της σύγχρονης ελληνικής ταυτότητας 
και να φτάσει στις μέρες μας ως η χρυσή γενιά της δημιουργίας και της πρωτοπορίας. Με την έξαρση των συμπτωμάτων της πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης (από την δεκαετία του '80 και μετά) και με την ανάδειξη της pop culture σε κορωνίδα της παγκόσμιας πολιτιστικής βιομηχανίας, η ανάγκη για επιστροφή σε πολιτιστικές σταθερές άρχιζε να ενισχύεται σταδιακά. Για τον σύγχρονο Έλληνα της οικονομικής κρίσης, της καταναλωτικής μεμψιμοιρίας και της ηθικής και πολιτικής κατάπτωσης τα διδάγματα της Γενιάς του ΄30 δίνουν και τις κατάλληλες απαντήσεις. Η Γενιά αυτή κατάφερε να ανασυγκροτήσει και να ανασυγκροτηθεί μετά το τέλος ενός τραγικού Πολέμου αλλά και ενός ακόμη τραγικότερου Εμφυλίου. 
Κατάφερε να θέσει τις βάσεις για πολιτιστική ανάπτυξη,
η οποία είναι προαπαιτούμενο μιας κοινωνικής ανάπτυξης σε καιρούς ζοφερούς όπως στις μέρες μας. Η Γενιά αυτή επέλεξε την δημιουργική 
εξωστρέφεια και τον πειραματισμό σε νέες, αιρετικές μέχρι τότε, τεχνοτροπίες
και λογοτεχνικές εκφράσεις. Δεν επέλεξε την μεμψιμοιρία 'του τι χάσαμε' ή την 
αναπαραγωγή ξενικών προτύπων ενός άτσαλου μιμητισμού. Δημιούργησε αντιθέτως
δική της πρόταση πολιτισμού χωρίς να φοβάται να κοιτάξει ευθαρσώς στο παρελθόν 
για να επαναοριοθετήσει το παρόν ελπίζοντας για το μέλλον. Άραγε, αυτά δεν είναι τα 
στοιχεία που επιζητά και ο σύγχρονος Έλληνας; Δεν επιζητά την επαναοριοθέτηση της ταυτότητας του, τον απολογισμό του γιατί φτάσαμε ως εδώ; Δεν έχει ανάγκη την ίση μεταχείριση του Πολιτισμού του (και όχι μόνο) σε σχέση με την Δύση; Την ανάγκη να ελπίζει για ένα δημιουργικό παρόν και ένα ελπιδοφόρο μέλλον βασισμένο στις δικές του δυνάμεις;


Ο σύγχρονος Έλληνας έχει την ανάγκη της επίλυσης υπαρξιακών προβλημάτων που η οικονομική και πολιτιστική κρίση τα έφεραν στην επιφάνεια με βίαιο και επιτακτικό τρόπο. 
Η καταναλωτική μανία των τελευταίων δεκαετιών μαζί με την παραγωγή της αντίστοιχης μετριότητας ή αμφιβόλου ποιότητας μεταμοντέρνων πολιτιστικών προϊόντων μπόλιασαν 
την καθημερινότητα του Έλληνα. Δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα ηθικής κατάπτωσης 
και οικιοθελούς παραίτησης από αξίες, παραδόσεις και πολιτιστικά πρότυπα τα οποία ανέκαθεν ήταν έμφυτα στην ταυτότητα του αλλά μεταφέρθηκαν στην θλιβερή απομόνωση τα τελευταία χρόνια.


Όπως σοφά συμπύκνωσε σε μια πρόταση του ο Χρίστος Γιανναράς ''υπάρχει κάτι χειρότερο από το να πεθάνει ιστορικά ένας λαός: να νομίζει ότι ζει παρακολουθώντας καθημερινά, για κάποιες δεκαετίες, την κηδεία του''. Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της Ελλάδος. Επί δεκαετίες παρακολουθούσαμε μια κατάσταση πολιτιστικής, ηθικής και κοινωνικής μετριότητας που μαθηματικά θα οδηγούσε κάποια στιγμή στην τραγική κρίση του σήμερα. Και εντός αυτού του πλαισίου, η ανάγκη του σύγχρονου Έλληνα να επανασυστηθεί στον εαυτό του αρχίζει να γίνεται πλέον ορατή.


Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ως κοινωνία ότι η ψευδεπίγραφη ευημερία της κατανάλωσης οδήγησε και στην παραγωγή πολιτιστικών αγαθών με ημερομηνία λήξης. Η Γενιά του ΄30 προέταξε την Ελληνικότητα ως το όχημα κοινωνικής και δημιουργικής ανάπτυξης. Οι Έλληνες του σήμερα αρχίζουν και αυτοί με την σειρά τους να εκτιμούν πράγματα που μέχρι πρότινος τα θεωρούσαν δεδομένα και απλά τα παρέκαμπταν. Δεν είναι τυχαία συμπτώματα επαναοριοθέτησης της καθημερινότητας μας η στροφή στην επιλογή θεατρικών παραστάσεων με ελληνοκεντρικό περιεχόμενο (Το τρίτο Στεφάνι που ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν είναι ένα παράδειγμα), βιβλίων, δοκιμίων (τα περισσότερα εκ των οποίων επιλέγουν πλέον το πολυτονικό) που αφορούν την λαϊκή παράδοση και τον Πολιτισμό, μουσικών του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη (παρατηρήστε τις προσφορές στις μεγάλες εφημερίδες κάθε Κυριακή) και σημαντικών εκθέσεων στα μεγάλα μουσεία.


Moralis4Ζωγραφική Γιάννη Μόραλη στο εξώφυλλο του δίσκου του Μίκη Θεοδωράκη ΕπιτάφιοςΤα τελευταία χρόνια αναδρομικές εκθέσεις όπως του Τσαρούχη και του Εγγονόπουλου στο Μουσείο Μπενάκη, του Μόραλη στην Εθνική Πινακοθήκη και του Ελύτη στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, δίνουν το στίγμα της μεταστροφής του ενδιαφέροντος σε εικόνες, λέξεις και μουσικές με επίκεντρο την ελληνικότητα. Μια ελληνικότητα που δίνει έμφαση στην απλότητα της αρχοντιάς και στην αρχοντιά της απλότητας. Και όπως έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης "Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις". Αυτά χρειαζόμασταν τότε, αυτά χρειαζόμαστε και τώρα. Αν φαίνονται λίγα είναι επειδή δεκαετίες τώρα πιστέψαμε ότι τα πολλά θα μας προσέφεραν την ευδαιμονία. Και η σημερινή κρίση έρχεται να επιβεβαιώσει με έναν τραγικό τρόπο το ακριβώς αντίθετο...


http://www.artmag.gr/

Πηγές:

- Κουζέλη Λαμπρινή, Η Γενιά του 30' δεν Υπήρξε Ποτέ, εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 15 Μαίου 2011
- Τζιόβας, Δημήτρης, 2011, Ο Μύθος της Γενιάς του 30', Νεοτερικότητα, Ελληνικότητα και Πολιτισμική Ιδεολογία, εκδ. ΠΟΛΙΣ, Αθήνα
- Ελύτης, Οδυσσέας, 1985, Ο Μικρός Ναυτίλος, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα
- Γιανναράς, Χρίστος, Χωρισμός του Κράτους απο την Κυβέρνηση, εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10 Αυγούστου 2008
- Vitti, Mario, 2000, Η Γενιά του '30, εκδ. ΕΡΜΗΣ, Αθήνα

24 Ιανουαρίου 2012

Ντ. Χριστιανόπουλος: «Πράξη ζωής», η απόρριψη του Βραβείου

Ο σπουδαίος ποιητής εξηγεί τους λόγους που δεν δέχεται το Μεγάλο Βραβείο των Γραμμάτων
Ντ. Χριστιανόπουλος: «Πράξη ζωής», η απόρριψη του Βραβείου



 
«Το ότι απέρριψα το βραβείο ήταν για μένα μια πράξη ζωής. Oσοι με ξέρουν θα καταλάβουν γιατί δεν δέχτηκα το βραβείο».  Η φωνή του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου ακούγεται ήρεμη αλλά σταθερή. «Τα παιδιά της επιτροπής έκαναν καλά που με βράβευσαν αλλά δεν σκέφτηκαν να με ρωτήσουν αν το δέχομαι» λέει ο ποιητής για την άρνησή του να αποδεχτεί το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του. «Δεν ξέρουν, μου λέει μισό- γελώντας, ότι είμαι ένας στριμμένος άνθρωπος;»
Νωρίτερα, όταν δημοσιεύτηκε η είδηση της βράβευσης του είχε δηλώσει στο ΑΠΕ «Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Επιμένω γιατί να μην λάβει αφού έτσι κι αλλιώς δέχεται να εμφανίζεται στις τιμητικές εκδηλώσεις που γίνονται για τον ίδιο. Μου επαναλαμβάνει ότι είναι πράξη ζωής και μου θυμίζει το κείμενο του, γραμμένο το 1979 με τίτλο «Εναντίον», όπου έγραφε «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων", που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου ...»
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (πραγματικό όνομα Κωνσταντίνος Δημητριάδης) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, γιος προσφύγων από την Κωνσταντινούπολη και φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης από το 1958 ως το 1965. Κατόπιν εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων. Το 1958 άρχισε την έκδοση του περιοδικού Διαγώνιος, το οποίο συνέχισε να εκδίδεται ως το 1983, και τον εκδοτικό οίκο «Εκδόσεις της Διαγωνίου». Η πρώτη ποιητική συλλογή του «Εποχή των ισχνών αγελάδων» (1950) διακρίνεται για το καβαφικό ύφος της, ενώ στις επόμενες δημιουργίες του εκφράζεται καθαρά το κυρίαρχο θέμα της ποίησής του, το εφήμερο πάθος, η ταπείνωση και η μοναξιά.
http://www.tovima.gr

μερικά ποιήματα του

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.
Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με
».
καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.


Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.


19 Ιανουαρίου 2012

Καζαντζάκης

επίκαιρα λόγια όσο ποτέ!!  
«Είχαμε αρχίσει στο πλούσιο το χωριό μας να βαραίνουμε , μα πολυτρώμε και να παραφορτώνουμε την ψυχή μας με κρέατα. Ειρήνη, ασφάλεια, καλοπέραση, η σάρκα είχε θρασέψει κι είχε καταπλακώσει την ψυχή. Λέγαμε : όλα πάνε καλά, δικαιοσύνη βασιλεύει στον κόσμο , κανένας δε πεινάει, κανένας δεν κρυώνει, κόσμος καλύτερος δεν υπάρχει. Κι ο Θεός μας λυπήθηκε - μας έστειλε τον Τούρκο που μας ξεπάτωσε, μας πέταξε στους πέντε δρόμους, αδικηθήκαμε κι είδαμε πως ο κόσμος είναι γεμάτος αδικίες˙ πεινάσαμε και κρυώσαμε, κι είδαμε πως υπάρχει πείνα και κρύο ˙ και δίπλα από τους ανθρώπους που κρυώνουν και πεινούν – το ’δαμε κι αυτό ! – άλλοι που τρων τον αβλέμονα, κι είναι πάντα αναμμένα τα τζάκια τους , και βλέπουν τους γυμνούς και πεινασμένους και γελούν. Μας άνοιξε η συμφορά τα μάτια μας, είδαμε ˙ μας άνοιξε η πείνα τα φτερά μας, ξεφύγαμε από το δίχτυ της αδικίας και της καλοπέρασης ˙ είμαστε λεύτεροι! Μπορούμε τώρα ν’ αρχίσουμε μια καινούρια , πιο τίμια ζωή, δόξα σοι ο Θεός ! »

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, Ν. Καζαντζάκης

Τη Σµύρνη µπορείς να την έχεις πάντα µαζί σου

Η σκηνοθέτρια Μαρία Ηλιού µιλάει για το ντοκυµαντέρ και τη φωτογραφική έκθεση µε ανέκδοτο υλικό
Τη Σµύρνη µπορείς να την έχεις πάντα µαζί σου



  Γεννήθηκε στην Αθήνα, η Σµύρνη όµως υπήρχε παντού στη ζωή της στο διαµέρισµα της οδού Σόλωνος όπου µεγάλωνε. Από µικρή άκουγε τις ιστορίες που διηγούνταν ο πατέρας της Ανδρέας Ηλιού, ο οποίος έφυγε από τη Σµύρνη το ‘22, παιδί ακόµη, µετά την Καταστροφή, µαζί µε τα κύµατα των προσφύγων που αναζητούσαν τη σωτηρία στην απέναντι στεριά.

«Από τα πρώτα χρόνια της ζωής µου η Σµύρνη µε στοίχειωνε» λέει η σκηνοθέτρια Μαρία Ηλιού. «Ηταν εκεί, στις κουβέντες µας, στα όνειρά µας και στους εφιάλτες µας. Η αποδοχή του διαφορετικού, οι καινούργιες ιδέες, η µουσική, τα γέλια αλλά και η νοσταλγία για τον µαγικό τρόπο που περιέγραφε ο πατέρας µου υπήρχαν µε κάθε τρόπο στην καθηµερινότητά µας. Καµία άλλη πόλη στη Γη δεν ήταν τόσο µοναδική».

Αυτή τη µαγική πόλη, την κοσµοπολίτικη Σµύρνη που έσβησαν οι στάχτες της πυρκαγιάwς, προσπαθούσε να αναστήσει στο µυαλό της από κοριτσάκι. Αλίµονο, όµως. Οι εικόνες της Καταστροφής ήταν ισχυρότερες. Από µικρή ηλικία ακόµη θυµάται να ξυπνάει από τον ύπνο λουσµένη στον ιδρώτα προσπαθώντας να σωθεί από τον εφιάλτη της πόλης να καίγεται και της θάλασσας να γεµίζει πτώµατα. Και η προσπάθειά της να φανταστεί τη ζωή της Σµύρνης πριν από την Καταστροφή γινόταν ολοένα εντονότερη.

Οι φωτογραφίες όµως είχαν χαθεί στην πυρκαγιά. Πού θα µπορούσε να ανακαλύψει µια µυστική κλειδαρότρυπα, έναν µαγικό φακό για να µπορέσει να δει την καθηµερινή ζωή αλλά και τι ακριβώς συνέβη και φθάσαµε στην Καταστροφή;

Η απάντησηήρθε πολλά χρόνια αργότερα. Οταν βρέθηκε στην Αµερική για να δουλέψει το ντοκυµαντέρ «Το ταξίδι. Το ελληνικό όνειρο στην Αµερική» (παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη το 2007) η Μαρία Ηλιού ανακάλυψε άγνωστα φιλµάκια και φωτογραφίες από τη Σµύρνη. «Τότε ήταν που ένιωσα ότι είχε φτάσει η στιγµή να δω επιτέλους µέσα από πραγµατικές εικόνες την πόλη της Σµύρνης».

Ενενήντα χρόνια μετά
Κάπως έτσι ξεκίνησε η έρευνα και η συνεργασία της µε τον ιστορικό σύµβουλο Αλέξανδρο Κιτροέφ (συνεργάτη της στο προαναφερθέν ντοκυµαντέρ) η οποία είχε ως αποτέλεσµα ένα ντοκυµαντέρ και µια φωτογραφική έκθεση. Επειτα από τέσσερα χρόνια συνεργασίας και έρευνας σε δύο ηπείρους, τα κλειστά αρχεία ανοίγουν και µια νέα οπτική φωτίζεται.

Με τίτλο «Σµύρνη: Η καταστροφή του κοσµοπολιτισµού (1900-1922)» το ντοκυµαντέρ και η οµώνυµη φωτογραφική έκθεση αναβιώνουν στο Μουσείο Μπενάκη (24/1–26/2) µε τον πιο ελκυστικό τρόπο όλες τις κοινότητες στη ζωή της Σµύρνης: του λιµανιού όπου η ∆ύση και η Ανατολή διασταυρώνονταν µε κάθε τρόπο.

Ηταν άραγεη φράση του Mίλερ «Η Σµύρνη έχει σβηστεί απότη µνήµητης ανθρωπότητας» που έκανε την ιδέα εµµονή και την εµµονή πραγµατικότητα; Οποια και να είναι η αιτία, ηεπιθυµία της ΜαρίαΗλιού ενισχύθηκε στα χρόνια των σπουδών της στο εξωτερικό και των ταξιδιών της σε διαφορετικές χώρες. Τότε που ανακάλυψε ότιη δικήτης Σµύρνη, η Σµύρνη τουκοσµοπολιτισµού, τηςχαράς, τηςζωής αλλά και της Καταστροφής, ήταν άγνωστη στην Ευρώπη και στην Αµερική.

Η χρονική συγκυρία δεν είναι τυχαία. Ακριβώς 90 χρόνια µετά την Καταστροφή, τόσο το ντοκυµαντέρ όσο και η έκθεση αναφέρονται στη Σµύρνη που χάθηκε αλλά και στα δραµατικά γεγονότα του 22. «Είναι απίστευτο τι βρίσκει κανείς αν ψάξει µε επιµονή» λέει η σκηνοθέτρια. «Στην αρχή όλοι µας έλεγαν “δεν έχουµε τίποτα σχετικό”. Χρειάστηκε υποµονή και βέβαια η αµέριστη στήριξη των χορηγών µας για να φτάσουµε στο αποτέλεσµα αυτό».

Ο µη κερδοσκοπικός οργανισµός Πρωτέας ανακάλυψε και συντήρησε φιλµάκια και φωτογραφίες που βρέθηκαν σε αρχεία στην Αµερική και στην Ευρώπη. Στην έκθεση φιλοξενούνται, µεταξύ άλλων, ανέκδοτες φωτογραφίες από τα αρχεία του Πανεπιστηµίου Πρίνστον και του Χάρβαρντ, της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, του Αµερικανικού Ερυθρού Σταυρού, του Αυτοκρατορικού Πολεµικού Μουσείου του Λονδίνου και συλλεκτών όπως ο Γάλλος Πιερ ντε Ζιγκόρ, ο οποίος συγκέντρωνε όλη του τη ζωή φωτογραφικό υλικό από την ιστορία της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Τέλος, συµπεριλαµβάνονται σπάνιες έγχρωµες φωτογραφίες της εποχής.

«Μιλάµε για τηνκοσµο πολίτικη Σµύρνηκαιγια την Καταστροφή τιµώντας τις οικογένειές µας καιτον κόσµο που χάθηκε αλλά και την επιστήµη της Ιστορίας» τονίζει η Μαρία Ηλιού. «Από τη µιαφέρνουµεπίσω τις ξεχασµένες εικόνες σε κλειστά ντουλάπια από ευρωπαϊκά και αµερικανικά αρχεία και από την άλλη ρίχνουµε µια νέα µατιά στην ιστορία της Σµύρνης. Μια µατιά που κρατά αποστάσεις τόσο από µια υπέρµετρα εθνικιστική αφήγηση όσοκαι από νεότερες απόπειρες που αποσιωπούν τα τραγικά γεγονότα της Καταστροφής παραµορφώνοντας την αλήθεια. Η Σµύρνη εξακολουθεί να είναι µια ιδέα, ένας τρόπος ζωής που έχει να κάνει µε τον κοσµοπολιτισµό, τη χαρά της ζωής αλλά και τους θρήνους. Τη Σµύρνη µπορείνα την έχει κανείς πάντα µαζί του». Η έκθεση πραγµατοποιείται µε τη χορηγία του Ιδρύµατος Μποδοσάκη για τη συλλογή και συντήρηση του αρχειακού οπτικού υλικού, του Ιδρύµατος Ιωάννη Φ. Κωστοπούλου, της Ελληνικής Τηλεόρασης, καθώς και τωνιδρυµάτων Argyros Foundation, Nicholas J. Bouras και Anna Κ. Bouras Foundation,JimChanos Foundation και Roy και Diana Vagelos Foundation.

Η µεγάλη Ιστορία και τρεις προσωπικές ιστορίες
Ως αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς περιγράφει η Μαρία Ηλιού το ντοκυμαντέρ «Σμύρνη: Η καταστροφή του κοσμοπολιτισμού (1900-1922)», με βασικούς ομιλητές ιστορικούς από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, καθώς και πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς Σμυρνιούς που μιλούν για τη μεγάλη Ιστορία αλλά και για τις προσωπικές τους ιστορίες.

Τρεις από αυτούς ξεδιπλώνουν μια ελληνική, μια αρμενική και μια μουσουλμανική ιστορία σε σχέση με τα γεγονότα, από τα χρόνια του κοσμοπολιτισμού ως εκείνα της καταστροφής.

Αυτόπτης μάρτυς των γεγονότων είναι ο υπερήλικος Αρμένης Τζακ Ναλμπαντιάν , ενώ από ελληνικής πλευράς η διήγηση είναι της Ελένης Μπαστέα και από μουσουλμανικής της Λεϊλά Νεϊζί, η οποία και «ανακρίνει» την Ιρέν Γκουλφέμ, μέλος μιας από τις μεγάλες μουσουλμανικές οικογένειες της Σμύρνης. «Αφήσαμε την πόλη να καεί» λέει η τελευταία σε μια σπάνια μαρτυρία σχετικά με το ποιος έβαλε τη φωτιά που κατέστρεψε απ’ άκρου εις άκρον την πόλη. Ο κύριος κορμός της ιστορίας ξετυλίγεται μέσα από τα χείλη του αμερικανού ιστορικού, συγγραφέα του βιβλίου «Χαμένος Παράδεισος» Τζάιλς Μίλτον, ενώ μιλούν ακόμη ο Θάνος Βερέμης, ο Αλέξανδρος Κιτροέφ και η Βικτώρια Σολομωνίδου. Η Μαρία Ηλιού κάνει ιδιαίτερη αναφορά στη δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Αλεν Μουρ, στη συνεργασία της με τον ιστορικό σύμβουλο Αλέξανδρο Κιτροέφ και στη μουσική του Νίκου Πλατύραχου, η οποία δεν έχει σχέση με τα ρεμπέτικα τραγούδια των προσφύγων. «Ακούμε ό,τι άκουγαν στη Σμύρνη στα κοσμοπολίτικα χρόνια: καντσονέτες, γαλλικά και ιταλικά τραγουδάκια. Βεβαίως υπήρχαν και τα ανατολίτικα μοτίβα, αλλά τα άλλα ήταν που κυριαρχούσαν» εξηγεί η σκηνοθέτρια. Το μοντάζ έχει γίνει από την Αλίκη Παναγή και η ηχοληψία από τον Τζον Ζέκα. 
 http://www.tovima.gr

Εχει µέλλον η Παιδεία µας;

Εχει µέλλον η Παιδεία µας; Το ΒΗΜΑ, Νέες Εποχές, 31/12/2011
Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ         
31 Δεκεμβρίου 2011
          Στο ερώτηµα αν έχει µέλλον η Παιδεία µας µέσα στην οικονοµική κρίση που µαστίζει τη χώρα µας η απάντηση είναι απλή µαζί και τραγική: Αν δεν έχει µέλλον η Παιδεία µας, δεν έχει µέλλον και η χώρα µας. Finis Graeciae! Σπεύδω να πάρω θέση: Η Παιδεία µας έχει µέλλον υπό προϋποθέσεις· όχι χωρίς παιδευτικό όραµα και χωρίς πανεθνική προσπάθεια· όχι µε ηµίµετρα ή σπασµωδικά µέτρα· όχι µε βολέµατα και εφησυχασµό· όχι µε τεχνικές εφαρµογής εις βάρος τής ουσίας· όχι χωρίς διακοµµατική συναίνεση σε κοινούς στόχους και χωρίς µακροπρόθεσµες πολιτικές.
          Πάντως, ουδέν κακόν αµιγές καλού. Η οικονοµική κρίση µπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτο πανικό ή να γίνει ο δρόµος για µια γενικότερη αυτοσυνειδησία. Αν αφυπνισθούµε και αποδιώξουµε ό,τι µάς βύθισε στη σηµερινή κατάντια, τότε µπορεί αυτή η χώρα να ξαναβρεί τον δρόµο της µέσα από µια συντονισµένη εθνική προσπάθεια, όπου βασικό ρόλο θα παίξει η Παιδεία. Γιατί, αν λ.χ. τη διαφθορά την αποτελεί µόνο η φοροδιαφυγή, τότε αντιµετωπίζεται µε κάποια διοικητικά µέτρα. Αν, όµως, τη διαφθορά την αποτελεί µια διευρυµένη ηθική χαλάρωση έως φθορά, τότε αυτή αντιµετωπίζεται µόνο από µια εµπνευσµένη και εµπνέουσα Παιδεία ουσίας, αρχών, αξιών και πραγµατικής γνώσης.
          Η θέση την οποία υποστηρίζω είναι ότι στην πατρίδα µας – και όχι µόνον – έχουµε κατά καιρούς µεταρρυθµιστικές προσπάθειες στην Παιδεία µας που βασίζονται όχι στην ουσία τής Παιδείας αλλά στις τεχνικές εφαρµογής (ό,τι οι ξένοι αποκαλούν «technicalities»). Εξηγούµαι: Χρήσιµο είναι να προσδιορίσουµε την έκταση τής ύλης ή τον αριθµό των εξεταζοµένων µαθηµάτων. Χρήσιµο είναι να χρησιµοποιήσουµε τους διαδραστικούς πίνακες και την ψηφιακή τεχνολογία. Χρήσιµο είναι να επαναδιοργανώσουµε τη διοίκηση τής Εκπαίδευσης. Χρήσιµο είναι να εισαγάγουµε τις ερευνητικές εργασίες των µαθητών στο σχολείο. Χρήσιµο είναι να έχουµε µεγάλες σχολικές µονάδες µε όλες τις ειδικότητες των µαθηµάτων. Χρήσιµο είναι να µαθαίνουµε περισσότερες ξένες γλώσσες. Χρήσιµα είναι αδιαµφισβητήτως και πολλά άλλα από αυτά που έγιναν και γίνονται. Αλλά όλα µαζί αυτά και καθένα χωριστά δεν συνιστούν την ουσία τής Παιδείας. ∆εν καλύπτουν τους σκοπούς που πρέπει να επιδιώξει µια βαθύτερη, γνήσια και αποτελεσµατική Παιδεία.
          Ποια θα ήταν, λοιπόν, µια Παιδεία ουσίας µε θεµελιώδεις παιδευτικούς σκοπούς; Φρονώ ότι θα ήταν µια Παιδεία που µορφώνει πολίτες υπεύθυνους, πολίτες σκεπτόµενους, πολίτες κοινωνικά ευαίσθητους, πολίτες καλλιεργηµένους, πολίτες µε αρχές, αξίες και ιδανικά, πολίτες µε ικανότητες, µε γνώσεις και αυτογνωσία. Ο,τι σχεδιάζεται και επιτελείται από το Νηπιαγωγείο µέχρι και την τρίτη Λυκείου θα πρέπει να υπηρετεί µια τέτοια µορφή Παιδείας. Αναφερόµαστε προφανώς στη Γενική Παιδεία, που πρέπει να προσφέρεται δωρεάν σε όλα τα ελληνόπουλα από τα πέντε χρόνια τους µέχρι τα δεκαοκτώ. Χωρίς ενδιάµεσες διαφοροποιήσεις, πέρα από µια ευρύτερη επιλογή µαθηµάτων που θα έδιναν διέξοδο στα ειδικά ενδιαφέροντα των µαθητών. ∆ιαφορετικοί, βεβαίως, είναι οι σκοποί τής τριτοβάθµιας εκπαίδευσης που συνδέεται εξ ορισµού µε εξειδικευµένες γνώσεις και επαγγελµατικές βλέψεις.
          Μιλώντας για µια Παιδεία ουσίας αναφέροµαι σε µια ποιοτική Παιδεία, που θα διασφαλίζει, κατά προτεραιότητα, την κατάκτηση τής µητρικής γλώσσας και την εξοικείωση µε τη µαθηµατική σκέψη. Περαιτέρω, µια Παιδεία που θα εξασφαλίζει την κατοχή των «εθνικών µαθηµάτων» (ιστορίας, λογοτεχνίας, γεωγραφίας, θρησκευτικών) και την ουσιαστική οικείωση µε τις φυσικές επιστήµες (φυσική, χηµεία, βιολογία). Μια Παιδεία που θα οδηγεί εξ απαλών ονύχων στον κόσµο τού πολιτισµού (µουσικής, εικαστικών, θεάτρου, δηµιουργικής γραφής) και στην άσκηση τού σώµατος (φυσική αγωγή, αθλητισµός) σε όλα τα χρόνια των σπουδών. Η κατοχή µιας ξένης γλώσσας µέσα στη σχολική εκπαίδευση και η καλή γνώση και χρήση τής ψηφιακής τεχνολογίας πρέπει να συµπληρώνουν τα βασικά.
          Ωστόσο, κυρίαρχα στοιχεία τής Παιδείας, διάχυτα σε όλα τα πεδία και τα επίπεδα τής εκπαίδευσης, πρέπει να είναι οι αρχές, οι αξίες και τα ιδανικά, ό,τι ανεβάζει τον άνθρωπο, ό,τι στηρίζει µια κοινωνία, ό,τι συνέχει έναν λαό. Οχι ως θεωρίες, ρητορισµοί και φανφάρες, αλλά ως στοιχεία που πηγάζουν µέσα από την ιστορία και την παράδοση τού τόπου, ως ιδέες, αρχές και πρότυπα ζωής που µπορούν να συγκινήσουν και να εµπνεύσουν. Αυτή η διάσταση τής Παιδείας ατόνησε (ή υπονοµεύτηκε;) µε το σκεπτικό ότι δήθεν αποτελεί χρηστοµάθεια ή ηθικολογία ή ξεπερασµένες συντηρητικές ιδέες εν ονόµατι ενός αβαθούς προοδευτισµού και σειράς ιδεολογηµάτων που κλόνισαν τελικά τα θεµέλια τής Παιδείας. Ετσι ένας ολόκληρος κόσµος νέων παιδιών βρέθηκαν χωρίς εσωτερικά στηρίγµατα και σηµεία αναφοράς, σε µια σύγχυση και αβεβαιότητα που τους γεννά πικρίες, επιθετικότητα και τους εκτρέπει στην αναζήτηση ξένων προτύπων που επιδεινώνουν την κατάσταση.
          Μια άλλη ανίατη µέχρι σήµερα ασθένεια τής εκπαίδευσής µας που υπονοµεύει κάθε έννοια ουσιαστικής Παιδείας είναι ο όγκος των πληροφοριών µε τις οποίες φορτώνουµε τους µαθητές, πληροφορίες που σπάνια περνούν το κατώφλι τής πραγµατικής γνώσης και που ξεχνιούνται (διάβαζε «αποβάλλονται» από τη µνήµη) αφήνοντας ελάχιστα ίχνη. Ο έρωτας τής λυτρωτικής γνώσης που ρίχνει φως γύρω µας, η αγάπη για το σχολείο ως ιερό χώρο αφύπνισης τού νου, η εκτίµηση στον δάσκαλο ως πηγή τής γνώσης, το δέσιµο µε το βιβλίο ως µετάβαση στον κόσµο τής γνώσης, όλα αυτά αποτελούν άπιαστο όνειρο, εις βάρος κάθε έννοιας αληθινής Παιδείας. Για ποια Παιδεία µπορούµε να µιλούµε αν δεν επανακτήσουµε την αγάπη τού µαθητή για τη µάθηση και το σχολείο; Και πώς θα γίνει αυτό χωρίς τον µαθητή να µετέχει ενεργώς στην αναζήτηση τής γνώσης, στη µαγεία τής ανακάλυψης τού κόσµου τής φύσης και τής νόησης, σε ό,τι γεννά δηµιουργικό «έρωτα Παιδείας».
          Η πρόκληση, λοιπόν, που µπορεί να βγει µέσα από τα δεινά τής κρίσης ως πνευµατική κάθαρση είναι µια νέα Παιδεία τής ουσίας από ένα εκπαιδευτικό σύστηµα που θα µάς «ξεβολέψει» αρχικά όλους – δασκάλους, µαθητές, γονείς, πανεπιστήµια, πολιτεία – µε ριζικές αλλαγές οι οποίες θα µετατρέψουν την απόκτηση Παιδείας από αγγαρεία σε απόλαυση, από µια χρηστική αντίληψη τής Παιδείας ως απλής πύλης εισόδου στα πανεπιστήµια (µε καθαγιασµό τής φροντιστηριακής στήριξης) σε µια πηγή αυτογνωσίας, καλλιέργειας και ανθρωπιάς.
          Τελικά, όσες αλλαγές κι αν επιχειρήσεις στην εκπαίδευση επιπολής και επιµέρους, δεν θα επιτύχεις ποτέ τον κύριο και µοναδικό στόχο: µια πραγµατική µόρφωση τής προσωπικότητας των νέων ανθρώπων, µια αληθινή καλλιέργεια, µια Παιδεία ουσίας, µια Παιδεία ποιοτικής ζωής, η οποία είναι δυνατόν να επιτευχθεί µε τους όρους που ανέφερα. Μια τέτοια Παιδεία µπορεί να λειτουργήσει ως µοχλός αφύπνισης, ως πηγή διαφωτισµού και ως µόνιµη ασφαλιστική δικλίδα για την αποφυγή στο µέλλον κάθε κρίσης, και τής οικονοµικής.

  http://www.babiniotis.gr/

18 Ιανουαρίου 2012

Η ελληνικότητα της γλώσσας του Σεφέρη

  Ο Γιώργος Σεφέρης (δεξιά) με τον αμερικανό ποιητή, σημαντικό εκπρόσωπο του αγγλοσαξωνικού μοντερνισμού, Εζρα Πάουντ, σε φωτογραφία της δεκαετίας του ‘60



Η ελληνικότητα της γλώσσας του Σεφέρη
Μια ογκώδης µελέτη για το πολιτισµικό στίγµα του ελληνοκεντρισµού και για τη µεταµόρφωση της παράδοσης στο έργο του νοµπελίστα ποιητή
Η ελληνικότητα  της γλώσσας του Σεφέρη
 
Η συζήτηση για το εγχείρηµα του Σεφέρη να εγκαταστήσει στο κέντρο της ποιητικής του τη διακαή υπεράσπιση της ελληνικότητας είναι µακρά, αλλά όχι υπερήλικη. Προηγήθηκε µια άλλη συζήτηση, που πλευροκόπησε τον Σεφέρη και γενικότερα τη Γενιά του ‘30 από την ακριβώς αντίθετη σκοπιά. Αν οι κριτικοί της Γενιάς του ‘30 µετά το 1974 συγκέντρωσαν τα πυρά τους στο ελληνοκεντρικό πολιτισµικό της στίγµα, οι προκάτοχοί τους, που υπήρξαν σύγχρονοι του Σεφέρη, του Ελύτη και του Θεοτοκά ή του Τερζάκη, ερµήνευσαν τη γενιά µε όρους πολιτικοκοινωνικού φαινοµένου και την κατηγόρησαν για µεγαλοαστισµό και πολιτικό παχυδερµισµό, συνταιριασµένο µε µια δουλική πρόσδεση στο µοντερνιστικό άρµα της Εσπερίας η οποία ερχόταν σε θανάσιµη αντίθεση µε τα εθνικολαϊκά ή τα κοµµουνιστικά ιδανικά τους.

Με την ογκώδη µελέτη του Ο µοντερνισµός και οι «∆οκιµές» του Σεφέρη, η οποία αποτελεί σίγουρα προϊόν µεγάλου ερευνητικού µόχθου, ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος πιάνει από την αρχή τη συζήτηση για το πολιτισµικό στίγµα του ελληνοκεντρισµού. Συνδέοντας ευθέως τη σεφερική σύλληψη της ελληνικότητας µε τη θεωρία του µεσοπολεµικού αγγλοσαξονικού µοντερνισµού, ο Γιαννουλόπουλος θέλει να αποδείξει ότι ενώ ο Ελιοτ και ο Πάουντ συνδύασαν την ποιητική τους υπέρβαση (κατάργηση της χρονικής και της νοηµατικής ακολουθίας, ακαριαία δράση της λέξης και της εικόνας, άµεση επαφή της γλώσσας µε το αντικείµενό της, υψηλή έκρηξη της φόρµας, αυτοσυνείδηση της τέχνης) µε µια ανακαινιστική προσφυγή στην παράδοση, αντιπαραβάλλοντας το αρχέτυπο και τον µύθο στην αποσπασµατικότητα και στην παρακµή του παρόντος, ο Σεφέρης µετακινήθηκε από την ποίηση στη γλώσσα και στην ελληνικότητα, για να µεταµορφώσει την παράδοση σε κληροδότηµα και αρραγή συνέχεια του έθνους.

Μολονότι χρωµατίζει το σχήµα του µε πολλές ενδιάµεσες πινελιές, ο Γιαννουλόπουλος καταλήγει να µιλήσει για χάσµα ανάµεσα στον Σεφέρη και στους αγγλοσάξονες µοντερνιστές: εκείνος αναλαµβάνει εθνική υπηρεσία ενώ οι πηγές του προασπίζονται µια παράδοση που υπάρχει χάρη στην ικανότητά της να ενσωµατώνει την καινοτοµία.

Ισχυρή βεβαιότητα
∆εν ξέρω αν µπορώ να ασπαστώ ως το τέλος των συλλογισµών της µια τόσο ισχυρή βεβαιότητα. ∆εν οδηγείται και ο Ελιοτ από ένα σηµείο και µετά σε µια φυλετική αντίληψη της λογοτεχνικής παράδοσης, που τείνει να µετατραπεί και στη δική του σκέψη σε κληροδότηµα, µε τον Σεφέρη να λέει ότι η παράδοση είναι καινοτόµος επειδή δεν έχει πεθάνει; ∆εν οµνύει και ο Πάουντ σε ένα καθοδηγητικό λογοτεχνικό παρελθόν, έστω κι αν το θεµελιώνει σε ένα σύνολο αυστηρά ατοµικών µονάδων; Και αν ο Σεφέρης αφαιρεί από την ελληνικότητα την ιστορική της διάσταση, επινοώντας ένα αδιαφοροποίητο όλο, δεν πιστεύει και ο αγγλοσαξονικός µοντερνισµός πως ο χρόνος δεν είναι σε τελευταία ανάλυση σε θέση να επιφέρει τη δραστική µεταβολή των πραγµάτων; Και ακόµα, µήπως η ελλη νικότητα του Σεφέρη δεν είναι µια αναπαραγωγή της αδιαίρετης ιστορικής τριάδας του Παπαρρηγόπουλου, αλλά µια µυθική και αρχετυπική µεταφορά που µας κατευθύνει και πάλι στην κοιτίδα του αγγλοσαξονικού µοντερνισµού; Και ύστερα, πόσο ενιαία είναι πράγµατι η παράδοση του Σεφέρη όταν από το corpus της έχει κρατηθεί µόνο η δηµώδης γραµµή της; Επίσης, τι νόηµα έχει να υποψιαζόµαστε τον δηµοτι-κισµό του Σεφέρη για χτυπήµατα κάτω από τη µέση όταν στα χρόνια του η έκβαση του γλωσσικού ζητήµατος δεν έχει κριθεί οριστικά;

Κατά τα άλλα, το βιβλίο του Γιαννουλόπουλου µοιάζει δυσανάλογα αναπτυγµένο: µια γενική εισαγωγή στον αγγλοσαξονικό µοντερνισµό, από την οποία µπορεί να αντλήσει κανείς πλήθος επιχειρήµατα για να αναιρέσει τις θέσεις περί Σεφέρη της τελευταίας ενότητας, που µάλλον συνθλίβεται από τον όγκο των όσων έχουν προηγηθεί. Επιπροσθέτως, ο Γιαννουλόπουλος επιµένει ότι οι ∆οκιµές, στις οποίες στηρίζεται αποκλειστικά ο ίδιος, θα πρέπει κάποτε να συνεξεταστούν µε την ποίηση του Σεφέρη. Σύµφωνοι, αλλά πολλά από τα θέµατα της ανά χείρας µελέτης είναι δύσκολο να απαντηθούν δίχως µια κάποια αίσθηση και του ποιητικού του λόγου.

∆εν είναι ο παρίας της ∆ύσης
Για το ότι ο Σεφέρης διασκεύασε τον αγγλοσαξονικό μοντερνισμό σύμφωνα με τις ανάγκες του ελληνικού Μεσοπολέμου δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία.

Αυτό όμως δεν τον απομακρύνει από τους μοντερνιστές ούτε τον καθιστά παρία της uni0394ύσης, που αντιγράφει τα διεθνή του πρότυπα για να λύσει τα τοπικά του προβλήματα. Το σεφερικό μοντέλο συνιστά ένα μοντέλο διπλής κοπής: προς τα έξω επιζητεί την προβολή ενός πολιτισμού με αναγνωρίσιμα και περιεκτικά χαρακτηριστικά, ενώ προς τα μέσα επιδιώκει έναν εγκλιματισμό της ελληνικής ταυτότητας στα δυτικά ζητούμενα της εποχής της. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον να συμβεί χωρίς ιδεολογικές επιπτώσεις, η σοβαρότερη από τις οποίες είναι, όπως το δείχνει ο Γιαννουλόπουλος, η ιδέα του Σεφέρη για το προαιώνιο της ελληνικής γλώσσας.

Την ίδια ωστόσο ώρα, για να μείνω σ’ ένα μόνο παράδειγμα, ο σεφερικός «Ελπήνορας» δεν είναι, όπως κι αν τον ζυγίσουμε, μια φλογερή εθνική διακήρυξη, αλλά ένας θρήνος για μία υπεριστορική, πέραν φυλετικών ορίων, ελληνική τραγωδία.
http://www.tovima.g